Puchar Sześciu Narodów 2015

Puchar Sześciu Narodów 2015

2014 2016
6 lutego 2015 – 21 marca 2015
Drużyny	Anglia  Francja  Irlandia  Szkocja  Walia  Włochy
Szczegóły turnieju
Zwycięzca	Irlandia
Calcutta Cup	Anglia
Centenary Quaich	Irlandia
Millennium Trophy	Irlandia
Giuseppe Garibaldi Trophy	Francja
Drewniana łyżka	Szkocja
Statystyki turnieju
Liczba meczów	15
Frekwencja	1 024 279 (68 285/mecz)
Statystyki indywidualne
Najwięcej punktów	George Ford (75)
Najwięcej przyłożeń	Jonathan Joseph (4)

Puchar Sześciu Narodów 2015 (2015 Six Nations Championship, a także od nazwy sponsora turnieju, Royal Bank of Scotland – 2015 RBS 6 Nations) – szesnasta edycja Pucharu Sześciu Narodów, corocznego turnieju w rugby union rozgrywanego pomiędzy sześcioma najlepszymi zespołami narodowymi półkuli północnej. Turniej odbył się pomiędzy 6 lutego a 21 marca 2015 roku.

Wliczając turnieje w poprzedniej formie, od czasów Home Nations Championship i Pucharu Pięciu Narodów, była to 121. edycja tych zawodów. W turnieju brały udział reprezentacje narodowe Anglii, Francji, Irlandii, Szkocji, Walii i Włoch.

Rozkład gier opublikowano w kwietniu 2013 roku, po raz pierwszy od edycji 2011 mecz otwarcia planując na piątek^[1][2]. Sędziowie spotkań zostali wyznaczeni 9 grudnia 2014 roku^[3][4], ze zmianami ogłoszonymi na początku marca 2015 roku^[5][6]. Triumfatorzy zawodów po raz pierwszy otrzymali nowe trofeum^[7].

Trzy zespoły przystępowały do ostatniej kolejki z sześcioma punktami za trzy zwycięstwa i porażkę – uszeregowane według ówczesnej różnicy punktów były to Anglia, Irlandia i Walia. Zwycięstwo którejkolwiek z nich przy porażce pozostałych dawało jej zwycięstwo w turnieju, w przypadku gdy zwycięstwa odniosłyby dwie lub wszystkie trzy, o tytule decydowałaby różnica punktów, a przy braku rozstrzygnięcia większa liczba zdobytych przyłożeń. Czysto matematyczne szanse zachowali też Francuzi, którym do triumfu potrzebne byłoby ośmiopunktowe zwycięstwo nad Anglią przy porażkach pozostałych dwóch faworytów^{[8][9][10][11]}.

Podobnie jak w poprzedniej edycji sprawa tytułu rozstrzygnęła się dopiero w ostatnim meczu zawodów. Widzowie w finałowym dniu obejrzeli trzy emocjonujące pojedynki, które pobiły kilka rekordów turnieju – w tym dla największej liczby punktów (221) i przyłożeń (27) w jednej kolejce. Swoje pretensje do końcowego triumfu zgłosili Walijczycy, którzy przystępowali do meczu z Włochami z najsłabszym bilansem spośród trójki faworytów. Mimo zaledwie jednopunktowego prowadzenia do przerwy, w drugiej zdobyli aż siedem przyłożeń, w tym hat-trick George’a Northa, czym ustawili pułap dla Irlandczyków na wygraną ponad dwudziestoma punktami. Walczący jedynie o uniknięcie drewnianej łyżki Szkoci nie dali rady rywalom, choć w pierwszej połowie pozwolili rywalom na maksymalnie dziesięciopunktową przewagę. Ostatecznie zatem Irlandczycy zwyciężyli trzydziestoma punktami, lecz w samej końcówce rozmiary porażki mógł zmniejszyć Stuart Hogg, który jednak upuścił piłkę na polu punktowym po szarży Jamiego Heaslipa. Oznaczało to, iż Anglicy na Twickenham Stadium musieli wygrać różnicą dwudziestu sześciu punktów z Francuzami, którzy do tej pory w turnieju stracili jedynie dwa przyłożenia. Anglicy prowadzili w pierwszych minutach meczu po akcji za siedem punktów, w połowie pierwszej części spotkania przegrywali z Francuzami już ośmioma punktami, do przerwy zdobyli jednak kolejne dwadzieścia. Druga połowa meczu to dalszy ciąg festiwalu przyłożeń – na trzy francuskie czterema odpowiedzieli Anglicy, dwudziestopunktowa wygrana nie wystarczyła jednak na przeskoczenie w klasyfikacji końcowej Irlandczyków, którzy tym samym obronili tytuł sprzed roku^[12][13][14]. Najwięcej punktów w turnieju zdobył George Ford^[15], zaś w klasyfikacji przyłożeń z czterema zwyciężył Jonathan Joseph^[16]. Z grona dwunastu zawodników wytypowanych przez organizatorów^[17] za najlepszego został uznany kapitan Irlandczyków, Paul O’Connell^[18].

Podczas zawodów pięćdziesiąte występy na narodowej reprezentacji zaliczyli Sam Warburton^[19], Nick Easter^[20], Jonathan Sexton^[21], Cian Healy^[22] i Dan Cole^[23], dodatkowo w setnym meczu w kadrze, jako czwarty Irlandczyk, wystąpił Paul O’Connell^[24]. Sergio Parisse swym sto dwunastym meczem pobił włoski rekord Marco Bortolamiego^[25], a George North został najmłodszym w historii zawodnikiem, który zagrał w pięćdziesięciu testmeczach^[26][27].

W kwietniu 2015 roku World Rugby opublikowała statystyki tej edycji^[28].

• RBS 6 Nations Fixtures & Results. rbs6nations.com. [dostęp 2015-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
• RBS 6 Nations Table. rbs6nations.com. [dostęp 2015-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).