Konstal 1W
| węglarka | |
| Producent |
|
|---|---|
| Lata budowy |
1945—1948 (1W) |
| Wymiary | |
| Długość całkowita |
9100 mm |
| Wysokość całkowita |
3060 mm |
| Wysokość ścian |
1550 mm |
| Masa własna |
9320 kg |
| Podwozie | |
| Rozstaw osi |
4500 mm |
| Średnica kół |
1000 mm |
| Nadwozie i załadunek | |
| Długość ładunkowa |
7720 mm |
| Powierzchnia ładunkowa |
21,3 m² |
| Pojemność ładunkowa |
33 m² |
| Granica obciążenia |
22 t |
| Ściany czołowe |
odchylne |
| Konstrukcja | |
| Hamulec |
brak (przelotowy przewód główny) |
| Minimalny promień łuku |
75 m |
| Prędkość maksymalna |
80 km/h |
| Uwagi | |
| [1] | |
1W, CIIa, S501W (seria Wdd / Wddo / E / [Ekk]) — wagony węglarki eksploatowane w latach powojennych przez Polskie Koleje Państwowe.
Historia
W wyniku drugiej wojny światowej zniszczeniu uległy wszystkie zakłady produkujące tabor kolejowy na terenie Polski. Niezwłoczne uruchomienie produkcji nowych wagonów było możliwe tylko z wykorzystaniem posiadanej już przedwojennej dokumentacji konstrukcyjnej, pomimo przestarzałości stosowanych w niej rozwiązań[1].
Pierwsze powojenne węglarki były budowane i dostarczane na przełomie lat 1945/1946[1].
1W i CIIa
Pierwowzorem polskiej węglarki CIIa produkowanego przed wojną od lat 20. była znormalizowana węglarka niemieckiej budowy, z 1913 roku. W czasie wojny wagony takie były budowane przede wszystkim w zakładach w Ostrowcu Świętokrzyskim (ponad 2000 sztuk), po wojnie kontynuowana także w Ostrowcu oraz w Chorzowie[1].
S501W
Zarówno węglarki polskie, jak i szwedzkie S501W nie miały pomostów hamulcowych; różniły się tylko detalami. Wagony miały zestawy kołowe na łożyskach ślizgowych, ze średnicą czopa 115 mm, resory trzynastopiórowe, zderzaki tulejowe o długości 650 mm oraz nawskrośne urządzenie cięgłowe, o wytrzymałości 65 t[1].
Ostatnie egzemplarze wycofano z eksploatacji[1].