Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2015

Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2015

Sevens Grand Prix Series 2015

2014 2016
Szczegóły
Organizacja	Europa
Termin	6 czerwca – 12 lipca 2015
Zwycięzca	Francja

Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2015 – czternaste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie siedmiu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 6 czerwca do 12 lipca 2015 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi trzema istniał system awansów i spadków. Zawody służyły również jako kwalifikacja do turnieju rugby 7 na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016.

We wszystkich trzech turniejach zwyciężyła Francja, która tym samym zdobyła tytuł mistrza Europy oraz bezpośredni awans na igrzyska olimpijskie, pozostałe miejsca na podium zajęli Hiszpanie i Anglicy. Relegowana została najsłabsza w gronie elity Rumunia^[1][2][3][4].

Mistrzostwa zostały rozegrane w formie siedmiu turniejów – trzech w GPS oraz czterech w niższych dywizjach^[5][6].

Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu trzech turniejów w czerwcu i lipcu – w Moskwie, Lyonie i Exeter – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca^[7]:

W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie^[8]:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej liczby zdobytych przyłożeń;
3. pozycji w ostatnim turnieju.

Reprezentacje w każdym z turniejów zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – czołowa ósemka awansowała do półfinałów, a pozostałe walczyły o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci^[9].

W związku z wycofaniem się kilku zespołów zakładana obsada turniejów uległa zmianie^[10]. Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku^[11].

Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz dwie z Dywizji A i B zostały relegowane do niższych klas rozgrywkowych, a ich miejsce zajęli zwycięzcy zawodów Dywizji A oraz po dwie czołowe z Dywizji B i C^[12].

Najlepsza reprezentacja tego sezonu, spośród tych, które dotąd nie uzyskały awansu, otrzymała bezpośrednią kwalifikację do olimpijskiego turnieju. Kolejna otrzymała prawo występu w światowym turnieju kwalifikacyjnym, a o kolejne trzy miejsca w tych zawodach miały walczyć w repasażach pozostałe drużyny Grand Prix Series, czołowe zespoły Dywizji A oraz zwycięzca Dywizji B^[13][14][15].

• 2015 Men GPS. rugbyeurope.eu. [dostęp 2016-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-06)]. (ang.).
• 2015 RUGBY EUROPE Men’s Senior Sevens Competition Manual. rugbyunion.cz. [dostęp 2016-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-23)]. (ang.).

• Strona Rugby Europe (ang. • fr.)