Exophytica

Tułów tych ważek odznacza się zlanymi ze sobą zwojami nerwowymi śródtułowia i zatułowia – to samo rozwiązanie pojawiło się niezależnie w kladzie Euzygoptera wśród ważek równoskrzydłych. Użyłkowanie skrzydeł obu par cechuje się zanikiem żyłki ukośnej dodatkowej dystalnej, przy czym cecha ta obecna jest również u Neoaeshnida i niektórych Petaluridae. W linii Exophytica nastąpił zanik drobnych kolców po grzbietowej stronie drugiej gałęzi wtórnej żyłki medialnej przedniej, stanowiącej odsiebną granicę trójkąta dyskoidalnego. Odnóża wszystkich par wykazują dymorfizm płciowy. U samców przednia para ma w pierwotnym planie budowy na goleniach poduszeczki zwane callum, według części autorów homologiczne z kilami na goleniach Carinitibiata. Odnóża środkowej i tylnej pary w pierwotnym planie budowy mają u samców natomiast sztywne i krótkie kolce zwane tumidotrichae, jednak zanikają one wtórnie u licznych grup. Z wyjątkiem kladu Neolamellida obie płcie mają golenie odnóży środkowej i tylnej pary asymetryczne w przekroju poprzecznym, określane jako plagiotibiae^[1].

Odwłok u samic Exophytica nie jest tak gruby jak u Petalurida i nie zachowuje ściśle walcowatego kształtu, często będąc miejscami przewężonym lub przypłaszczonym^[2]. Charakterystyczną jego cechą jest uwstecznienie niektórych elementów, w tym wtórny zanik mięśni trzeciego, siódmego i ósmego, silna redukcja metagonapofiz oraz co najmniej lekka redukcja progonapofiz i mezogonapofiz. Wiąże się to ze stosowanym w tej grupie składaniem licznym, owalnych jaj w locie (owipozycja egzofityczna)^[1]. Tak jak u Aeschnoptera w podstawowym planie budowy odwłok samca ma wtórny aparat kopulacyjny z ostatnim segmentem pęcherzyka nasiennego (vesicula spermalis) zaopatrzonym w parzyste flagellae^[2]. Trzeci segment pęcherzyka nasiennego odznacza się całkowicie zamkniętą bruzdą nasienną, przy czym cechę tę znaleźć można także u niektórych Petaluridae, Austropetaliida i Neoaeshnida^[1].

Larwy mają wyraźną piramidkę analną utworzoną przez wydłużone, spiczasto zwieńczone przysadki odwłokowe, paraprokty i wyrostki epiproktów, co łączy je z innymi Neoanisoptera. Wraz z Aeschnoptera wyróżniają się na tle wszystkich innych ważek redukcją liczby fałdek przedżołądka z ośmiu do czterech^[2]. Charakteryzują się obecnością mięśnia poprzecznego nie tylko w szóstym, ale także w piątym i czwartym segmencie odwłoka, co ułatwia im poruszanie się napędem odrzutowym – dzięki gwałtownemu wypuszczaniu wody z komory rektalnej^[2][1]. Przynajmniej dwa pierwsze segmenty odwłoka mają uwstecznione płaty lub kolce boczne. W grupie tej wstępuje również przystosowanie do przekopywania podłoża w formie wydłużonej płytki czołowej^[1].