Ischnopterapion aeneomicans

Ischnopterapion aeneomicans – gatunek chrząszcza z rodziny pędrusiowatych i podrodziny Apioninae. Zamieszkuje Europę i Afrykę Północną. Żeruje na szyplinach.

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1864 roku przez Josepha Antoine’a Wenckera pod nazwą Apion aeneomicans. Wyróżnia się w jego obrębie dwa podgatunki^[1]:

• Ischnopterapion (Ischnopterapion) aeneomicans aeneomicans Wencker, 1864
• Ischnopterapion (Ischnopterapion) aeneomicans nothum Desbrochers des Loges, 1897

Chrząszcz o ciele długości od 1,9 do 2,2 mm. Ubarwienie ma czarne z wyraźnym połyskiem ciemnomosiężnym. Wierzch ciała porastają dość długie i gęste włoski (włosowate łuski). Połysk i owłosienie są lepiej zaznaczone niż u innych środkowoeuropejskich przedstawicieli podrodzaju. Ryjek jest zakrzywiony i mniej więcej tak długi jak głowa i przedplecze razem wzięte. Dość cienkie czułki osadzone są w nasadowej połowie ryjka nieopodal jego środka. Na szerszym niż dłuższym przedpleczu występuje krótki, podłużny dołek przedtarczkowy^[2]. Tarczka jest krótka, naga i niepunktowana^[3]. Krótkie, zwarte, jajowate pokrywy przywodzą na myśl te u Holotrichapion pisi. Barki są dobrze wykształcone^[2], a międzyrzędy mikrosiateczkowane i szersze od rzędów^[3]. Pierwszy człon stóp nie jest wyraźnie dłuższy od następnego^[2]. Spośród widocznych sternitów odwłoka pierwszy i drugi rozdzielone są kompletnym, choć delikatnym szwem. Genitalia samca mają rozdzielone szerokim wcięciem płaty parameroidalne^[3].

Zarówno larwy, jak i postacie dorosłe są monofagicznymi fitofagami żerującymi na szyplinach^[4][2]. Stwierdzono je na szyplinie jedwabistym, pięciolistnym oraz zielnym^[4]. Endofagiczna larwa przechodzi rozwój wewnątrz strąków^[4][2], indukując powstawanie na nich rozdętych wyrośli (galasów). Tam też następuje przepoczwarczenie^[4]. Aktywne postacie dorosłe obserwuje się od maja do września^[2].

Gatunek zachodniopalearktyczny. Podgatunek nominatywny ograniczony jest do Europy Południowej i południa Europy Środkowej. Wykazano go z Hiszpanii, Francji, Niemiec, Austrii, Włoch, Czech, Słowacji, Węgier i Rumunii^[1]. Na „Czerwonej liście gatunków zagrożonych Republiki Czeskiej” umieszczony został jako gatunek bliski zagrożenia wymarciem (NT)^[5]. Podgatunek I. a. nothum jest endemitem Afryki Północnej, podawanym z Algierii i Tunezji^[1].