Pseudostenapion simum

Pseudostenapion simum – gatunek chrząszcza z rodziny pędrusiowatych i plemienia Aplemonini, jedyny z monotypowego rodzaju Pseudostenapion. Zamieszkuje zachód Palearktyki.

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1817 roku przez Ernsta Friedricha Germara pod nazwą Apion simum^[1]. W nowym, monotypowym podrodzaju Apion (Pseudostenapion) umieszczony został w 1930 roku przez Hansa Wagnera^[2]. Wyniesienia owego podrodzaju do rangi osobnego rodzaju dokonał w 1990 roku Miguel A. Alonso-Zarazaga^[3].

Chrząszcz o ciele długości od 1,8 do 2,4 mm^[4][3]. Ubarwienie ma matowo czarne, jedynie na pokrywach słabo połyskujące stalowym odcieniem^[4]. Oskórek porastają białe, wyraźne, choć krótkie i rzadkie włoski^[4][3], na międzyrzędach pokryw tworzące pojedyncze szeregi^[3].

Szeroka^[4] głowa ma szerokie i płaskie czoło, przeciętnie sklepione, okrągłe oczy, krótkie i rozbieżne, sięgające przednich brzegów oczu kile podoczne^[3] oraz zazwyczaj równoległe skronie^[4]. Umieszczone tuż za ⅓ długości ryjka^[3], stosunkowo krótkie i grube czułki^[4] zwieńczone są niespełna dwukrotnie dłuższymi niż szerszymi, prawie owalnymi buławkami^[3]. Ryjek jest bardzo krótki, gruby, stożkowaty, całkowicie prosty^[4][3]; jego długość stanowi około 0,7 długości przedplecza^[3]. U samca ryjek jest tak długi jak reszta głowy, u samicy zaś trochę od niej dłuższy^[4]. Niezbyt głębokie rowki leżą na spodzie ryjka^[3].

Przedplecze jest walcowate^[3], wąskie, nieco tylko szersze od głowy mierzonej na wysokości oczu^[4], około 1,1 raza dłuższe niż szersze^[3], o brzegach bocznych równoległych lub lekko ku przodowi się rozbiegających^[4]. Dołki przedtarczkowe ma małe i bruzdowate, a krawędź tylną prostą^[3]. Prawie kwadratowa, mnie więcej tak szeroka jak długa tarczka jest dość wypukła^[3]. Pokrywy mają kształt owalny, silnie rozszerzony ku tyłowi, u nasady trochę szerszy od tylnej krawędzi przedplecza, w części środkowej znacznie szerszy niż w nasadowej, najszerszy za środkiem długości. Barki są słabo wyrażone^[4]. Biodra środkowej pary stykają się ze sobą. Stopy mają pazurki o ząbkach nasadowych tak mocno stępionych, że wyglądają jak nabrzmiałości^[3].

Odwłok ma sternity pierwszy i drugi lekko wypukłe z wypłaszczonym środkiem, sternit piąty zaś o tylnej krawędzi zaokrąglonej u samicy i ściętej u samca. Y-kształtne spiculum gastrale ma trzonek (manubrium) blisko trzykrotnie dłuższy od ramion. Genitalia samca mają tegmen o rozdzielonych trójkątnym wcięciem i na szczytach zaokrąglonych płatach parameroidalnych, a także zakrzywione i oddzielone okienka oraz zrośnięte z wolnym pierścieniem i wcięte prostegium. Niemal płaskie prącie rozszerza się umiarkowanie do wysokości ostium, a na szczycie ma zaokrąglony guzek. W jego ednofallusie znajdują się dwie boczne grupki ząbków nasadowych, niewielka pośrodkowa chropowatość oraz długie na od 3 do 6 μm spikule w części wierzchołkowej^[3].

Owad rozmieszczony od nizin po rejony górskie, w tych ostatnich dochodzący do regla dolnego^[5]. Jest monofagiem^[6]. Endofitofagiczne larwy przechodzą rozwój wewnątrz łodyg dziurawców^[6][5]. Stwierdzono ich żerowanie w dziurawcach kosmatym, nadobnym, rozesłanym i zwyczajnym^[4][5][3]. W czasie rozwoju drążą chodniki, nie powodując powstawania wyrośli^[6][5]. Przepoczwarczenie następuje w łodydze^[6].

Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Hiszpanii, Francji, Luksemburga, Holandii, Niemiec, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Rumunii, Słowenii, Chorwacji, Serbii i europejskiej części Rosji^[1]. Poza starym kontynentem podawany jest z Algierii i Zakaukazia^[4][5][1].