Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2017

Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2017

Sevens Grand Prix Series 2017

2016 2018
Szczegóły
Organizacja	Europa
Termin	3 czerwca – 16 lipca 2017
Zwycięzca	Rosja

Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2017 – szesnaste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie ośmiu turniejów w czterech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 3 czerwca do 16 lipca 2017 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi czterema istniał system awansów i spadków. Zawody służyły również jako kwalifikacja do Pucharu Świata 2018.

Najrówniejszą formę w całym cyklu zaprezentowali Rosjanie i Irlandczycy, którzy we wszystkich czterech turniejach plasowali się w czołowej trójce. Podzielili oni między sobą turniejowe zwycięstwa, jednak dzięki lepszej postawie w pozostałych zawodach tytuł mistrza Europy obronili Rosjanie. Znajdująca się po trzech zawodach tuż za powyższą dwójką Hiszpania pomimo słabszego występu w Exeter utrzymała się na pozycji dającej brązowy medal mistrzostw kontynentu, relegowana została natomiast Belgia, bowiem najsłabsza w gronie elity Polska nie była brana pod uwagę z uwagi na fakt bycia gospodarzem jednego z turniejów^{[1][2][3][4][5][6][7][8]}. Awans na Puchar Świata uzyskały reprezentacje Rosji oraz Irlandii, natomiast miejsce w turnieju kwalifikacyjnym do World Rugby Sevens Series (2018/2019) prócz Irlandczyków zagwarantowali sobie Niemcy^[8].

Mistrzostwa zostały rozegrane w formie ośmiu turniejów – czterech w GPS oraz czterech w niższych dywizjach^[9][10][11].

Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu czterech turniejów w czerwcu i lipcu – w Moskwie, Łodzi, Clermont-Ferrand i Exeter – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca:

Reprezentacje w każdym z turniejów zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – czołowa ósemka awansowała do półfinałów, a pozostałe walczyły o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie finał składał się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych spotkaniach połowa meczu obejmowała zaś siedem minut.

Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku.

Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz po dwie z kolejnych dwóch poziomów rozgrywek zostały relegowane do niższej klasy rozgrywkowej, a ich miejsce zajęli odpowiednio zwycięzca Trophy i finaliści obu poziomów Conference – z zastrzeżeniem, iż chronieni przed spadkiem są gospodarze turniejów^[12].

• Strona Rugby Europe (ang. • fr.)