Występują obficie szczególnie w tkance nerwowej, wątrobie i krwi.
Fosfolipidy są cząsteczkami amfipatycznymi – zawierają hydrofilową „główkę” (resztę kwasu fosforowego) i hydrofobowe „ogonki” (reszty wyższych kwasów tłuszczowych). Dzięki takiej budowie spontanicznie tworzą w wodnym środowisku dwuwarstwę lipidową, stanowiącą podstawę błon komórkowych. Ta struktura zapewnia komórkom selektywną przepuszczalność, umożliwiając kontrolowany transport substancji do i z komórki oraz utrzymanie integralności komórkowej[2]
W zależności od rodzaju alkoholu, stanowiącego zrąb cząsteczki, wyróżnia się glicerofosfolipidy (pochodne gliceryny) i sfingofosfolipidy (pochodne sfingozyny). Przez resztę fosforową do rdzenia glicerofosfolipidowego może być dołączony inny organiczny związek chemiczny (np. aminokwas lub amina).
Fosforylacja lipidów do fosforylowanego kwasu tłuszczowego jest początkiem ich aktywacji biologicznej, po której następuje dekarboksylacja i dehydrogenacja, które są kolejnymi etapami procesu utleniania tłuszczów w żywych organizmach.
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.