Paweł (Dmitrowski)
| Pawieł Dmitrowski | |
| Arcybiskup talliński i estoński | |
._1940_%D0%B3%D0%BE%D0%B4.jpg) | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 stycznia 1872 |
| Data śmierci |
2 lutego 1946 |
| Miejsce pochówku | |
| Arcybiskup talliński i estoński | |
| Okres sprawowania |
1945–1946 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
1937 |
| Diakonat |
5 maja 1896 |
| Prezbiterat |
6 maja 1896 |
| Chirotonia biskupia |
3 października 1937 |
| Data konsekracji |
3 października 1937 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||
| Miejsce | |||||||
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy |
Augustyn (Pētersons), Herman (Aav), Mikołaj (Lejsman) | ||||||
| |||||||
Paweł, imię świeckie Pawieł Grigorjewicz Dmitrowski (ur. 3 stycznia?/15 stycznia 1872 w Bolszej Biełozierce, zm. 2 lutego 1946) – rosyjski biskup prawosławny.
Życiorys
Urodził się na wsi w rejonie Melitopola. Ukończył Taurydzkie Seminarium Duchowne w Symferopolu jako jeden z najlepszych absolwentów w swoim roczniku (1894)[1]. Został psalmistą w cerkwi św. Michała Archanioła w Michajłowce.
W kwietniu 1896 ożenił się i 5 maja tego samego roku został wyświęcony na diakona, zaś następnego dnia na kapłana. Pracę duszpasterską prowadził w cerkwi św. św. Borysa i Gleba w Astrachance[1]. W 1899 z powodu choroby żony przeniósł się do wsi Zuja na Krymie. Dwa lata później jego żona zmarła. Duchowny nadał służył w różnych parafiach eparchii taurydzkiej i symferopolskiej, następnie w eparchii petersburskiej i ładoskiej. Od 1908 do 1911 studiował w Petersburskiej Akademii Duchownej. W czasie I wojny światowej był kapelanem wojskowym[1].
W 1919 emigrował do Estonii i podjął pracę duszpasterską w soborze Przemienienia Pańskiego w Narwie. W 1937 otrzymał nominację na biskupa narewskiego i 3 października 1937 przyjął chirotonię biskupią[1]. W 1940, gdy Estoński Kościół Prawosławny został włączony do Patriarchatu Moskiewskiego, zachował zarząd eparchii narewskiej. Rok później, po zajęciu Estonii przez wojska niemieckie, metropolita talliński Aleksander ogłosił reaktywację Estońskiego Apostolskiego Kościoła Prawosławnego i wypowiedzenie posłuszeństwa patriarsze Moskwy. Biskup Paweł, kierujący eparchią złożoną wyłącznie z parafii etnicznie rosyjskich, zachował natomiast jurysdykcję Patriarchatu Moskiewskiego[2]. Przebywając w Narwie arcybiskup Paweł organizował pomoc humanitarną dla przetrzymywanych w mieście jeńców radzieckich.
W 1942 otrzymał godność arcybiskupa. W 1945, po ponownym włączeniu całości struktur prawosławnych w Estonii do Patriarchatu Moskiewskiego, został arcybiskupem tallińskim i estońskim. Zmarł rok później i został pochowany na cmentarzu prawosławnym w Tallinnie[1].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 metropolita [[Korneliusz (Jakobs)]], W. Siłowjew, W. Wołochonski, S. Glinkale, W. Iljaszewicz, I. Łapszyn, S. Miannik, J. Sieliwierstowa, F. Hirvoja, ''Prawosławnyje chramy Estonii-Eesti Oigeusu Kirikud-The Orthodox churches in Estonia'', Tallinn-Moskwa 2007, s. 132.
- ↑ Ławreszuk M., Prawosławie wobec tendencji nacjonalistycznych i etnofiletystycznych. Studium teologiczno-kanoniczne, Wydawnictwo Naukowe Semper, Warszawa 2009, ISBN 978-83-7507-045-3, s.283