Pink Martini

Pink Martini
Ilustracja
Pink Martini (2016)
Rok założenia

1994

Pochodzenie

Portland, Oregon, USA

Gatunek

muzyka klasyczna, pop tradycyjny, muzyka latynoamerykańska, jazz, pop, rock, easy listening

Wydawnictwo

Heinz Records, Naïve, Wrasse Records

Strona internetowa

Pink Martini – amerykański zespół założony w 1994 przez pianistę Thomasa Lauderdale’a w Portland w stanie Oregon w USA. Skład grupy i różnorodność stylistyczna wykonywanych utworów powodują, iż wobec zespołu stosuje się niekiedy określenie mała orkiestra. Zespól czerpie inspiracje z muzyki całego świata, wykonuje utwory w 25 językach, łącząc gatunki muzyki klasycznej, popu, muzyki latynoamerykańskiej, jazzu, rocka i innych[1][2]. Wokalistkami Pink Martini są China Forbes[3] i Storm Large[4].

Historia

W 1994 Thomas Lauderdale założył zespół Pink Martini, którego twórczość łączy różnorodne gatunki, dla różnorodnych odbiorców, aby przemówić do szerokiej publiczności. W rok po założeniu zespołu Lauderdale zadzwonił do China Forbes, jednej ze swoich koleżanek z Uniwersytetu Harvarda, i zaprosił ją do zespołu[3]. Ich pierwszy singiel, Sympathique (je ne veux pas travailler), został wydany w 1997 i doczekał się wielu nagród. Zespół wykonuje utwory własne lub zaaranżowane, w składzie 10–12 muzyków.

China Forbes opisuje muzykę Pink Martini jako:

skrzyżowanie Edith Piaf, Chopina i Buena Vista Social Club, co oznacza, że jest ona w równym stopniu jazzowa, klasyczna i kubańska i wymyka się łatwej kategoryzacji.

China Forbes, Exeter Bulletin, 2002[5]

Koncerty

W Europie Pink Martini zadebiutował na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1997, a debiut orkiestrowy z Oregon Symphony miał miejsce w 1998. Od tego czasu zespół grał z ponad 70 orkiestrami, w tym z Los Angeles Philharmonic w Hollywood Bowl, Boston Pops, National Symphony Orchestra w Kennedy Center, San Francisco Symphony, Cleveland Orchestra, Sydney Symphony Orchestra w Sydney Opera House i BBC Concert Orchestra w Royal Albert Hall w Londynie[1][5].

Repertuar zespołu jest bardzo szeroki, obejmując całą gamę, od mało znanych piosenek pop i tematów filmowych – zawsze śpiewanych w ich oryginalnym języku – po standardy kabaretowe, oraz utwory klasyczne, takie jak Bolero Ravela.

Inne ważne występy obejmują uroczyste otwarcie zaprojektowanej przez Franka Gehry’ego Walt Disney Concert Hall w Los Angeles, z wyprzedanymi występami w Sylwestra 2003, 2004, 2008, 2011, 2014, 2016 i 2018; wyprzedane koncerty w Carnegie Hall; przyjęcie z okazji otwarcia przebudowanego Museum of Modern Art w Nowym Jorku; przyjęcie z okazji 100. rocznicy Los Angeles Philharmonic w 2018; Bal Gubernatora podczas 80. dorocznej gali rozdania Oscarów[a] w 2008; trzy wyprzedane koncerty z Sydney Symphony w słynnej Sydney Opera House; wyprzedane koncerty w Royal Albert Hall w Londynie w 2011, 2013 i 2016, otwarcie festiwalu na Montreal Jazz Festival, dwa wyprzedane koncerty w legendarnym paryskim teatrze L’Olympia w 2011 i 2016; oraz 10-lecie paryskiego domu mody Lanvin dla projektanta Albera Elbaza w 2012. W 2014 Pink Martini został wprowadzony do Hollywood Bowl Hall of Fame i Oregon Music Hall of Fame. Występy telewizyjne obejmują The Late Show z Davidem Lettermanem, Late Night z Conanem O’Brienem, The Tonight Show z Jayem Leno, koncert z Joolsem Hollandem i reportaż w CBS Sunday Morning[1].

Thomas Lauderdale o koncercie Pink Martini:

... w jednej chwili czujesz się jak na paradzie samby w Rio de Janeiro, a w następnej jak we francuskiej sali muzycznej z lat 30. lub w Palazzo w Neapolu. To trochę jak miejska muzyczna podróż. Jesteśmy bardzo amerykańskim zespołem, ale spędzamy dużo czasu za granicą i dlatego mamy niesamowitą dyplomatyczną okazję do reprezentowania szerszej, bardziej inkluzywnej Ameryki... Ameryki, która pozostaje najbardziej heterogenicznie zaludnionym krajem na świecie... złożonym z ludzi z każdego kraju, każdego języka, każdej religii.

Thomas Lauderdale, CBS Sunday Morning, 2012[6][1]

W 2014 Pink Martini współpracował z Sofią, Melanie, Amandą i Augustem von Trapp, prawnukami rodziny von Trapp, których ucieczka przed nazistami była inspiracja do powstania musicalu Dźwięki muzyki. Owocem współpracy był album Dream a Little Dream[2]. Występują również wspólnie na koncertach[7].

W sierpniu 2014 perkusista zespołu Derek Rieth został znaleziony martwy z powodu samookaleczenia raną postrzałową głowy, co zostało uznane za samobójstwo. Na jego cześć zespół założył Fundację Dereka Rietha, której celem jest „wzmacnianie młodzieży poprzez muzykę i taniec”[8][9][10].

W 2018 zespół wydał 20th Anniversary Edition swojego przełomowego debiutanckiego albumu Sympathique. Ta wersja albumu zawiera popularną aranżację Bolero Ravela, która musiała zostać usunięta z oryginalnego albumu i została przywrócona na 20th Anniversary Edition po wejściu do domeny publicznej. Również w 2018 roku zespół zebrał piosenki w języku francuskim z całego swojego katalogu i wydał je na kompilacji zatytułowanej Non Ouais! – The French Songs of Pink Martini[1].

W 30. rocznicę powstania Pink Martini, zespół zaplanował na przełomie 2024/2025, serię koncertów (30th Anniversary Tour)[11][12], w 2025 w Europie, w tym dwa koncerty w Polsce[13], po wieloletniej przerwie od ich ostatnich koncertów w Polsce[14].

Wydawnictwa płytowe

Debiutancki album Pink Martini Sympathique został wydany w 1997 przez własną wytwórnię zespołu, Heinz Records, i przyniósł grupie nominacje do „Piosenki Roku” i „Najlepszego Nowego Artysty” we francuskim Victoires de la Musique Awards w 2000[1].

Heinz Records to niezależna wytwórnia płytowa, która wydaje albumy zespołu. Nazwana na cześć psa Lauderdale’a. Heinz Records jest również wytwórnią dla China Forbes i Storm Large[2].

Dyskografia

Wytwórnia Heinz Records wydała siedem albumów studyjnych Pink Martini (Sympathique dwie edycje). W 2011 zespół wydał album A Retrospective, zbiór najbardziej lubianych piosenek zespołu z ich 17-letniej kariery, który zawierał osiem utworów wcześniej niepublikowanych.

  • Sympathique (1997)
  • Hang On Little Tomato (2004)
  • Hey Eugene! (2007)
  • Splendor in the Grass (2009)
  • Joy to the World (2010)
  • A Retrospective (2011)
  • Get Happy (2013)
  • Je dis oui! (2016)
  • Sympathique – 20th Anniversary Edition (2018)[15][16]

Nagrania wydane we współpracy wytwórni Heinz Records i Naïve Records.

  • The Road – China Forbes (2024)[17][18]

Albumy Pink Martini nagrane we współpracy z innymi muzykami, wydane przez Heinz Records:

  • 1969 (2011), z Saori Yuki;
  • Dream a Little Dream (2014), z The von Trapps;
  • Non Ouais! – The French Songs of Pink Martini (2018);
  • Hotel Amour (Meow Meow & Thomas Lauderdale) (2018);
  • Besame Mucho (Edna Vazquez & Pink Martini) (2019);
  • Tomorrow (Jimmie Herrod & Pink Martini) (2019)[15][16].

Wytwórnia Heinz Records wydała jedno koncertowe nagranie DVD Pink Martini:

  • Discover The World: Live Concert DVD (2009) Heinz Records.

Pink Martini współpracowało, w zakresie nagrań oraz dystrybucji z wytwórniami na całym świecie:

  • Naïve Records we Francji[19]
  • Wrasse Records w Wielkiej Brytanii i Ameryce Południowej[20];
  • Audiogram w Kanadzie[21]
  • Vinyl Me, Please (VMP)[22];
  • Inertia Recordings w Australii i Nowej Zelandii[23];
  • Ales Music w Korei[24].

Uwagi

  1. ↑ Bal Gubernatora po wręczeniu Oscarów to oficjalna uroczystość i jedno z gorących wydarzeń w mieście w oscarową noc. Gośćmi Balu Gubernatora (Governor’s Ball) są laureaci i nominowani do Oscara, prezenterzy i inni uczestnicy transmisji telewizyjnej.

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 Pink Martini Bio. pinkmartini.com. [dostęp 2024-12-01]. (ang.).
  2. 1 2 3 Alex Henderson: Pink Martini Biography. AllMusic. [dostęp 2024-12-01]. (ang.).
  3. 1 2 Nate Chinen: Grab a Cocktail and Listen to the Vintage-Chic Band. New York Times, 2007-06-15. [dostęp 2024-12-21]. (ang.).
  4. ↑ A Conversation with Storm Large, Starring in a Cape May Stage Virtual Concert. New Jersey Stage, 2020-07-04. [dostęp 2025-02-09]. (ang.).
  5. 1 2 Bill Ewing: China Forbes ’88: Finding Her Own Voice. The Exeter Bulletin, 2002. [dostęp 2024-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
  6. ↑ Pink Martini. CBS Sunday Morning, 2012-01-01. (ang.).
  7. ↑ Pink Martini: Home(town) for the Holidays with the Oregon Symphony. Program. Oregon Symphony. [dostęp 2025-01-05]. (ang.).
  8. ↑ Derek Rieth 1971-2014. Pink Martini. [dostęp 2024-12-25]. (ang.).
  9. ↑ Kasia Hall: Pink Martini’s Derek Rieth died of gunshot wound, death ruled a suicide. The Oregonian/ Portland, 2014-08-22. [dostęp 2024-12-25]. (ang.).
  10. ↑ Derek Rieth Foundation. ProPublica. [dostęp 2024-12-25]. (ang.).
  11. ↑ Jo Vito: Pink Martini Announces 30th Anniversary Tour: How to Get Tickets. Yahoo Entertainment, 2024-07-31. [dostęp 2025-01-09]. (ang.).
  12. ↑ David Hochman: 30 Years, 25 Languages, One Band: How Pink Martini Keeps The World Singing Along. Forbes, 2024-08-24. [dostęp 2025-01-09]. (ang.).
  13. ↑ Po dłuższej przerwie Pink Martini wracają do Polski!. RMF Classic, 2024-07-18. [dostęp 2025-01-09]. (pol.).
  14. ↑ Pink Martini w Polsce. Jazz Forum, 2015. [dostęp 2025-01-09]. (pol.).
  15. 1 2 Pink Martini Album Covers. Pink Martini. [dostęp 2024-12-05].
  16. 1 2 Pink Martini Discography. ALLMusic. [dostęp 2024-12-25]. (ang.).
  17. ↑ The Road – China Forbes. Pink Martini. [dostęp 2025-01-09]. (ang.).
  18. ↑ The Road. Bandcamp, 2024. [dostęp 2025-01-09]. (ang.).
  19. ↑ Pink Martini. Naïve. [dostęp 2025-01-07]. (fr.).
  20. ↑ Pink Martini CDs and Albums. Wrasse Records. [dostęp 2025-01-07]. (ang.).
  21. ↑ Pink Martini. Audiogram. [dostęp 2025-01-07]. (ang.).
  22. ↑ Pink Martini Vinyl Records & Discography. VMP. [dostęp 2025-01-07]. (ang.).
  23. ↑ Inertia Recordings/ Pink Martini. Discogs/ Inertia Recordings. [dostęp 2025-01-09]. (ang.).
  24. ↑ Ales Music/ Pink Martini. Discogs/ Ales Music. [dostęp 2025-01-09]. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.