Charles Huggins
.jpg) | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Specjalność: patologia | |
| Alma Mater | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
 | |
| Nagrody | |
Charles Brenton Huggins (ur. 22 września 1901 w Halifaksie, Nowa Szkocja, Kanada, zm. 12 stycznia 1997 w Chicago, Illinois, Stany Zjednoczone) – amerykański chirurg pochodzenia kanadyjskiego, laureat Nagrody Nobla w 1966 roku[1].
Studiował na Uniwersytecie Acadii w Wolfville w Nowej Szkocji, następnie na Harvardzie. Przez wiele lat związany z Uniwersytetem Chicagowskim, w latach 1951–1969 dyrektor Laboratorium Badań nad Rakiem Ben May. Był m.in. członkiem Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie.
W 1957 otrzymał Pour le Mérite za Naukę i Sztukę[2]. W 1963 roku został uhonorowany przyznaniem nagrody Laskera w dziedzinie badań klinicznych.
Pionier chemoterapii chorób nowotworowych, prowadził badania z zakresu chirurgii eksperymentalnej, fizjologii kości i enzymów krwi. Wprowadził i upowszechnił leczenie raka gruczołu krokowego żeńskimi hormonami płciowymi. Za całokształt pracy naukowej został uhonorowany Nagrodą Nobla w 1966 roku, wspólnie z Peytonem Rousem.
Autor m.in. Experimental Leukemia and Mammary Cancer: Induction, Prevention, Cure (1979).
Przypisy
- ↑ The Nobel Prize in Physiology or Medicine 1966. [dostęp 2009-10-31].
- ↑ Charles B. Huggins. orden-pourlemerite.de. [dostęp 2025-04-20]. (niem.).
Bibliografia
- Beata Tarnowska (red.): Nagrody Nobla, Leksykon PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13393-7.
