M-13 (1972)
| Klasa |
Motorówka robocza |
|---|---|
| Projekt | |
| Historia | |
| Stocznia |
Stocznia „Ustka” w Ustce |
 Polska
| |
| Nazwa |
M-13 |
| Wejście do służby |
8 marca 1971 |
| Wycofanie ze służby |
30 czerwca 1989 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Długość |
8,5 m |
| Szerokość |
3,2 m |
| Zanurzenie |
0,6 m |
| Materiał kadłuba |
laminaty poliestrowo-szklane |
| Napęd | |
| 1 silnik wysokoprężny, 1 śruba, 1 ster | |
| Załoga |
2 osoby |
M-13 – motorówka robocza projektu Delfin eksploatowana od 1972 do roku 1989 w Marynarce Wojennej. Jednostka była eksploatowana w 42 dywizjonie PJP.
Konstrukcja
Długość całkowita „M-13” wynosiła 8,52 m, szerokość 3,2 m. Wysokość boczna jednostki wynosiła 1,3 m, a zanurzenie 0,6 m. Motorówka napędzana była przez 1 silnik wysokoprężny napędzający jedną śrubę[1]. Manewrowość motorówki zapewniał jeden ster[2]. Kadłub „M-13” był wykonany w całości z laminatów poliestrowo-szklanych. Motorówka posiadała małą nadbudówkę na rufie. Załogę etatową stanowiły 2 osoby[2], ponadto jednostka była w stanie zabrać na pokład dodatkowe 32 osoby[1]. motorówka nie była uzbrojona.
Zadaniem stawianym przed „M-13” było wykonywanie prac transportowych w obrębie PW Świnoujście[1].
Historia
Na początku lat 70. XX wieku w stoczni „Ustka” w Ustce zbudowano 3 motorówki robocze na potrzeby Marynarki Wojennej. Nazwano je: „M-25”, „M-26” i „M-13”[1]. 1 lutego 1972 roku weszła do służby motorówka „M-13”. Jednostka trafiła do 42 dywizjonu Pomocniczych Jednostek Pływających Świnoujściu[1]. Jednostkę wycofano ze służby 30 czerwca 1989 roku.
Przypisy
Bibliografia
- Witold Koszela: Biało-Czerwona Flota, Współczesne Okręty Polskiej Marynarki Wojennej. Oświęcim: Napoleon V, 2019. ISBN 978-83-8178-020-9.
- Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995. Warszawa: Lampart & Bellona, 1995. ISBN 83-86776-08-0.