Aurichalcyt

Aurichalcyt

Aurichalcyt
Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy	aurychalcyt
Skład chemiczny	(Zn,Cu)5[(OH)3|CO3]2[1]
Twardość w skali Mohsa	1,5–2[1]
Przełam	nierówny[1], schodkowy[2]
Łupliwość	doskonała[1], dokładna[2]
Pokrój kryształu	igiełkowy, płytkowy, łuskowy[1]
Układ krystalograficzny	rombowy[1][2]
Właściwości mechaniczne	kruchy, giętki[1]
Gęstość	3,6–4,3 g/cm³[2]
Właściwości optyczne
Barwa	błękitna, zielononiebieska, zielona[1]
Rysa	biała, jasnoniebieska, jasnoniebieskozielona[1], niebieskawa[2]
Połysk	perłowy, jedwabisty[1][2]

Aurichalcyt, a także aurychalcyt (z łac. aurum 'złoto' i gr. χαλκός 'miedź, brąz') – minerał z gromady węglanów. Chemicznie jest zasadowym węglanem cynku i miedzi.

Krystalizuje w układzie rombowym. Posiada kryształy o pokroju igiełkowym, płytkowym lub łuskowym. Występuje w skupieniach ziarnistych, zbitych, nerkowych, groniastych, krzaczastych, promienistych, igiełkowych, skorupowych, płytkowych, sferolitycznych, wiązkowych^[2] i rozetkowych^[1]; także w formie szczotek^[2]. Jest minerałem kruchym, przezroczystym lub przeświecającym^[1]. Posiada perłowy bądź jedwabisty połysk^[2].

Powstaje w strefie utleniania kruszców (siarczków) miedzi oraz cynku^[2] (jako minerał wtórny), gdzie krystalizuje z roztworów bogatych w węglany^[1]. Towarzyszą mu hydrocynkit, limonit, smithsonit, rosasyt, duftyt, kalcyt, adamin, cerusyt i hemimorfit^[1][2].

Jest minerałem rzadkim. Występuje przede wszystkim we Francji, Grecji, Rumunii, Meksyk, Namibia, Iran, Rosja, Japonia, Kongo, Niemczech, Austrii, Włoszech, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii i Stanach Zjednoczonych^[1].

W Polsce w kopalni dolomitu koło wsi Rędziny.

• Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck–Fornefeld: Minerały. Warszawa: Świat Książki, 1996. ISBN 83-7129-194-9. Brak numerów stron w książce
• Jerzy Żaba: Ilustrowana encyklopedia skał i minerałów. Wyd. II. Chorzów: Videograf, 2014, s. 49–50. ISBN 978-83-7835-297-6.

• Aurichalcyt na stronie Webmineral.com (ang.)
• Aurichalcyt na stronie Mindat.org (ang.)