Getto w Zagórowie
| Typ | |
|---|---|
| Odpowiedzialny | |
| Rozpoczęcie działalności |
lipiec 1940 |
| Zakończenie działalności |
wrzesień 1941 |
| Terytorium |
Polska pod okupacją III Rzeszy |
| Miejsce | |
| Liczba więźniów |
2170 |
| Narodowość więźniów | |
Położenie na mapie powiatu słupeckiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
 52°10′00,001″N 17°54′00,000″E/52,166667 17,900000 | |
.svg.png){kind=small}
Getto w Zagórowie – getto żydowskie utworzone podczas II wojny światowej przez okupantów w Zagórowie.
Historia
Przed wybuchem II wojny światowej w Zagórowie mieszkało około 630 Żydów[1].
Getto otwarte w Zagórowie utworzono najprawdopodobniej w połowie lipca 1940 roku, objęło ono obszar od 8 do 10 kilometrów kwadratowych[1]. Około 15 lipca do getta przesiedlono Żydów m.in. z Kleczewa, Goliny, Wilczyna[1], Słupcy, Rychwała, Konina i Ślesina[2]. W Zagórowie powstał komitet pomocy, który przekstałcono następnie w Judenrat. W getcie uwięziono wówczas 2170 osób, z czego aż 1582 nie posiadało praktycznie żadnego mienia i miejsca zamieszkania[1].
Według listu Judenratu wysłanego w lipcu 1940 roku do Jointu w getcie panowały ciężkie warunki. W jednym pomieszczeniu mieszkało od 10 do 15 osób, na początku działalności getta nie było w nim także żadnego lekarza[1]. W październiku 1940 roku staraniem Judenratu otwarto kuchnię, która wydawała dziennie 500 posiłków. Z powodu braku funduszy kuchnia nie mogła jednak kontynuować działalności[1]. Żydzi opuszczali nielegalnie getto, udając się do okolicznych miejscowości w celu zakupienia lub wyżebrania jedzenia[3]. Więźniów getta zmuszono do rozebrania synagogi w Zagórowie, zmuszano ich także do pracy przy sprzątaniu miasta i na budowach[2].
Z powodu przeludnienia i trudnych warunków sanitarnych w getcie szerzyły się choroby, doszło także do wybuchu epidemii tyfusu. 8 marca 1941 roku do Zagórowa przesiedlono część Żydów ze zlikwidowanego getta w Grodźcu[3]. W marcu część więźniów przesiedlono do Izbicy, Józefowa i Krasnegostawu[2].
Pod koniec lata 1941 roku około 450 mężczyzn z Zagórowa zostało wysłanych do pracy przymusowej w kopalni soli w Inowrocławiu[3]. Pod koniec września 1941 roku getto w Zagórowie zostało zlikwidowane, a jego więźniowie zostali wywiezieni i zamordowani w Lesie Krążel pod Kazimierzem Biskupim[3]. Kilku rodzinom udało się uciec z getta i udać się do Koła[3].
Przypisy
Bibliografia
- Evelyn Zegenhagen, Martin Dean, Zagórów, [w:] Martin Dean, Mel Hecker (red.), Encyclopedia of Camps and Ghettos, 1933–1945, t. 2, Bloomington–Indianapolis: Indiana University Press, 2012.