Kłobuczyno

Kłobuczyno
wieś
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 pomorskie

Powiat

kościerski

Gmina

Kościerzyna

Wysokość

224 m n.p.m.

Liczba ludności (2022)

612[1]

Strefa numeracyjna

58

Kod pocztowy

83-315[2]

Tablice rejestracyjne

GKS

SIMC

0164397

Położenie na mapie gminy wiejskiej Kościerzyna
Mapa konturowa gminy wiejskiej Kościerzyna, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Kłobuczyno”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry znajduje się punkt z opisem „Kłobuczyno”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kłobuczyno”
Położenie na mapie powiatu kościerskiego
Mapa konturowa powiatu kościerskiego, blisko górnej krawiędzi nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Kłobuczyno”
Ziemia54°11′08″N 18°06′00″E/54,185556 18,100000[3]

Kłobuczyno, dodatkowa nazwa w j. kaszubskim Kłobùczëno[4], (niem. Klobschin[5]) – wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie kościerskim, w gminie Kościerzyna, przy drodze krajowej nr 20 Stargard – Szczecinek – Gdynia, na terenie Pojezierza Kaszubskiego u podnóży Wzgórz Szymbarskich i ich najwyższej kulminacji Wieżycy (328 m n.p.m.). Jest to najdalej na północ wysunięty zakątek gminy Kościerzyna (włączony do powiatu kościerskiego z powiatu kartuskiego w 1973 roku[6]), a zarazem najwyżej położona wieś powiatu kościerskiego (252 m n.p.m.).

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.

Charakterystyka miejscowości

Kłobuczyno jest jednym z 35 sołectw gminy, zajmuje obszar o powierzchni 1395,49 ha, a w jego skład wchodzi jedynie miejscowość Kłobuczyno. Ponad połowę powierzchni sołectwa stanowią użytki rolne, a ponad 1/3 stanowią lasy. Znajduje się tu punkt przedszkolny, które kiedyś było szkołą podstawową oraz zakład przerobu betonu i materiałów budowlanych, który wybudowano w 1965 roku na bazie byłej Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej. Krajobraz sołectwa tworzą pagórkowate połacie z obszarami leśnymi. Kłobuczyno jest wsią rolniczą. Rolnicy gospodarują głównie na gruntach kl. V i VI, zaliczanych do kompleksów żytnich słabych i bardzo słabych. Struktura wiekowa odznacza się przewagą ludności w wieku produkcyjnym. Na terenie wsi znajdują się 64 gospodarstwa rolne o małej powierzchni gospodarstw i znacznych deniwelacjach użytkowanych areałów.

Historia miejscowości

Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z XIII wieku. Kłobuczyno jest jedną z najstarszych miejscowości w rejonie kościerskim. Zaludnione już było w czasach prehistorycznych, o czym świadczą odnalezione tutaj zabytki archeologiczne, należące do tzw. kultury wschodniopomorskiej. Pierwsza bezpośrednia informacja źródłowa o tej osadzie zawarta jest w dokumencie księcia pomorskiego Sambora I, wystawionym w Słupsku w 1184 roku.

Pierwotna osada leżała nieco na zachód od dzisiejszej[7].

Podczas wojny trzynastoletniej (1454-1466) Polski z zakonem krzyżackim wieś została spustoszona i pozostawała opuszczona przez półtora wieku. W 1605 r właściciel wsi Maciej Knibawski sprowadził z Brandenburgii i Pomorza Zachodniego 20 rodzin niemieckich ewangelików. Osadnicy otrzymali dziesięcioletnie zwolnienie z wszelkich opłat. Sołtys Peter Guss, otrzymał w użytkowanie 5 włók ziemi (ponad 80 ha), gburzy i karczmarz po 3 włóki, a przybyły z nimi pastor luterański 2 włóki[8].

Około 1880 r. wieś składała się z wolnego sołectwa, 25 zagród gburskich i 21 zagrodników, zamieszkałych w 56 domach[9].

Na koniec 1892 r. mieszkało we wsi 71 Kaszubów (60 katolików i 11 ewangelików) oraz 463 Niemców (3 katolików i 460 ewangelików)[10].

W latach II wojny światowej Niemcy, w ramach systemowych zmian nazewniczych, odeszli od historycznej nazwy z czasów pruskich Klobschin, z wyraźnie słyszalnym słowiańskim rdzeniem, na rzecz ahistorycznej Burchardsdorf[11].

Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 r. dominująca do tego czasu w miejscowości ludność niemiecka została wysiedlona, a jej miejsce zajęła w głównej mierze ludność kaszubska z okolicznych wsi.

Kultura

Życie kulturalne koncentruje się wokół jednostki Ochotniczej Straży Pożarnej, która jest organizatorem imprez artystycznych, rozrywkowych, turystycznych i promocyjnych (rocznice, akademie, imprezy okolicznościowe).

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
  2. ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 487 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 54457
  4. ↑ 11.12.2012 r., Uchwała Rady Gminy Wiejskiej Kościerzyna Nr XIV/219/12. Numer przypisany dodatkowej nazwie miejscowości lub obiektu fizjograficznego w MSWiA - NM/45-17
  5. ↑ Dr F. Lorentz „Polskie i kaszubskie nazwy miejscowości na Pomorzu Kaszubskiem” (ISBN 83-60437-22-X) (ISBN 978-83-60437-22-3).
  6. ↑ Dz.U. 1972 nr 50 poz. 324
  7. ↑ Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom IV - wynik wyszukiwania - DIR [online], dir.icm.edu.pl, s. 175 [dostęp 2025-04-16].
  8. ↑ Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom IV - wynik wyszukiwania - DIR [online], dir.icm.edu.pl, s. 176 [dostęp 2025-04-16].
  9. ↑ Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom IV - wynik wyszukiwania - DIR [online], dir.icm.edu.pl, s. 175 [dostęp 2025-04-16].
  10. ↑ Stefan Ramułt, Statystyka ludności kaszubskiej, Akademia Umiejȩtności, 1899, s. 85 [dostęp 2025-04-16].
  11. ↑ Germanizacja nazw miejscowości w okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie 1939-1945. Wybór źródeł. Wstęp i opracowanie Mateusz Kubicki. Wydawnictwo IPN. Gdańsk-Warszawa 2012. s.54

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.