Indywidualne Mistrzostwa Świata w Ice Speedwayu 1966

Indywidualne mistrzostwa świata w ice speedwayu 1966

1966 FIM Ice Racing World Championship

1965 1967
Dyscyplina	Ice speedway
Organizator	FIM
Szczegóły turnieju
Pierwsze zawody	19 lutego 1966 Ufa
Zamknięcie (finał)	25 lutego 1966 Moskwa
Liczba zawodników	16 + rezerwowy (32 w eliminacjach)
I miejsce	Gabdrachman Kadyrow  ZSRR
II miejsce	Wiktor Kuzniecow  ZSRR
III miejsce	Antonín Šváb  Czechosłowacja

Indywidualne Mistrzostwa Świata na lodzie 1966 – cykl zawodów motocyklowych na lodzie, mający na celu wyłonienie medalistów indywidualnych mistrzostw świata w sezonie 1966. Rozegrano cztery turnieje finałowe. Tytuł wywalczył Gabdrachman Kadyrow.

Mistrzostwa świata zastąpiły rozegrane w latach 1964-1965 mistrzostwa Europy. W światowym czempionacie wzięło udział 32 zawodników z 12 krajów, biorących udział w dwóch rundach półfinałowych rozgrywanych w Leningradzie i Nowosybirsku, które wygrali odpowiednio Jurij Czekranow i Wiktor Kuzniecow. Seria finałowa składała się z czterech jednodniowych rund, spośród których dwie zostały rozegrane na stadionie Stroitiel w Ufie, dwie kolejne na stadionie Dinamo w Moskwie^[1]. Punkty w każdych zawodach otrzymywało 6 najlepszych zawodników dnia, w końcowej klasyfikacji odrzucano najsłabszy rezultat. Finały były transmitowane w Związku Radzieckim i poza jego granicami za pośrednictwem Interwizji^[2].

Pierwszy finał (19 lutego)

Początkowo poza konkurencją był Jurij Czekranow, który wygrał cztery swoje biegi, w tym z Kadyrowem, zwycięzcą rundy, jak i później całego cyklu. W piątej serii Czekranow upadł, przez co został sklasyfikowany na 2. miejscu, trzeci był Jurij Dudorin.

Drugi finał (20 lutego)

Kadyrow i Czekranow byli niepokonani po czterech seriach startów. Do ich bezpośredniego pojedynku doszło w 19. biegu - wygrał w nim Kadyrow. Trzecie miejsce na podium zajął Antonín Šváb.

Trzeci finał (24 lutego)

Kadyrow wygrał trzeci finał i zapewnił sobie tytuł mistrzowski bez konieczności udziału w ostatniej rundzie. Tego dnia nowego mistrza pokonał jedynie Boris Samorodow w 19. biegu, samemu kończąc finał na 3 pozycji. Drugi był Wiktor Kuzniecow, który podobnie jak nowo kreowany mistrz świata zgromadził 14 punktów, ale przegrał z nim bezpośredni bieg.

Czwarty finał (25 lutego)

Mistrz świata Gabdrachman Kadyrow zrezygnował z udziału w czwartej rundzie, a jego miejsce zastąpił zawodnik rezerwowy, Fin Martti Koivuoja. Zawody nie straciły jednak na swoim znaczeniu, ponieważ trwała walka o miejsca drugie i trzecie. Aspirujący na podium Wiktor Kuzniecow już w pierwszej serii stracił punkt na rzecz Jurija Dudorina. Po czterech seriach startów niepokonanym zawodnikiem był Antonín Šváb, który w piątej serii startów, w 17. biegu, przegrał właśnie z Kuzniecowem. Obaj zawodnicy zdobyli po 14 punktów, ale to Kuzniecow został zwycięzcą rundy. Drugi był Šváb, trzeci jego rodak, Antonin Kasper. Czekranow, który w dwóch etapach w Ufie zdobył 12 punktów, w Moskwie wywalczył tylko jeden, zrównując się w klasyfikacji łącznej ze Švábem. W biegu dodatkowym, decydującym o brązowym medalu zwyciężył Šváb^[3].

Do klasyfikacji końcowej liczyły się trzy najlepsze występy.

Obsada mistrzostw została ustalona na podstawie eliminacji rozegranych w Leningradzie i Nowosybirsku, w których brali udział zawodnicy z 12 krajów. W rozgrywkach finałowych wystąpili przedstawiciele dziewięciu z nich (nie zakwalifikowali się zawodnicy z Bułgarii, Mongolii i Wielkiej Brytanii).

Stali uczestnicy

•  ZSRR – Jurij Czekranow, Jurij Dudorin, Gabdrachman Kadyrow, Wiktor Kuzniecow, Boris Samorodow
•  Czechosłowacja – Antonín Kasper, Stanislav Kubíček, Antonín Šváb
•  Szwecja – Leif Enecrona, Kurt Westlund
•  Austria – Helmut Walch
•  Finlandia – Jouko Naskali
•  Jugosławia – Drago Perko
•  NRD – Peter Liebing
•  Polska – Mieczysław Połukard
•  RFN – Peter Knott

Zawodnik rezerwowy

•  Finlandia – Martti Koivuoja

• Icespeedway 1966 (ang.)
• SPEEDWEEK - Stand für Eisspeedway-GP 1966 (niem.)