Jeļena Ostapenko

W zawodach rangi ITF w Tallinnie w roku 2012 po raz pierwszy przeszła przez kwalifikacje i wygrała jeden mecz w turnieju głównym.

Jeszcze w tym samym sezonie zdobyła pierwszy tytuł (w Sztokholmie).

Dwa lata później wygrała juniorski Wimbledon w grze pojedynczej oraz została brązową medalistką Igrzysk Olimpijskich Młodzieży w Nankinie.

9 września 2014 zadebiutowała w głównej drabince turnieju WTA podczas Tashkent Open 2014, odpadając w drugiej rundzie. W tym samym roku wygrała trzy singlowe i dwa deblowe turnieje rangi ITF.

Na przełomie czerwca i lipca wystąpiła w wielkoszlemowym Wimbledonie. W meczu pierwszej rundy pokonała Carlę Suárez Navarro 6:2, 6:0. Przegrała z Francuzką Mladenovic. Odpadła na tym samym etapie w ostatnim wielkoszlemowym turnieju sezonu US Open, ulegając Sarze Errani w trzech setach. Dotarła również do finału rozgrywek w Québecu, w finale przegrywając z Anniką Beck 2:6, 2:6. Awans do finału sprawił, że Ostapenko zadebiutowała w czołowej setce rankingu. Ostatecznie zakończyła sezon plasując się na 79 miejscu. W tym sezonie w rozgrywkach rangi ITF zwyciężyła w jednym singlowym i w dwóch deblowych turniejach.

W lutym po raz pierwszy w karierze awansowała do finału turnieju rangi WTA Premier 5 w Dosze. W finale lepsza od Łotyszki okazała się Carla Suárez Navarro, triumfując 1:6, 6:4, 6:4. Tak dobry wynik sprawił, że Ostapenko zadebiutowała w czołowej 50 rankingu WTA. Kolejne sukcesy odniosła w katowickim Spodku, gdzie doszła do półfinału turnieju rangi WTA International – Katowice Open. Przegrała z Włoszką Camilą Giorgi 4:6, 3:6.

W maju wystąpiła w Madrycie podczas Mutua Madrid Open. Zaliczyła udany występ, docierając do trzeciej rundy, gdzie z turnieju wyeliminowała ją późniejsza triumfatorka French Open – Garbine Muguruza.

Doszła również do dwóch ćwierćfinałów turniejów WTA w Birmingham i Florianópolis. Reprezentowała Łotwę na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Rio de Janeiro. Z turniejem pożegnała się w pierwszej rundzie, ulegając mistrzyni wielkoszlemowej Samancie Stosur 6:1, 3:6, 2:6.

Sezon rozpoczęła od półfinału turnieju w Auckland. Na Australian Open odpadła w trzeciej rundzie, przegrywając z Karolíną Plíškovą 6:4, 0:6, 8:10. W lutym wygrała turniej deblowy w Petersburgu w parze z Alicją Rosolską. W kwietniu natomiast triumfowała w Stuttgarcie razem z Raquel Atawo.

Sezon na kortach ziemnych rozpoczęła od finału WTA Premier w Charleston. W drodze do meczu o tytuł pokonała m.in. Caroline Wozniacki. Ostatecznie jednak uległa Rosjance Kasatkinie 3:6, 1:6. W turnieju rangi WTA International w Pradze doszła do półfinału, ponownie pokonując Wozniacki w rundzie drugiej. Na przełomie maja i czerwca nastąpił przełom w jej singlowej karierze. Dotarła do finału French Open pokonując kolejno: Chirico, złotą medalistkę olimpijską Puig, Curenko, Stosur, Wozniacki oraz Bacsinszky. W finale zwyciężyła z rozstawioną z numerem trzecim Simoną Halep 4:6, 6:4, 6:3. Została pierwszym nierozstawionym zdobywcą paryskiego tytułu od czasu Gustavo Kuertena.

Podczas Wimbledonu zaprezentowała się równie dobrze, osiągając ćwierćfinał. W czwartej rundzie była lepsza od Eliny Switoliny 6:3, 7:6(6). W spotkaniu o półfinał przegrała z późniejszą finalistką zawodów, Amerykanką Venus Williams.

Na US Open 2017 dotarła do trzeciej rundy, ulegając Darii Kasatkinie. W przedostatnim tygodniu września sięgnęła po drugi tytuł w karierze. W finale turnieju WTA International w Seulu była lepsza od Beatriz Haddad Mai wynikiem 6:7(5), 6:1, 6:4. Zaliczyła udany występ Wuhan oraz w Pekinie, osiągając dwa półfinały, w których poniosła porażkę kolejno z Ashleigh Barty i Simoną Halep. Sezon zwieńczyła awansem do WTA Finals w Singapurze. Nie udało jej się wyjść z grupy. Pokonała Karolíne Plíškovą i przegrała z Garbiñe Muguruzą oraz Venus Williams. Rok zakończyła na 7. pozycji rankingowej.

Ponownie doszła do trzeciej rundy Australian Open, odnosząc porażkę z Anett Kontaveit 3:6, 6:1, 3:6. Wygrała turniej deblowy w Dosze w parze Gabrielą Dabrowski. W marcu osiągnęła finał Miami Open, przegrywając z zeszłoroczną mistrzynią US Open, Sloane Stephens 6:7(5), 1:6. Dotarła do ćwierćfinałów w Petersburgu, Stuttgarcie, Rzymie oraz w Eastbourne. Do French Open przystąpiła jako obrończyni tytułu. Niespodziewanie musiała uznać wyższość Katerynie Baindl 5:7, 3:6 już w pierwszej rundzie.

W lipcu, awansowała do półfinału Wimbledonu, gdzie wynikiem 3:6, 3:6 uległa późniejszej mistrzyni turnieju Angelique Kerber. Końcówka sezonu nie należała do najbardziej udanych. Na US Open dotarła do trzeciej rundy, ulegając Marii Szarapowej. Również szybko pożegnała się z turniejami rozgrywanymi w Azji. Sezon zakończyła jako 22. rakieta świata.

Sezon zaczęła od trzech porażek z rzędu. Pierwsze zwycięstwo odnotowała w Petersburgu, wygrywając z Kristiną Mladenovic. Przez kilka miesięcy nie była w stanie wygrać przynajmniej dwóch meczów z rzędu. W kwietniu w turnieju rozgrywanym w Charleston dotarła do trzeciej rundy, ulegając Madison Keys 5:7, 2:6. W następnych turniejach na kortach ziemnych, zwyciężyła tylko jedno spotkanie z sześciu rozegranych. W pierwszym turnieju na trawie dotarła do ćwierćfinału w Birmingham, gdzie po niewykorzystaniu piłek meczowych musiała uznać wyższość Petrze Martić. W trzeciej rundzie turnieju w Eastbourne poddała mecz w drugim secie spotkania przeciwko Jekatierinie Aleksandrowej. Porażka w pierwszej rundzie Wimbledonu sprawiła, że Ostapenko spadła na odległą, 83. pozycję w rankingu WTA.

Ostapenko dotarła do dwóch finałów deblowych: w Jurmale w parze z Galiną Woskobojewą oraz w Pekinie z Dajaną Jastremśką.

Końcówka sezonu obfitowała w same sukcesy. Ostapenko dotarła do finału turnieju rangi WTA International w Linz, przegrywając z 3:6, 6:1, 2:6 z piętnastoletnią Coco Gauff. Zakończyła rok zwycięstwem w turnieju tej samej rangi w Luksemburgu. W finale pokonała Julię Görges 6:4, 6:1. Zwycięstwo przypieczętowało jej trzeci tytuł w karierze. Awansowała na 44. miejsce w rankingu, kończąc sezon w czołowej 50.