Ignacy Dygas

Ignacy Dygas
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1881
Warszawa, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

17 maja 1947
Warszawa, Polska

Typ głosu

tenor

Zawód

śpiewak, pedagog

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Order Lwa Białego IV klasy (Czechy) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Ignacy Dygas (ur. 29 lipca 1881 w Warszawie[1], zm. 17 maja 1947 tamże) – polski śpiewak operowy (tenor), pedagog muzyczny.

Życiorys

Mazurek Dąbrowskiego (1927 r.)
Wykonanie hymnu Polski przez niego.

Studiował w konserwatorium w Warszawie[1]. Debiutował w 1905 w Halce[1]. Występował na scenach nie tylko Polski, ale także wielu innych państw, m.in. Włoch, Rosji, Hiszpanii czy Argentyny[2]. W 1918 został członkiem zespołu Opery Warszawskiej[2].

W 1924 odbył tournée po Stanach Zjednoczonych, a także po Europie[2].

W latach 1930–1932 był prezesem Związku Artystów Scen Polskich.

W 1937 z powodu choroby zakończył karierę sceniczną[2]. Podczas II wojny światowej mieszkał w Warszawie[2]. W 1944 przeniósł się do Lublina, gdzie pracował jako pedagog[2]. W 1945 wrócił do Warszawy i objął klasę śpiewu w Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina[2]. Ostatni raz wystąpił publicznie – tuż po wojnie – podczas obchodów jubileuszu 40-lecia działalności artystycznej[2].

Grób Ignacego Dygasa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (marzec 2012)

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 209-4-28,29)[3].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 157.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 Ignacy Dygas | Życie i twórczość | Artysta [online], Culture.pl [dostęp 2025-05-12].
  3. Cmentarz Stare Powązki: DYGASOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-02].
  4. M.P. z 1930 r. nr 116, poz. 169 „za zasługi na polu artystycznem i propagandę sztuki polskiej”
  5. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 32.
  6. Monitor Polski Nr 100 z 2 maja 1923. polona.pl. s. 37. [dostęp 2025-05-12].
  7. M.P. z 1933 r. nr 44, poz. 57 „za długoletnią owocną pracę i zasługi na polu artystycznem oraz propagandę sztuki polskiej w kraju i zagranicą”.
  8. P. wojew. Belina-Prażmowski odznaczony orderem Białego Lwa. Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 313 z 13 listopada 1933.
  9. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 157. [dostęp 2020-07-02].

Bibliografia

Linki zewnętrzne