Wilcza zamieć

Wilcza zamieć – opowiadanie fantasy Jarosława Grzędowicza z 2005. Zostało dobrze przyjęte przez krytyków i czytelników, i zdobyło Nagrodę im. Janusza A. Zajdla^[1]. Swoją treścią nawiązuje do nordyckiej mitologii oraz II wojny światowej^[2].

Po raz pierwszy ukazało się w antologii Deszcze niespokojne z 2005 r. Trzy lata później, w 2008, ukazało się w zbiorze Wypychacz zwierząt^[3].

Opowiadanie Wilcza zamieć łączy wątki mitologii nordyckiej i Kriegsmarine w konwencji nazistowskiego okultyzmu; jest to opowieść o niemieckiej łodzi podwodnej (U-boocie), która pod koniec IIWŚ otrzymuje misje nawiązania kontaktu ze skandynawskim zaświatem^[4][5][6]

Opowiadanie zostało dobrze przyjęte przez recenzentów. W 2005 w recenzji antologii Deszcze niespokojne w „Nowej Fantastyce” Maciej Parowski uznał to opowiadanie za najlepsze w tym zbiorze, zwracając uwagę na "drobiazgowo odtworzoną codzienność U-Boota"^[7]. Podobnie za najlepsze w tym zbiorze opowiadanie uznał Konrad Wągrowski, recenzując je w tym roku dla Esensji; Wągrowski poprawianie przewidział jego sukces, nazywając "głównym kandydatem do przyszłorocznego Zajdla"^[8] (opowiadanie nagrodę zdobyło^[1]). Wągrowski opowiadanie uznał za podobne do opowiadania Davida Brina „Thor spotyka Kapitana Amerykę” (1986), które także wykorzystało motyw łączący "hitleryzm z mitologią germańską i panteonem ich bogów", jednak zauważając znaczące różnice w fabule. Recenzent uznał także opowiadanie za "świetny pomysłem na polski film fantastyczny", równocześnie oceniając szansę na realizację takiego projektu jako niewielkie, krytykując polski przemysł filmowy za brak zainteresowania ambitnymi historiami^[8]. Joanna Kończak pisząc recenzję antologii dla portalu Rynek książki także zaliczyła utwór do najlepszych w książce, pisząc o Wilczej zamieci, że jest to "świetnie pomyślana historia... z dobrze stopniowanym napięciem i mocnym zakończeniem"^[9].

Kolejne recenzje pojawiły się po wznowieniu opowiadania w Wypychaczu zwierząt trzy lata później. Adam Florczyk dla portalu Paradoks napisał, że jest ono "świetne zgranie... wydawałoby się nieprzystających elementów" - połączenie realistycznego opisu życia na łodzi podwodnej, psychologiczne przedstawienie zdemoralizowanej załogi niemieckiej, skontrastowane z humorystycznym przedstawieniem nordyckich bóstw, dające "piorunujący efekt"^[4]. Agnieszka Szady pisząc dla fanzinu Esensja chwaliła postać głównego bohatera ("autor ma talent do kreowania postaci mężczyzn... o realistycznych zachowaniach i motywacjach, które sprawiają, że czytelnik angażuje się w ich losy bez reszty"), konstrukcję opowiadania ("pisarz zręcznie buduje napięcie i stopniowo odsłania przed czytelnikiem sekrety akcji"), a także tło ("niezwykle plastycznie, filmowo wręcz oddany obraz życia i walki na łodzi podwodnej")^[10]. W tym samym fanzinie Jakub Gałka docenił nastrój ("lovecraftowski"), bohaterów, fabułę, dobrze użyty fachowy żargon, i "refleksje o postawach wobec wojny", krytykując jednak "kiepsko rozstrzygnięty finał"; opowiadanie uznał za słabszą wersję opowiadania Brina”^[11]. Z kolei Jan Bodakowski pisząc dla portalu Salon24.pl (kilka lat później) dostrzegł nawiązania do komiku Thorgal^[12]. Bartosz Szczyżański dla portalu Polter pochwalił je jako "zadziwiające, ale i fascynujące", także zwracając uwagę na "perfekcyjne przygotowanie pisarza" pod kątem marynistyki, militariów i mitologii^[13]. Także dla Poltera Michał Sołtysiak, pisząc o opowaidaniu, że jest to zgrabna opowieść wojenna i "majstersztyk"^[14]. Robert Ziębiński w "Newsweeku" opowiadanie uznał za "wciągającą, fantastyczną wariację na temat słynnego "Okrętu" Lothara-Günthera Buchheima"^[15].

Kilkanaście lat po swojej pierwszej opinii, w 2021, Parowski ponownie pochwalił Wilczą zamieć, pisząc, że jest to opowiadanie klimatyczne, w którym "warstwa marynistyczna imponowała znawstwem, mitologiczna przerażała"^[16].