Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2016

Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2016

Sevens Grand Prix Series 2016

2015 2017
Szczegóły
Organizacja	Europa
Termin	4 czerwca – 17 lipca 2016
Zwycięzca	Rosja

Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2016 – piętnaste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie siedmiu turniejów w czterech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 4 czerwca do 17 lipca 2016 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi czterema istniał system awansów i spadków.

Obydwa uczestniczące w zawodach brytyjskie zespoły były wyłączone z walki o medale mistrzostw Europy, znalazły się jednak w czołowej trójce klasyfikacji generalnej. Najrówniejszą formę w całym cyklu zaprezentowali Rosjanie, którzy jako jedyni znaleźli się w finałowej czwórce każdego z turniejów. Zdobyli oni trzeci w historii tytuł mistrzowski, kolejne miejsca na podium zajęli Francuzi i Hiszpanie, relegowana została najsłabsza w gronie elity Litwa^{[1][2][3][4][5][6]}.

Mistrzostwa zostały rozegrane w formie siedmiu turniejów – trzech w GPS oraz czterech w niższych dywizjach^[7].

Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu trzech turniejów w czerwcu i lipcu – w Moskwie, Exeter i Gdyni – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca^[8]:

Reprezentacje w każdym z turniejów zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – czołowa ósemka awansowała do półfinałów, a pozostałe walczyły o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie finał składał się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych spotkaniach połowa meczu obejmowała zaś siedem minut^[9].

W ramach przygotowań do turnieju rugby 7 na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2016 Brytyjczycy wystawili dwa zespoły – Royals i Lions – zastępujące w tej edycji reprezentacje Anglii i Walii^{[10][11][12][13]}. Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników^[14]. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku^[8].

Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz po dwie z kolejnych dwóch poziomów rozgrywek zostały relegowane do niższej klasy rozgrywkowej, a ich miejsce zajęli odpowiednio zwycięzca Trophy i finaliści obu poziomów Conference – z zastrzeżeniem, iż chronieni przed spadkiem są gospodarze turniejów^[15].

• 2016 - RE Sevens Grand Prix Series. rugbyeurope.eu. [dostęp 2016-08-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-22)]. (ang.).
• 2016 RUGBY EUROPE Men’s Senior Sevens Competition Manual. rugbyeurope.eu. [dostęp 2016-08-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-12)]. (ang.).

• Strona Rugby Europe (ang. • fr.)