China Open 2011

China Open
2010 2011 2012
Ilustracja
Miejsce

Uniwersytet Pekiński, Pekin

Zwycięzca

Anglia Judd Trump

II miejsce

Anglia Mark Selby

Najwyższy break

142 Anglia Robert Milkins

Liczba uczestników

40

Rozegrane mecze

39

China Open 2011 – siódmy turniej rankingowy sezonu snookerowego 2010/2011. W dniach 28 marca – 3 kwietnia 2011 roku miejscem jego rozegrania była hala widowiskowa Uniwersytetu Pekińskiego w Pekinie (Chiny).

Obrońcą tytułu mistrzowskiego był Walijczyk Mark J. Williams, który przegrał 4-5 w pierwszej rundzie turnieju z reprezentantem Anglii Stephenem Lee[1].

W Polsce turniej transmitowała stacja Eurosport.

Nagrody

[2] [3]

  • Zwycięzca: 60 000 £
  • II Miejsce: 30 000 £
  • Półfinalista: 15 000 £
  • Ćwierćfinalista: 8000 £
  • Ostatnia 16-ka: 5925 £
  • Ostatnia 32-ka: 4000 £
  • Ostatnia 48-ka: 2200 £
  • Ostatnia 64-ka: 1500 £
  • Najwyższy break turnieju: 2000 £
  • Maksymalny break: nie przewidziano
  • Najwyższy break eliminacji: 400 £
  • Maksymalny break w eliminacjach: nie przewidziano

Łączna pula nagród: 325 000 £

Zawodnicy

Zawodnicy rozstawieni

W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Jako drugi rozstawiony został aktualny Mistrz świata. Następni gracze byli rozstawiani według kolejności zajmowanej na światowej liście rankingowej:

  1. Walia Mark J. Williams MBE (obrońca tytułu)
  2. Australia Neil Robertson
  3. Szkocja John Higgins MBE
  4. Anglia Mark Selby
  5. Ding Junhui
  6. Szkocja Stephen Maguire
  7. Anglia Shaun Murphy
  8. Anglia Ali Carter
  1. Szkocja Graeme Dott
  2. Anglia Ronnie O’Sullivan MBE
  3. Anglia Mark Allen
  4. Anglia Peter Ebdon
  5. Szkocja Stephen Hendry MBE
  6. Anglia Jamie Cope
  7. Anglia Ricky Walden
  8. Hongkong Marco Fu

Zawodnicy nierozstawieni

Sędziowie

Wydarzenia związane z turniejem

  • Matthew Stevens w przegranym meczu 0-5 ze Stephenem Hendrym zdobył 9 punktów, co jest rekordem najmniejszej ilości zdobytych punktów w meczu do 5 wygranych w telewizyjnym turnieju[4]
  • Judd Trump po raz pierwszy w karierze awansował do finału turnieju rankingowego[5].

Przebieg turnieju

Ta sekcja będzie uzupełniana w trakcie trwania turnieju

Runda dzikich kart

Mecze dzikiej rundy zostały rozegrane 28 i 29 marca w Pekinie[6][7][8].

Mecz Wynik
WC1 Norwegia Kurt Maflin 5–3 Cao Yupeng
WC2 Szkocja Marcus Campbell 5–3 Mei Xiwen
WC3 Anglia Robert Milkins 5–1 Rouzi Maimaiti
WC4[9][10] Anglia Jimmy White w/d–w/o Tian Pengfei
WC5 Anglia Nigel Bond 5–3 Jin Long
WC6 Irlandia Ken Doherty 1–5 Li Hang
WC7 Anglia Joe Perry 5–2 Li Yan
WC8 Irlandia Północna Gerard Greene 5–2 Yu Delu

Drabinka turniejowa

[6][8]

Finał

Finał: Do 10 frame’ów
Uniwersytet Pekiński, Pekin,
Sędzia: Leo Scullion
Anglia
Mark Selby		 8 – 10 Anglia
Judd Trump
Sesja południowa: 0–104 (104), 101–21 (88), 46–76, 0–104 (104), 90–34 (90), 53–69 (53 Selby, 55 Trump), 39–67 (61), 66–65 (62 Selby)
Sesja wieczorna: 49–89 (68), 132–0 (132), 66–0 (66), 0–113 (113), 134–0 (134), 40–73, 124–7 (124), 84–31, 49–60 (57), 41–57 (57)
134 Najwyższy break 113
3 Breaki stupunktowe 3
8 Breaki 50-punktowe 7

Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego

[11][12]

Snookerzysta Breaki
Anglia Robert Milkins 142, 114
Anglia Mark Selby 139, 134, 132, 131, 130, 125, 129, 102
Anglia Nigel Bond 138
Walia Mark Williams 137, 113, 104, 100
Anglia Mark Davis 137
Ding Junhui 134, 133, 120, 117
Li Hang 133, 117
Anglia Judd Trump 130, 113, 104, 104
Anglia Barry Hawkins 128
Australia Neil Robertson 124
Anglia Ronnie O’Sullivan 123
Yu Delu 117
Anglia Shaun Murphy 108
Szkocja John Higgins 107
Anglia Joe Perry 106
Norwegia Kurt Maflin 103
Tian Pengfei 101
Szkocja Stephen Hendry 100
Walia Ryan Day 100

Statystyki turnieju

Statystyki pierwszej rundy

Państwo Il. zawodników  % zawodników
Anglia Anglia 16 50%
Szkocja Szkocja 5 15,61%
Walia Walia 3 9,37%
Chiny 3 9,37%
Irlandia Północna Irlandia Północna 2 6,26%
Australia Australia 1 3,13%
Hongkong Hongkong 1 3,13%
Norwegia Norwegia 1 3,13%
  • Liczba uczestników rundy: 32 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 16
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 16
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 9
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 7
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 123 (144)
  • Średnia liczba partii w meczu: 7,69
  • Najwyższe zwycięstwo: 5-0
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 4


Statystyki drugiej rundy

Państwo Il. zawodników  % zawodników
Anglia Anglia 9 56,25%
Szkocja Szkocja 3 18,75%
Chiny 2 12,5%
Walia Walia 1 6,25%
Australia Australia 1 6,25%
  • Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 9
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 7
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 6
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 2
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 57 (72)
  • Średnia liczba partii w meczu: 7,12
  • Najwyższe zwycięstwo: 5-1
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1


Statystyki ćwierćfinałów

Państwo Il. zawodników  % zawodników
Anglia Anglia 6 75%
Szkocja Szkocja 1 12,50%
Chiny 1 12,50%
  • Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 6
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 2
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 3
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 28 (36)
  • Średnia liczba partii w meczu: 7,00
  • Najwyższe zwycięstwo: 5-1
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0


Statystyki półfinałów

Państwo Il. zawodników  % zawodników
Anglia Anglia 3 75,00%
Chiny 1 25,00%
  • Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 3
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 1
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 16 (22)
  • Średnia liczba partii w meczu: 8,00
  • Najwyższe zwycięstwo: 6-1
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0

Kwalifikacje

Mecze kwalifikacyjne do turnieju China Open odbędą się w dniach 24 – 27 lutego 2011 roku w Pontin’s Centre w Prestatyn w Walii. Wyłonią one 16 zawodników, którzy zostaną rozstawieni do turnieju zasadniczego.

Drabinka kwalifikacji

[13][14]

  Runda 1[15]
Do 5 frame’ów		   Runda 2[16]
Do 5 frame’ów		   Runda 3[17]
Do 5 frame’ów		   Runda 4[18]
Do 5 frame’ów
                               
Irlandia Północna  Patrick Wallace 2   Anglia  Alfred Burden 5   Anglia  Matthew Selt 4   Anglia  Stephen Lee 5
 Zhang Anda 5    Zhang Anda 1   Anglia  Alfie Burden 5   Anglia  Alfie Burden 4
 Liu Song 5   Anglia  Adrian Gunnell 0   Anglia  Tom Ford 5   Walia  Ryan Day 5
Tajlandia  Noppon Saengkham 1    Liu Song 5    Liu Song 3   Anglia  Tom Ford 1
 Xiao Guodong 5   Anglia  Joe Jogia 5   Anglia  Anthony Hamilton 5   Walia  Matthew Stevens 5
Irlandia Północna  Dermot McGlinchey 2    Xiao Guodong 2   Anglia  Joe Jogia 0   Anglia  Anthony Hamilton 1
Anglia  Simon Bedford 2   Anglia  Jack Lisowski 4   Anglia  Dave Harold 1   Anglia  Mark King 1
Norwegia  Kurt Maflin 5   Norwegia  Kurt Maflin 5   Norwegia  Kurt Maflin 5   Norwegia  Kurt Maflin 5
Walia  Andrew Pagett 2   Anglia  Jimmy Robertson 3   Anglia  Mark Joyce 5   Anglia  Stuart Bingham 5
Irlandia  Joe Delaney 5   Irlandia  Joe Delaney 5   Irlandia  Joe Delaney 1   Anglia  Mark Joyce 2
Anglia  Liam Highfield 5   Anglia  Barry Pinches 5   Anglia  Rory McLeod 5   Szkocja  Marcus Campbell 5
Anglia  Jamie O’Neill 2   Anglia  Liam Highfield 3   Anglia  Barry Pinches 2   Anglia  Rory McLeod 3
Irlandia  David Morris 4   Anglia  Ian McCulloch 0   Anglia  Robert Milkins 5   Anglia  Andrew Higginson 2
Anglia  David Gilbert 5   Anglia  David Gilbert 5   Anglia  David Gilbert 4   Anglia  Robert Milkins 5
 Liu Chuang 5   Anglia  Jimmy White 5   Anglia  Peter Lines 3   Walia  Dominic Dale 2
Anglia  Jak Jones 3    Liu Chuang 3   Anglia  Jimmy White 5   Anglia  Jimmy White 5
Brazylia  Igor Figueiredo 2   Belgia  Bjorn Haneveer 5   Anglia  Nigel Bond 5    Liang Wenbo 3
Anglia  Kuldesh Johal 5   Anglia  Kuldesh Johal 3   Belgia  Bjorn Haneveer 4   Anglia  Nigel Bond 5
Szkocja  James McBain w/o   Walia  Jamie Jones 2   Anglia  Mike Dunn 5   Anglia  Martin Gould 5
    Szkocja  James McBain 5   Szkocja  James McBain 2   Anglia  Mike Dunn 2
Tajlandia  T. Thirapongpaiboon 1   Anglia  Andy Hicks 1   Malta  Tony Drago 2   Irlandia  Ken Doherty 5
Tajlandia  Issara Kachaiwong 5   Tajlandia  Issara Kachaiwong 5   Tajlandia  Issara Kachaiwong 5   Tajlandia  Issara Kachaiwong 0
Anglia  Kyren Wilson w/o   Anglia  Rod Lawler 5   Anglia  Michael Holt 3   Anglia  Joe Perry 5
    Anglia  Kyren Wilson 1   Anglia  Rod Lawler 5   Anglia  Rod Lawler 2
Tajlandia  James Wattana 5   Anglia  Stuart Pettman 2   Anglia  Steve Davis 4   Anglia  Mark Davis 3
Anglia  Justin Astley 2   Tajlandia  James Wattana 5   Tajlandia  James Wattana 5   Tajlandia  James Wattana 5
Anglia  Ben Woollaston 5   Szkocja  Anthony McGill 0   Szkocja  Jamie Burnett 3   Anglia  Judd Trump 5
Anglia  Reanne Evans 1   Anglia  Ben Woollaston 5   Anglia  Ben Woollaston 5   Anglia  Ben Woollaston 1
Anglia  Paul Davison 5   Anglia  Matthew Couch 5   Irlandia  Fergal O’Brien 5   Irlandia  Gerard Greene 5
Anglia  Adam Wicheard 3   Anglia  Paul Davison 4   Anglia  Matthew Couch 3   Irlandia  Fergal O’Brien 2
Walia  Michael White 5   Irlandia Północna  Joe Swail 5   Szkocja  Alan McManus 3   Anglia  Barry Hawkins 5
Irlandia  Michael Judge 3   Walia  Michael White 3   Irlandia Północna  Joe Swail 5   Irlandia Północna  Joe Swail 2

Breaki stupunktowe kwalifikacji

[11][19]

Snookerzysta Breaki
Norwegia Kurt Maflin 140, 117, 115, 103
Anglia Jimmy Robertson 138
Malta Tony Drago 137
Anglia Stuart Pettman 136
Anglia Mark King 134
Anglia Ben Woollaston 130
Walia Dominic Dale 120
Anglia Martin Gould 120
Anglia Jack Lisowski 116, 106
Anglia David Gilbert 112, 101
Anglia Judd Trump 109
Anglia Robert Milkins 107
Szkocja Jamie Burnett 107
Anglia Matthew Couch 105
Irlandia Ken Doherty 105
Anglia Anthony Hamilton 102

Przypisy

  1. ↑ eurosport.pl: Cztery setki? Wciąż mało! Williams przegrywa z Lee. [dostęp 2011-02-29]. (pol.).
  2. ↑ worldsnooker.com: Prize Money. [dostęp 2011-02-27]. (ang.).
  3. ↑ snookerworld.pl: Nagrody i punkty na China Open 2011. [dostęp 2011-03-03]. (pol.).
  4. ↑ Hendry storms into last 16 in Beijing. wordsnooker.com. [dostęp 2011-04-02]. (ang.).
  5. ↑ Trump awansuje do finału i szesnastki rankingu!. eurosport.pl. [dostęp 2011-04-02]. (pol.).
  6. 1 2 Bank of Beijing China Open. World Professional Billiards and Snooker Association. [dostęp 2011-03-26]. (ang.).
  7. ↑ China Open 2011 – Final Stages. global-snooker.com. [dostęp 2011-03-26]. (ang.).
  8. 1 2 Bank of Beijing China Open. WWW Snooker. [dostęp 2011-03-26]. (ang.).
  9. ↑ Whirlwind out of China Open. World Snooker, 27 marca 2011. [dostęp 2011-03-27]. (ang.).
  10. ↑ Jimmy White withdraws from China Open. The Snooker Forum. [dostęp 2011-03-27]. (ang.).
  11. 1 2 snookerworld.pl: Breaki 100 punktowe kwalifikacji i fazy zasadniczej. [dostęp 2011-02-26]. (pol.).
  12. ↑ Breaki 100 punktowe fazy zasadniczej. World Snooker Data. [dostęp 2011-03-30]. (ang.).
  13. ↑ WWW Snoker: Wyniki kwalifikacji China Open 2011. [dostęp 2011-02-23]. (ang.).
  14. ↑ snookerworld.pl: Wyniki kwalifikacji China Open 2011. [dostęp 2011-02-26]. (pol.).
  15. ↑ 147.pl: China Open – kwalifikacje. [dostęp 2011-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
  16. ↑ 147.pl: Kwalifikacje China Open – dzień drugi. [dostęp 2011-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
  17. ↑ 147.pl: Sobota – trzeci dzień kwalifikacji China Open. [dostęp 2011-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
  18. ↑ 147.pl: Kto pojedzie do Pekinu?. [dostęp 2011-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
  19. ↑ global-snooker.com: Breaki 100 punktowe fazy kwalifikacyjnej. [dostęp 2011-02-26]. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.