Cerkiew Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Wojtkowej

Cerkiew Narodzenia Bogurodzicy
obecnie kościół św. Maksymiliana Marii Kolbego
Zabytek: nr rej. A-342 z 23.10.1995[1]
kościół parafialny
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Miejscowość

Wojtkowa

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

parafia

pw. Maksymiliana Marii Kolbego w Wojtkowej

Wezwanie

św. Maksymilian Maria Kolbe

Położenie na mapie gminy Ustrzyki Dolne
Mapa konturowa gminy Ustrzyki Dolne, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Wojtkowa, cerkiew”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Wojtkowa, cerkiew”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Wojtkowa, cerkiew”
Położenie na mapie powiatu bieszczadzkiego
Mapa konturowa powiatu bieszczadzkiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Wojtkowa, cerkiew”
Ziemia49°34′18,8″N 22°33′09,4″E/49,571900 22,552600

Cerkiew Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Wojtkowej – drewniana dawna parafialna cerkiew greckokatolicka, wybudowana w 1910, znajdująca się w Wojtkowej.

W 1973 przejęta przez kościół rzymskokatolicki i użytkowana jako kościół parafialny w tutejszej parafii pw. Maksymiliana Kolbe.

Obiekt wpisany na listę zabytków w 1995 i włączony do podkarpackiego Szlaku Architektury Drewnianej.

Historia

Cerkiew zbudowana w 1910 w tak zwanym ukraińskim stylu narodowym[2], w miejscu starszej, drewnianej cerkwi z 1752. Parafia należała do dekanatu dobromilskiego, do parafii należały filialne cerkwie w Jureczkowej i Nowosielcach Kozickich. Ufundowana przez Stanisława Nowosielskiego. Po wysiedleniu ludności ukraińskiej w od 1947 cerkiew pozostawała opuszczona, później użytkowana jako magazyn nawozów sztucznych. Remontowana w latach 1973–76, 1994 i 2002[3].

Architektura i wyposażenie

Cerkiew jest budynkiem drewnianym konstrukcji zrębowej, na kamiennej podmurówce, trójdzielnym, orientowanym, zbudowana na planie krzyża greckiego. Nad centralną częścią nawy kopuła na ośmiobocznym bębnie. Ściany pokryte szalunkiem z desek.

Wewnątrz dawne wyposażenie nie zachowało się. Ołtarz główny z drugiej połowy XVIII w. pochodzi z kościoła z Kąkolówki. Część wyposażenia współczesnego wykonał ludowy artysta Tadeusz Trojanowski[3].

Galeria

Przypisy

  1. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 stycznia 2025 [dostęp 2015-12-12].
  2. ↑ Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda: Cerkwie drewniane Karpat. Polska i Słowacja. Wydawnictwo Rewasz, Pruszków 2003, s. 195, 196. ISBN 83-89188-08-2.
  3. 1 2 Krzysztof Zieliński: Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego. PRO CARPATHIA, Rzeszów 2015, s. 184. ISBN 978-83-61577-68-3.

Bibliografia

  • Dmytro Błażejowśkyj – "Istorycznyj szematyzm Peremyskoji Eparchiji z wkluczennjam Apostolśkoji Administratury Łemkiwszczyny (1828-1939)", Lwów 1995, ISBN 5-7745-0672-X
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.