Aplemonini
| Aplemonini | |
| Kissinger, 1968 | |
_(7651749926).png) Aizobius sedi | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina |
Apioninae |
| Nadplemię |
Apionitae |
| Plemię |
Aplemonini |
_(7767350582).png)
_(7446704030).png)
Aplemonini lub Aplemonina – kolejno plemię lub podplemię chrząszczy z nadrodziny ryjkowców i rodziny Berntidae lub pędrusiowatych.
Morfologia
Głowa ma osadzone w nasadowej połowie ryjka czułki zwieńczone podługowato-owalną, mocno zaokrągloną u podstawy i zaostrzoną na szczycie buławką. Kształt ryjka zazwyczaj jest prosty do lekko zakrzywionego, a rowki leżą po jego spodniej stronie[1].
Przedplecze ma owłosienie ustawione dośrodkowo, a tylną krawędź prostą lub pośrodku lekko ku tarczce wysuniętą, ale nigdy dwufalistą. Kształt pokryw najczęściej jest podługowato-owalny do gruszkowatego. Wyrostek dość krótkiego śródpiersia jest krótki i trójkątny, zaś wyrostek zapiersia bywa od trójkątnego po długi i cienki. Biodra środkowej pary stykają się ze sobą[1].
Y-kształtne spiculum gastrale ma ramiona krótsze od trzonka (manubrium), niekiedy z zesklerotyzowaną błoną pomiędzy nimi. Genitalia samca mają tegmen o rozdzielonych płatach parameroidalnych, jedynie na szczytach błoniastych, na szczytach, bokach i pośrodku porośniętych mikroszczecinkami, czasem też zaopatrzonych w makroszczecinki. Prostegium jest wykrojone. Środkowy płat edeagusa (prącie) jest spłaszczone, o zrośniętych nasadowo temonach[1].
Rozprzestrzenienie
Większość gatunków występuje w Starym Świecie. Przedstawiciele dwóch rodzajów znani są z nearktycznej Ameryki Północnej[1]. W Polsce stwierdzono przedstawicieli rodzajów: Aizobius, Helanthemapion, Perapion, Pseudoperapion i Pseudopstenapion[2] (zobacz: pędrusiowate Polski).
Taksonomia
Takson ten utworzony został w 1968 roku przez Davida G. Kissingera[3]. Jego definicja znacząco zawężona została w 1990 roku przez Miguela A. Alonsa-Zarazagę[1].
W systematyce P. Boucharda i współpracowników z 2011 roku, stosowanej również w bazie BioLib.cz, takson ten ma rangę podplemienia i klasyfikowany jest w plemieniu Apionini, nadplemieniu Apionitae, podrodzinie pędrusiowatych i rodzinie Brentidae[4][5]. Z kolei w klasyfikacji stosowanej na Fauna Europaea oraz Biodiversity Map ma on rangę plemienia i należy do podrodziny Apioninae i rodziny pędrusiowatych (Apionidae)[6][2].
W obu przypadkach takson ten obejmuje rodzaje[6][5]:
- Aizobius Alonso-Zarazaga, 1990
- Cistapion Wagner, 1924
- Helianthemapion Wagner, 1930
- Onychapion Schilsky, 1901
- Osellaeus Alonso-Zarazaga, 1990
- Perapion Wagner, 1907
- Phrissotrichum Schilsky, 1901
- Pseudaplemonus Wagner, 1930
- Pseudoperapion Wagner, 1930
- Pseudostenapion Wagner, 1930
Przypisy
- 1 2 3 4 5 Miguel Angel Alonso-Zarazaga. Revision of the supraspecific taxa in the Palaearctic Apionidae Schoenherr, 1823 (Coleoptera, Curculionoidea). 2. Subfamily Apioninae Schoenherr, 1823: introduction, keys and descriptions. „Graellsia”. 46, s. 19-156, 1990.
- 1 2 tribe: Aplemonini Kissinger, 1968. [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2015-10-11].
- ↑ David G. Kissinger: Curculionidae subfamily Apioninae of North and Central America with reviews of the World Genera of Apioninae and World subgenera of Apion Herbst (Coleoptera. South Lancaster, Massachusetts: Taxonomic Publication, 1968, s. 16.
- ↑ Patrice Bouchard i inni, Family-group names in Coleoptera (Insecta), „ZooKeys”, 88, 2011, s. 1-972, DOI: 10.3897/zookeys.88.807.
- 1 2 Aplemonina. [w:] BioLib.cz [on-line]. [dostęp 2015-10-11].
- 1 2 Aplemonini. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2015-10-11].