Klaus Jerominek

Jerominek był wychowankiem GKS–u Rozbark, z którego w 1949 roku trafił Górnik Wałbrzych. Następnie przeniósł się do Szombierek Bytom^[1]. W barwach nowego zespołu zadebiutował 9 października 1949 roku w przegranym 3:2 meczu z Wartą Poznań^[3]. Pierwsza bramkę dla Szombierek strzelił 18 maja 1950 roku w wygranym 3:1 spotkaniu z tym samym rywalem^[4]. W sezonie 1950 Jerominek zaliczył z zespołem spadek z I ligi, po czym przeniósł się na dwa lata do Polonii Bytom^[1]. W barwach Polonii zadebiutował 13 maja 1951 roku w przegranym 0:1 meczu 1/8 finału Pucharu Polski z AKS–em Chorzów, zaś pierwszego gola strzelił 5 października 1952 roku w wygranym 4:1 spotkaniu z ŁKS–em Łódź^[5][6]. W sezonie 1952 Jerominek zdobył z Polonią tytuł wicemistrza Polski^[1]. W sezonie 1953 trafił do Legii Warszawa, w barwach której zadebiutował 15 marca 1953 roku w zremisowanym 1:1 meczu z Lechem Poznań. Zmienił wówczas w pięćdziesiątej szóstej minucie spotkania Henryka Szymborskiego^[7]. W 1954 roku Jerominek występował w Zawiszy Bydgoszcz, z której przeniósł się w tym samym roku do Polonii Bytom i wywalczył z nią w sezonie 1954 mistrzostwo Polski^[1]. W latach 1956–1964 grał dla Arkonii Szczecin. Po zakończeniu kariery pracował w klubie jako trener^[1].

Jerominek zadebiutował w reprezentacji Polski prowadzonej przez selekcjonera Ryszarda Koncewicza 18 maja 1952 roku w przegranym 0:1 meczu z Bułgarią. W siedemdziesiątej piątej minucie spotkania został zmieniony przez Jana Wiśniewskiego. Był to jedyny występ Jerominka w barwach narodowych^[8][9].