Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Kobiet 2024

Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Kobiet 2024

Rugby Europe Women's Senior 7s Championships 2024

2023 2025
Szczegóły
Organizator	Rugby Europe
Edycja	21
Liczba zespołów	12+12+8
Termin	7 czerwca–13 lipca 2024
Liczba obiektów sportowych	5 (w 5 miejscowościach)
Zwycięzca	Francja
2. miejsce	Belgia
3. miejsce	Hiszpania

Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Kobiet 2024 – dwudzieste pierwsze mistrzostwa Europy w rugby 7 kobiet, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej żeńskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie pięciu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 7 czerwca do 13 lipca 2024 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi trzema istnieje system awansów i spadków.

W pierwszym turnieju mistrzowskim rozegranym w Makarskiej triumfowały Polki w finale pokonując Francuzki^[1][2]. Te z kolei zwyciężyły w drugim, rozegranym w Hamburgu, co przy słabszej postawie Polek dało im tytuł mistrzowski^[3][4]. Najwięcej przyłożeń w sezonie zdobyła Brytyjka Grace Crompton, punktów Hiszpanka Ingrid Algar, zaś innymi wyróżniającymi się zawodniczkami w mistrzowskich turniejach były Romane Ménager, Katarzyna Paszczyk, Anežka Sládková, Cécile Blondiau, Francesca Granzotto, Yolaine Yengo, Julie Doležilová, Natalia Pamięta i Eve Higgins^[5][6].

Na podium rozegranych w Zagrzebiu i Budapeszcie turniejów Trophy stawały te same trzy zespoły, a w finałach zwyciężały Szwedki pokonując odpowiednio Gruzinki i Dunki; awans do rozgrywek elity uzyskały prócz triufmatorek także reprezentantki Gruzji dzięki lepszemu bilansowi małych punktów^{[7][8][9][10]}. Zawody Conference odbyły się w Belgradzie i zwycięsko wyszły z nich reprezentantki Mołdawii^[1].

Wszystkie turnieje zostały rozegrane wraz z zawodami męskimi i były transmitowane w Internecie^[11][12]. Ceny najtańszych wejściówek na zawody Grand Prix kształtowały się w granicach 10–15 euro^[13][14].

Mistrzostwa zostały rozegrane w formie pięciu turniejów – dwóch w Women’s Grand Prix Series, dwóch w Women’s Trophy oraz jednym w Women’s Conference. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniej edycji. W turniejach Grand Prix i Trophy brało udział po dwanaście reprezentacji, w Conference zaś osiem. Turniej Conference został rozegrany w dniach 7–8 czerwca w Belgradzie, o Trophy rywalizowano zaś 14–16 czerwca w Zagrzebiu i 12–13 lipca w Budapeszcie^[15][16]. Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu dwóch turniejów w czerwcu – w Makarskiej i Hamburgu – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca:

W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej ilości zdobytych przyłożeń;
3. rzutu monetą.

Sędziowie zawodów^{[17][18][19][20]}.