Ignacy (Żelezowski)

Jakow Żelezowski

Ignacy
Biskup brzeski
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data urodzenia	20 stycznia 1802
Data i miejsce śmierci	31 marca 1872 Grodno
Miejsce pochówku	?↗
Biskup brzeski
Okres sprawowania	1848–1872
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	26 października 1824
Diakonat	27 maja 1826
Prezbiterat	30 maja 1826
Chirotonia biskupia	20 maja 1848

Ignacy, imię świeckie Jakow Leontjewicz Żelezowski (ur. 8 stycznia^?/20 stycznia 1802, zm. 19 marca^?/31 marca 1872 w Grodnie) – rosyjski biskup prawosławny.

Był synem kapłana unickiego. Wieczyste śluby zakonne złożył 26 października 1824 w bazyliańskim klasztorze w Torokaniach. W 1825 rozpoczął naukę w unickim seminarium duchownym w Wilnie. 27 maja 1826 przyjął święcenia diakońskie, zaś trzy dni później – kapłańskie. Po ukończeniu seminarium w 1829 został zatrudniony jako wykładowca seminarium w Monasterze Ławryszewskim. Po roku przeniesiony do szkoły ujazdowej w Kobryniu, której nadzorcą został w 1832. W latach 1833–1839 pracował w szkole przy bazyliańskim klasztorze w Supraślu^[1].

Wziął udział w synodzie połockim w 1839, w czasie którego podpisał razem z innymi przedstawicielami duchowieństwa akt likwidacji Kościoła unickiego na ziemiach zabranych. Został tym samym duchownym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Od 4 marca 1839 był inspektorem Litewskiego Seminarium Duchownego z siedzibą w monasterze w Żyrowicach, a w grudniu został podniesiony do godności archimandryty i został przełożonym monasteru Świętych Borysa i Gleba w Grodnie^[1].

20 maja 1848 przyjął chirotonię biskupią i został biskupem brzeskim, wikariuszem eparchii wileńskiej i litewskiej. Działał na rzecz zatarcia śladów unii na terenie eparchii, zwalczał wpływy katolickie i polskie. W 1870 odszedł w stan spoczynku i ponownie osiadł w monasterze Świętych Borysa i Gleba w Grodnie. Dwa lata później zmarł^[1].