Kolej do wywozu gruzu w Szczecinie

Linia

Kolej do wywozu gruzu
Dane podstawowe
Lokalizacja	Szczecin
Długość	~3,6 km
Plac Odrodzenia, dawny punkt początkowy linii
Historia
Lata budowy	1946
Rok likwidacji	koniec lat 40.
Przebieg Legenda eksploatowana / istniejąca   zlikwidowana / rozebrana lub planowana kolej metro lub kolej lekka stacja kolejowa/stacja metra przystanek stacja bez ruchu pasażerskiego ładownia, posterunek ruchu itp przystanek częściowo używany koniec linii odcinek odcinek w tunelu odcinek na estakadzie wiadukt most tunel pod wodą zmiana kilometrażu granica państwowa / inna mijanka przejazd kolejowo-drogowy przeprawa promowa     odcinek zelektryfikowany   plac Odrodzenia ul. Wielkopolska WNŚiP US ul. Niedziałkowskiego ul. Felczaka ul. Szymanowskiego Kościół Świętej Rodziny ul. Królowej Korony Polskiej ul. Skargi ul. Kurcyuszowej ul. Pankiewicza ul. Zaleskiego Różanka 406 Syrenie Stawy

Kolej do wywozu gruzu – kolej polowa w Szczecinie, zbudowana w celu usuwania gruzu z obszaru Śródmieścia zniszczonego przez bombardowania. Działała od 1946 r. do końca lat 40. XX w. Koleją zarządzały nowe polskie władze Szczecina.

Wąskotorowa linia o długości około 3,6 km została oddana do użytku w 1946 r. i biegła z placu Odrodzenia (Friedrich-Karl-Platz) przez ulicę Armii Czerwonej (Arndtstrasse, dziś Monte Cassino), ulicę Edwarda Wyspiańskiego (Niebuhrstrasse) i aleję Juliana Fałata (Goetheweg) do Syrenich Stawów w parku Kasprowicza (Qustorppark)^[1].

Do transportu gruzu wykorzystywano cztery składy. Gruz wyrzucano na łąki przy Syrenich Stawach lub wykorzystywano do utwardzenia parkowych alejek. Po uprzątnięciu gruzów w Śródmieściu pod koniec lat 40. XX w. kolej zlikwidowano^[1].