Deszcze niespokojne (antologia)

Opowiadanie Grzędowicza jest to opowieścią o niemieckiej łodzi podwodnej (U-boocie), która pod koniec II wojny światowej otrzymuje misje nawiązania kontaktu ze skandynawskim zaświatem^[3].

Wągrowski uznał opowiadanie za najlepsze w zbiorze; pisząc o opowiadaniu, opisał je jako jedno „z najlepszych polskich opowiadań ostatnich lat” i mocnego kandydata do nagrody Zajdla (którą to nagrodę opowiadanie wkrótce potem zdobyło), a także „świetny pomysł na polski film fantastyczny”^[3]. Parowski zaliczył ten utwór do jednego z najlepszych w zbiorze; w opowiadaniu docenił „drobiazgowo odtworzoną codzienność U-Boota”^[1]. Podobnie Kończak zaliczyła utwór do najlepszych w zbiorze, pisząc o nim, że jest to „świetnie pomyślana historia... z dobrze stopniowanym napięciem i mocnym zakończeniem”^[2]. Dunin-Wąsowicz także uznał utwór za jeden z najlepszych, chwaląc autora za „świetnie oddanie warunków panującym na... okręcie podwodnym”^[6].

Wągrowski utwór Dębskiego opisał jako „przyzwoity”, z motywem słowiańskiej magii użytej na wojnie, ale „do zapomnienia natychmiast po przeczytaniu” (50%)^[3]. Parowski opisał to opowiadanie jako „co najmniej przyzwoite”^[1]. Dębska w opowiadaniu doceniła pointę, która zmienia jego strukturę, i literackie inspiracje (wskazując tu na Prawiek i inne czasy Tokarczuk)^[4].

Bohaterem opowiadania jest hitlerowski antropolog, Otto Diehl, członek Ahnenerbe, nazistowskiej organizacji badającej m.in. zjawiska paranormalne, który w swoich badaniach na temat „gorszych ras” trafia na neandertalczyka^[7].

Parowski zaliczył ten utwór do jednego z najlepszych w zbiorze; w opowiadaniu pochwalił „trochę przegadany [ale] świetny pomysł o antropologu z SS tropiącym spisek trwający 10,000 lat”^[1]. Wągrowski zaliczył opowiadanie Pacyńskiego do najlepszych w antologii, oceniając je na 70%; o opowiadaniu napisał, że jest to „kryminalna, tajemnicza intryga”, i utwór „niezły”, ale niezbyt mieszczący się w formie opowiadania i proszący się o rozbudowanie do powieści^[3]. Dunin-Wąsowicz uznał utwór za jeden z lepszych w zbiorze, z ciekawym dyskursem na temat nazistowskiej teorii rasy (w którym motywem aryjczyków i semitów jest rozbudowany o motyw walki homo sapiens z neandertalczykami). Równocześnie zauważył, że pomysł ten nie jest jednak oryginalny, i został już wcześniej poruszony przez innych autorów^[6]. Dębska zauważyła, że jest to jedyne opowiadanie w zbiorze, które w sposób znaczący porusza tematykę polskiej partyzantki i konspiracji, opowiadanie uznała też za najpoważniejsze w zbiorze^[4].

Wągrowski utwór uznał za raczej nieudany, oceniając go na 30% i krytykując utwór za brak elementów fantastycznych, w efekcie będące „banalną opowiastką okupacyjną”, tematycznie niezbyt pasującą do zbioru opowiadań fantastycznych^[3].

Odmiennie, Dębska utwór oceniła pozytywnie, pisząc, że jego styl i język („oszczędność środków”) w efekcie daje tekst „bardziej poruszający i przerażający niż wszystkie horrory [z antologii] razem wzięte”. W opowiadaniu dostrzegła tematykę niemożności zrozumienia wojennych doświadczeń przez ludzi, którzy nie mają podobnych osobistych doświadczeń^[4].

Bohaterem opowiadania jest Polak, który w młodości spędził dużo czasu w powojennym już Kazimierzu. Po latach na emigracji w USA wrócił do Krakowa, gdzie zajmuje się handlem antykami, w ten sposób poznając tez historię Żydów z tej dzielnicy^[5].

Parowski zaliczył ten utwór do jednego z najlepszych w zbiorze; w opowiadaniu docenił „zręczną konfrontację rzeczywistości PRL, współczesnego USA i czasów Holokaustu”^[1]. Wągrowski ocenił opowiadanie jako nieco powyżej przeciętnej (60%), pisząc, że jest to „dojrzała, nietypowa opowieść o duchach”, i opowiadanie wartościowe, z ciekawą pointą, aczkolwiek z wolno toczącą się akcją i w efekcie tego nieco dłużące się („rozciągnięte ponad miarę”)^[3]. Kończak zaliczyła utwór Siedlara do najlepszych w zbiorze, chwaląc go jako jedyny, którego akcja dzieje się współcześnie^[2]. Śliwiak uznał opowiadanie za najlepsze w zbiorze, zwracając też uwagę na fantastyczny motyw nawiedzenia przez żydowskiego ducha (dybuka)^[5] Dębska także oceniła utwór pozytywnie, jako skłaniające do myślenia nad trudną tematyką żydowską^[4].

Fabuła opowiadania rozgrywa się w realiach wojny na Pacyfiku. Amerykański rozbitek zostaję opętany, stając się demonem (obake) mordującym japońskich żołnierzy^[5].

Wągrowski utwór nazwał „sprawnie napisanym, klasycznym horrorem”, z motywem „żołnierzy rzuconych w obcy im kulturowo świat”; oceniając go na 60%^[3]. Kończak zaliczyła utwór do najlepszych w zbiorze, pisząc o nim, że jest to utwór „bardzo dobry... brutalny, mroczny... [i] sugestywny”^[2].

Wągrowski uznał utwór Spychały za jeden ze słabszych w zbiorze, oceniając go na 30% i opisując jako „przeciętną horrorową opowiastkę”, wykorzystującą, według recenzenta bezzasadnie, poważny temat Zagłady^[3]. Podobnie opowiadanie skrytykowała Dębska, pisząc, że jest to „banalna” opowieść o duchach, która tematykę Zagłady traktuję w sposób pobieżny i instrumentalny; zestawiając je z o wiele lepszym wykorzystaniem tego tematu w antologii (w opowiadaniu Siedlara). Zwróciła też uwagę, że opowiadanie wydaje się być inspirowane opowiadaniem Jacka Dukaja „Zanim noc”, będąc równocześnie od niego o wiele słabszym^[4].

Opowiadanie porusza problem Polaków służących w Wehrmachcie^[3].

Parowski opisał to opowiadanie jako „co najmniej przyzwoite”^[1] Wągrowski zaliczył je do najlepszych w antologii, oceniając je na 70%; napisał o nim, że jest ono „nastrojowe, mądre... wzruszające... z dojrzale wplecioną religijną interpretacją”, a także, nawiązując do współczesnych tematów w polskich mediach, na czasie^[3]. Dębska także pozytywnie oceniła poruszaną tu tematykę służby Polaków w niemieckim wojsku, jako przestawioną w sposób „przekonywujący”^[4]. Kończak zaliczyła utwór Twardocha do najlepszych w zbiorze, pisząc o nim, że jest on „nastrojowy”^[2].

Fabułą opowiadania jest nawiedzenie poniemieckiego domu, do którego wprowadzają się Polacy^[5].

Wągrowski uznał utwór Chojnackiego za najsłabszy tekst z antologii, oceniając je na 20% („Nie straszy, nie przekazuje jakichś prawd, nie wzrusza, wygląda jak fragment wyrwany z większej całości, wcale do lektury takiej całości nie zachęcając”)^[3]. Dębska oceniła opowiadanie krytycznie, jako napisane nieudolnie, aczkolwiek poruszające, niestety pobieżnie, ciekawy temat wysiedlenia ludności niemieckiej^[4].

Fabuła opowiadania dotyczy eksperymentów nad bronią psychologiczną, przeprowadzanych przez Ahnenerbe^[7].

Parowski opisał to opowiadanie jako „co najmniej przyzwoite”^[1] Wągrowski ocenił opowiadanie jako nieco powyżej przeciętnej (60%), oceniając je jako ciekawą i raczej udaną humoreskę, z udaną puentą, konfrontującą hitlerowski mistycyzm z komunistycznym materializmem^[3]. Kończak zaliczyła utwór Wrońskiego do najlepszych w zbiorze, pisząc o nim, że jest on „ciekawy”^[2].

Fabuła opowiadania dotyczy hitlerowskich eksperymentów z teleportacją, przeprowadzanych w Prusach Wschodnich^[7].

Parowski zaliczył ten utwór do jednego z najlepszych w zbiorze; w opowiadaniu za ciekaw i udane uznał nawiązanie do Eksperymentu Filadelfia w kontekście polskim (akcja dzieje się w okolicach Gołdapi)^[1]. Wągrowski ocenił utwór Kazimierskiego jako przeciętny (50%), uznając go za ciekawie skonstruowany i wykonany, ale z rozczarowującym zakończeniem^[3]. Dunin-Wąsowicz uznał utwór za jeden z lepszych w zbiorze, z ciekawym motywem teleportacji wojsk^[6].

Utwór jest drugą humoreską w zbiorze, ze sztandarowym bohaterem Pilipiuka – Jakubem Wędrowyczem^[3].

Wągrowski opowiadanie Pilipuka uznał za bardzo nieudane, z niesmacznym porównaniem Unii Europejskiej do okupacji hitlerowskiej, oceniając je na 20%^[3]. Dunin-Wąsowicz uznał utwór za „kompletnie rozczarowujący” i „byle jaki”^[6]. Dębska opowiadanie uznała za satyrę, skłaniającą do myślenia o żywotności do dziś trwających stereotypów ukształtowanych w czasie wojny^[4].