Penicillium paxilli

Penicillium paxilli

Morfologia Penicillium sp.
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	workowce
Klasa	Eurotiomycetes
Rząd	kropidlakowce
Rodzina	kropidlakowate
Rodzaj	pędzlak
Gatunek	Penicillium paxilli
Nazwa systematyczna
Penicillium paxilli Bainier Bull. Soc. bot. Fr. 23(2): 95 (1907)

Penicillium paxilli Bainier – gatunek mikroskopijnych grzybów strzępkowych z rodziny Aspergillaceae^[1]. Jest jednym z wielu gatunków Penicillium (pędzlaków) wywołujących chorobę o nazwie penicilioza cebul (zgnilizna pędzlakowa)^[2].

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Penicillium, Aspergillaceae, Eurotiales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1907 roku Georges Bainier na owocnikach krowiaka Paxillus we Francji. Nie podał typu nomenklatorycznego^[1].

Kolonie na agarze z roztworem Czapka osiągają średnicę 3–4 cm w ciągu 10 dni do 2 tygodni w temperaturze pokojowej. Są płaskie lub z niewielką liczbą płytkich, promienistych bruzd, silnie zarodnikujące, aksamitne w młodszych obszarach zarodników. W środkowej części kolonii następuje nadmierny rozrost grzybni wegetatywnej, z której rozwijają się wtórne struktury zarodników, marginesy wzrostu mają około 1 mm szerokości, są białe, za nimi następuje wąska strefa młodych, struktur zarodnikujących, początkowo zielonych, ale szybko przechodzących w ciemno oliwkowozielone. Wysięk obfity w postaci małych kropelek, zazwyczaj powstających w masie wyprostowanych konidioforów. Zapach kolonii jest „pleśniowy”, niewyraźny, rewers w odcieniach od matowej żółci do cynamonowoszarego. Konidiofory wyrastają w gęstym gąszczu głównie z podłoża, czasami jako odgałęzienia strzępek, o zmiennej długości, ale zwykle 150–200 × 3,5–4,0 µm, czasami dłuższe, ze ściankami lekko chropowatymi. Penicillusy zwarte, o długości 20–25 µm, składające się z pojedynczego terminalnego okółka z 5–8 lub 9 metula, z których wyrastają rozbieżne łańcuchy i luźne kolumny konidiów o długości do 100–150 µm. Metule 10–12 × 2,8–3,3 µm, o jednolitej średnicy lub z wierzchołkami tylko nieznacznie powiększonymi; ramiona 8–1,0 × 2,0–2,5 µm. Konidia eliptyczne do prawie kulistych, 2,8–3,3 µm w długiej osi, ze ściankami cienkimi, gładkimi lub prawie gładkimi^[3].

Kolonie na agarze słodowym osiągają średnicę 5–6 cm w ciągu 2 tygodni w temperaturze pokojowej, są płaskie, zasadniczo aksamitne lub z ograniczonym przerostem grzybni powietrznej w centrum kolonii, mniej lub bardziej strefowane, w matowych żółtozielonych odcieniach zbliżonych do szarawooliwkowych. Penicillusy podobne^[3].

Występuje na niektórych wyspach i wszystkich kontynentach poza Antarktydą^[4]. W Polsce podano wiele jego stanowisk. Wyizolowano go z gleby oraz resztek roślinnych: ryzosfery, korzeni i siewek niektórych drzew i roślin zielnych (głównie roślin uprawnych)^[5].

• Opracowano proces fermentacji do produkcji mykotoksyny paksyliny przez P. paxilli^[6].
• Diterpeny indolowe są wytwarzane jako metabolity wtórne przez wiele grzybów strzępkowych. W badaniach nad P. paxilli ustalono które geny są odpowiedzialne za ich wytwarzanie^[7].