Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Kobiet 2018

Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Kobiet 2018

Rugby Europe Women's Senior 7s Championships 2018

2017 2019
Dyscyplina	rugby 7
Organizator	Rugby Europe
Szczegóły turnieju
Gospodarz	Europa
Otwarcie	8 czerwca 2018
Zamknięcie (finał)	2 września 2018
Liczba drużyn	36 (z 1 konfederacji)
Liczba aren	5 (w 5 miastach)
I miejsce	Rosja

Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Kobiet 2018 – szesnaste mistrzostwa Europy w rugby 7 kobiet, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej żeńskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie pięciu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 8 czerwca do 2 września 2018 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi trzema istnieje system awansów i spadków. Zawody służyły również jako trzeci etap kwalifikacji do turnieju rugby 7 na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2020.

Ramowy plan przeprowadzenia mistrzostw opublikowano w październiku 2017 roku^[1][2][3]. W finałach obu turniejów GPS spotkały się Rosjanki z Francuzkami dzieląc się w nich zwycięstwami, dzięki lepszemu bilansowi punktowemu kontynentalny tytuł obroniły jednak reprezentantki Rosji^{[4][5][6][7][8][9][10]}. Awans do najwyższej klasy rozgrywkowej zyskały Holenderki i Ukrainki^{[11][12][13][14][15][16]}, zaś do Trophy promowane zostały Gruzja i Turcja^[17][18][19].

Wszystkie turnieje były transmitowane w Internecie^{[20][21][22][23][24]}.

Mistrzostwa zostały rozegrane w formie pięciu turniejów – dwóch w Women’s Grand Prix Series, dwóch w Women’s Trophy oraz jednym w Women’s Conference. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku. We wszystkich turniejach brało udział po dwanaście reprezentacji. Turniej Conference został rozegrany w dniach 8–9 czerwca w Zagrzebiu, o Trophy rywalizowano zaś 23–24 czerwca w Dnieprze i 7–8 lipca w Segedynie. Mistrzem Europy zostawała natomiast drużyna, która po rozegraniu dwóch turniejów Grand Prix Series – w Marcoussis (29–30 czerwca) i Kazaniu (1–2 września) – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca:

W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej ilości zdobytych przyłożeń;
3. rzutu monetą.

Reprezentacje w dwunastozespołowych turniejach zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym. Po zakończeniu pierwszej fazy ustalany był ranking przed dwumeczową fazą play-off – czołowa ósemka awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe cztery zespoły walczyły zaś o Bowl. W przypadku szesnastozespołowego turnieju drużyny rywalizowały w ramach czterech czterozespołowych grup o dwa czołowe miejsca premiowane awansem do ćwierćfinałów. Spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Przy ustalaniu rankingu po fazie grupowej w przypadku tej samej liczby punktów lokaty zespołów były ustalane kolejno na podstawie:

• wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
• lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
• lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
• większej ilości zdobytych punktów;
• większej ilości zdobytych przyłożeń;
• rzutu monetą.

W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci.

Pomiędzy dywizjami istnieje system awansów i spadków – po zakończonym sezonie dwie najsłabsze reprezentacje z Grand Prix Series oraz Trophy zostały relegowane do niższych klas rozgrywkowych, a ich miejsce zajęli finaliści zawodów odpowiednio Trophy oraz Conference, z zastrzeżeniem, że spadku nie mogli doznać gospodarze turniejów tej edycji.