Bitwa o Komańcze
| II wojna światowa, front wschodni, operacja wschodnio-karpacka | |||
| Czas |
21-24 września 1944 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
operacja wschodnio-karpacka Armii Czerwonej | ||
| Wynik |
zwycięstwo żołnierzy Armii Czerwonej | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Położenie na mapie Polski w latach 1945–1951 _location_map.png) | |||
 49°20′06″N 22°04′11″E/49,335000 22,069722 | |||
.svg.png){kind=small}
.svg.png){kind=small}
.svg.png){kind=icon}
Bitwa o Komańcze – starcie zbrojne mające miejsce w dniach 21–24 września 1944 roku między oddziałami armii niemieckiej a wojskami Armii Czerwonej, skutkujące zdobyciem Komańczy przez czerwonoarmistów i zakończeniem w miejscowości władzy reżimu III Rzeszy.
Przebieg działań bojowych
Do Komańczy wojska radzieckie z 1 Gwardyjskiej Armii dowodzonej przez gen. płk Aandrieja Greczkę dotarły 21 września 1944 roku w czasie operacji wschodnio-karpackiej. Pierwsi przedpola Komańczy osiągnęli żołnierze z 107 Korpusu Strzeleckiego dowodzonego przez gen. D. Gordiejewa. Nie zdobyli jej jednak, ponieważ Komańcza została przekształcona w silny węzeł obrony. Dodatkowo wyczerpane i zdziesiątkowane oddziały radzieckie narażone były na niemieckie kontrataki. Sytuacja uległa zmianie po zastąpieniu 107 Korpusu Strzeleckiego dywizjami 11 Korpusu Strzeleckiego. Wojska te po dwudniowych walkach przełamały obronę niemiecką i 24 września 1944 roku zdobyły Komańczę. Dużą rolę w zdobyciu miejscowości odegrali żołnierze z 226 Dywizji Strzeleckiej dowodzonej przez gen. Mikołaja Kropotina[1].
Przypisy
- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 218.
Bibliografia
- Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939–1945. Warszawa: 1977.