Ludwik Wojtyczko

Ludwik Wojtyczko

Data i miejsce urodzenia	6 sierpnia 1874 Kraków
Data i miejsce śmierci	21 czerwca 1950 Kraków
Narodowość	polska
Uczelnia	Szkoła Przemysłowa w Krakowie
Praca
Budynki	Urząd Wojewódzki w Katowicach Sejm Śląski
Odznaczenia

Ludwik Wojtyczko (ur. 6 sierpnia 1874 w Krakowie, zm. 21 czerwca 1950 tamże^[1]) – polski architekt, tworzący m.in. w stylu secesji i modernizmu, projektant wnętrz i przedmiotów użytkowych.

W 1898 został absolwentem Szkoły Przemysłowej w Krakowie, praktykował u Tadeusza Stryjeńskiego i Sławomira Odrzywolskiego. W 1905 został właścicielem biura architektoniczno-budowlanego. Wykładał w Szkole Przemysłu Artystycznego. W 1906 wygrał konkurs na budowę secesyjnej kamienicy Celestyna Czynciela na Rynku Głównym 4. W latach 1905–1906 zaprojektował małą salę restauracyjną Teatru Starego w Krakowie oraz w latach 1906–1907 budynek Zakładu Witraży S.G. Żeleńskiego. W 1912 wykonał projekt pawilonu głównego na wystawę Architektura Wnętrz w Otoczeniu Ogrodowym, która miała miejsce na krakowskich Oleandrach. W latach 1911–1913 wraz z Kazimierzem Wyczyńskim zaprojektował wystrój Banku Przemysłowego na Rynku Głównym 31. W 1913 wygrał konkurs na projekt nowego gmachu dla Uniwersytetu we Lwowie. Należał do Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana, był jednym z redaktorów miesięcznika „Architekt”.

Po I wojnie światowej stał się jednym z czołowych krakowskich architektów modernizmu. W latach 1922–1923 zaprojektował budynek krakowskiej Giełdy Towarowo-Pieniężnej przy ul. św. Tomasza 43^[2] (obecnie siedziba Akademii Muzycznej w Krakowie). W 1927 zaprojektował dom dla profesorów UJ przy pl. Inwalidów 4. W 1928 powstał drugi z domów profesorów UJ przy al. Słowackiego 15a (na rogu z ul. Łobzowską), zyskał on miano trumny lub czarnego domu z uwagi na charakterystyczną dekorację z pasów czarnej i błyszczącej ceramiki wykonaną specjalnie dla tego projektu w Grudziądzu. Fasada tego domu jest jednym z ciekawszych rozwiązań w architekturze międzywojennej. 10 lipca 1928 podjęto uchwałę o budowie kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Ciężkowicach zgodnie z projektem Ludwika Wojtyczki^[3].

W latach 1931–1936 wspólnie z Józefem Rybickim zaprojektował Dom Śląski przy ulicy Pomorskiej 2. Najsłynniejszą jednak realizacją Wojtyczki jest kompleks budynków siedzib Sejmu Śląskiego i Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach z 1929. Pod względem kubatury (161 474 m³^[4]) jest największą zrealizowaną budowlą w okresie międzywojennym w Polsce.

Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (PAS 61-płd-zach-narożnik)^[5].

• Złoty Krzyż Zasługi (22 kwietnia 1939)^[6]

• 
  Zakład Witrażów S.G. Żeleński (1906),
  Kraków al. Krasińskiego 23
• 
  Kamienica Czyncielów (1907)
  Kraków pl. Mariacki 9
  (Rynek Główny 4)
• 
  Budynek ówczesnego Banku Przemysłowego, ob. banku Pekao SA (1913),
  Kraków Rynek Główny 31
  (ul. Szewska 1)
• 
  Gmach Sejmu Śląskiego (1920),
  Katowice ul. Jagiellońska 25
• 
  Magazyny C. Hartwig S.A. (1920),
  Kraków ul. Długa 72
• 
  Kamienica, dawna hutrownia apteczna i wytwórnia leków Spółki Akcyjnej „Pharma” (1920–1923),
  Kraków ul. Długa 48
• 
  Budynek d. Giełdy Towarowo-Pieniężnej (1921)
  Kraków ul. św. Tomasza 43
• 
  Willa Kazimierza Lewandowskiego (1923),
  Kraków ul. J.I. Kraszewskiego 22 (ul. Salwatorska 9)
• 
  Willa Marii Lewalskiej (1923)
  Kraków ul. Krupnicza 42
• 
  Dom Profesorów UJ (1925),
  Kraków pl. Inwalidów 4
• 
  Dom Profesorów UJ (1928),
  Kraków al. Słowackiego 15
• 
  Dom Śląski (1932),
  Kraków ul. Królewska 1
  (ul. Pomorska 2)
• 
  Modernistyczna willa (1935),
  Kraków ul. św Bronisławy 23

• Michał Wiśniewski: Ludwik Wojtyczko. Krakowski architekt i konserwator zabytków pierwszej połowy XX wieku, WAM Kraków 2003.
• M. Wallis: Secesja, Arkady Warszawa 1974.
• Praca zbiorowa: Zabytki Architektury i budownictwa w Polsce. Kraków, Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, Warszawa 2007, ISBN 978-83-9229-8-1

• Gazeta Kraków: Architekt dwóch światów - o Ludwiku Wojtyczce