Karol z Kalabrii
 | |
 | |
| książę Kalabrii | |
| Okres |
od 1309 |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci |
malaryczna febra |
| Ojciec | |
| Matka |
Jolanta Aragońska |
| Rodzeństwo |
Ludwik, |
| Małżeństwo | |
| Małżeństwo |
Maria Walezjuszka |
| Dzieci |
m.in. Joanna I, Maria Neapolitańska |
Karol z Kalabrii zwany Karolem Sławnym[1] (wł. Carlo Illustre[1]) (ur. 1298 w Neapolu[2], zm. 9 listopada 1328 w Neapolu[2]) – książę Kalabrii od 1309, syn Roberta Mądrego i Jolanty Aragońskiej, ojciec królowej Neapolu Joanny I.
Pochodzenie
Urodził się w 1298 w Neapolu jako starszy syn Roberta Mądrego, księcia Kalabrii i Jolanty, królewny aragońskiej[3]. Miał młodszego brata Ludwika, który zmarł w dzieciństwie[4]. Ze strony ojca jego dziadkami byli Karol Kulawy i Maria Węgierska[5].
Ojciec Karola został ogłoszony księciem Kalabrii, czyli dziedzicem królestwa Neapolu, w 1296[6]. W ten sposób pominięto prawa Karola Roberta, którego ojcem był zmarły w 1295 Karol Martel[7], pierworodny syn Karola Kulawego[5]. Jego matka zmarła w 1302[8]. Dwa lata później jego ojciec poślubił królewnę majorską Sanchę. Karol miał przyrodnie rodzeństwo z pozamałżeńskich związków swego ojca m.in. Marię d'Aquino i Karola Artusa[4].
Następca tronu
Jego ojciec został królem Neapolu w 1309[5]. Karol otrzymał tytuł księcia Kalabrii i został dziedzicem tronu Neapolu.
Karol miał w zwyczaju codzienne organizowanie spotkań z poddanymi, którzy mogli przychodzić do niego na skargę[1]. Dopuszczał do siebie również ubogich[1]. Nie był obojętny na cierpienie zwierząt[1]. Uchodził za rozsądnego, sprawiedliwego i dobrego człowieka[1].
Śmierć i dziedzictwo
Przebywając we Florencji zachorował na malaryczną febrę[1]. Powrócił do Neapolu, gdzie ojciec starał się zapewnić mu jak najlepszą opiekę medyczną[9]. Karol zmarł 9 listopada 1328[2]. Król Robert bardzo przeżył śmierć swego dziedzica[9].
Wdowa po Karolu była w tym czasie w ciąży[1]. Król rozkazał odprawiać msze w całym kraju w intencji narodzenia się wnuka, lecz Maria Walezjuszka urodziła córkę Marię[1].
Śmierć Karola spowodowała, że jego kuzyn, król Węgier Karol Robert, upominał się o koronę Neapolu[9]. Król Robert aby uniknąć wojny o sukcesję zaręczył starszą córkę Karola, Joannę, z synem Karola Roberta, królewiczem Andrzejem[9]. Po śmierci Roberta w 1343 Joanna objęła tron Neapolu jako samodzielna władczyni[10]. Maria, jako dziedziczka swojej siostry, była pożądaną kandydatką na żonę[11].
Małżeństwa i potomstwo
W 1316 poślubił Katarzynę Habsburżankę, księżniczkę austriacką[2]. Owdowiał w 1323[2]. W 1324 poślubił Marię Walezjuszkę, przyrodnią siostrę cesarzowej Konstantynopola Katarzyny II i późniejszego króla Francji Filipa VI[12].
Z drugiego małżeństwa miał kilkoro dzieci, ale dzieciństwo przeżyły tylko dwie córki:
- Joanna I (ur. grudzień 1325 (?)[13], zm. 27 lipca 1382 w Muro Lucano[14]), późniejsza królowa Neapolu,
- Maria (ur. maj 1329[15], zm. 1366), urodzona już po śmierci ojca, żona kolejno: Karola, księcia Durazzo[11], Roberta del Balzo, hrabiego Baux i Avellino[16] oraz Filipa II, cesarza Konstantynopola i księcia Tarentu[17]; jej córka Małgorzata była żoną króla Neapolu i Węgier Karola III z Durazzo[18].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Kazimierz Chłędowski, Historie neapolitańskie, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1959, s. 45-47.
- 1 2 3 4 5 Angiò, Carlo d', detto l'Illustre - Enciclopedia [online], Treccani [dostęp 2025-04-05] (wł.).
- ↑ ROBERTO d’Angiò, re di Sicilia-Napoli - Enciclopedia [online], Treccani [dostęp 2025-04-05] (wł.).
- 1 2 Kazimierz Chłędowski, Historie neapolitańskie, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1959, s. 38.
- 1 2 3 Kazimierz Chłędowski, Historie neapolitańskie, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1959, s. 34-35.
- ↑ ROBERTO d’Angiò, re di Sicilia-Napoli - Enciclopedia [online], Treccani [dostęp 2025-04-05] (wł.).
- ↑ Stanisław A. Sroka, Genealogia Andegawenów węgierskich, 2015, s. 12, ISBN 978-83-61033-83-7.
- ↑ ANGIÒ, Carlo d', detto l'Illustre - Enciclopedia [online], Treccani [dostęp 2025-04-05] (wł.).
- 1 2 3 4 Kamil Janicki, Damy polskiego imperium, 2017, s. 95, ISBN 978-83-240-4248-7.
- ↑ Kamil Janicki, Damy polskiego imperium, 2017, s. 100, ISBN 978-83-240-4248-7.
- 1 2 Kazimierz Chłędowski, Historie neapolitańskie, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1959, s. 51-53.
- ↑ Maurice Druon, Królowie przeklęci. Lew i lilie, 2011, s. 396, ISBN 978-83-7515-160-2.
- ↑ Stanisław A. Sroka, Genealogia Andegawenów węgierskich, 2015, s. 44, ISBN 978-83-61033-83-7.
- ↑ Stanisław A. Sroka, Genealogia Andegawenów węgierskich, 2015, s. 57-59, ISBN 978-83-61033-83-7.
- ↑ ANGIÒ, Maria - Enciclopedia [online], Treccani [dostęp 2025-04-06] (wł.).
- ↑ Kazimierz Chłędowski, Historie neapolitańskie, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1959, s. 71-72.
- ↑ ANGIÒ, Maria - Enciclopedia [online], Treccani [dostęp 2025-04-06] (wł.).
- ↑ Stanisław A. Sroka, Genealogia Andegawenów węgierskich, 2015, s. 105, ISBN 978-83-61033-83-7.