Janina Lenczewska-Samotyja

Janina Lenczewska-Samotyja

„Żaba”, „Jaśka”

Data i miejsce urodzenia	16 kwietnia 1924 Baranowicze
Data i miejsce śmierci	20 grudnia 1978 Łódź
Dziedzina sztuki	architektura
Odznaczenia

Janina Lenczewska-Samotyja, ps. „Żaba”, „Jaśka” (ur. 16 kwietnia 1924 w Baranowiczach, zm. 20 grudnia 1978 w Łodzi) – polska architektka, urbanistka, uczestniczka powstania warszawskiego.

Jej rodzicami byli Eugeniusz Lenczewski-Samotyja oraz Janina z domu Ratomska^[1].

Brała udział w powstaniu warszawskim jako łączniczka o pseudonimie „Żaba” i „Jaśka”. Należała do plutonu 226 w Zgrupowaniu „Żniwiarz” będącego częścią Obwódu Żoliborz Armii Krajowej. Po powstaniu wywieziona wraz z matką i siostrą do obozu koncentracyjnego Ravensbrück. Do kraju powróciła w sierpniu 1945^[1].

W 1952 ukończyła Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. W latach 1950–1955 pracowała początkowo jako pomoc techniczna^[1], a następnie projektantka w Pracowni Urbanistycznej w Nowej Hucie^[2].

Jest autorką różnych projektów architektonicznych i urbanistycznych, wśród nich można wymienić m.in.: osiedle A-33 w Nowej Hucie (w zespole), stadion KS Budowlani w Nowej Hucie, osiedle Teofilowa B w Łodzi (razem z Krystyną Krygier), osiedle Reja w Łodzi (razem z Krystyną Krygier)^[2].

W 1955 została odznaczona Odznaką Nagrody Państwowej II stopnia.

Została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie^[2].