San Antonio Spurs

W lutym 1967 roku grupa inwestorów z Dallas nabyła od nowo tworzącej się ligi ABA prawa do drużyny, której nadano nazwę Chaparrals^[7]. W premierowym meczu (16 października 1967) Dallas Chaparrals pokonali u siebie Anaheim Amigos 129–125, a grający trener Cliff Hagan (były mistrz NBA z St. Louis Hawks) zdobył dla gospodarzy 35 punktów^[8].

Sezon 1967–68 Chaparrals zakończyli z 46 wygranymi i 32 porażkami, zajmując drugie miejsce w Dywizji Zachodniej^[9]. W półfinale dywizji pokonali Houston Mavericks 3–0, by następnie przegrać z New Orleans Buccaneers 1–4^[9]. Najlepszymi statystycznie graczami Chaparrals byli: Bob Verga (najlepszy punktujący drużyny), John Beasley (najlepszy zbierający), Cincinnatus Powell oraz wspomniany Hagan (najlepszy punktujący)^[9].

W kolejnym sezonie Chaparrals zanotowali bilans 41–37 i zajęli 4. miejsce w Dywizji Zachodniej^[10]. W półfinałach dywizji przegrali jednak ponownie z New Orleans Buccaneers 3–4^[10].

W połowie trzeciego sezonu istnienia drużyny z funkcji trenera zwolniony został Hagan, a jego miejsce zajął generalny menedżer Max Williams^[11]. Chaparrals odnieśli 45 zwycięstw w 84 meczach, kończąc sezon regularny na 2. miejscu w dywizji^[12]. Swoją grę w playoffs znów zakończyli w półfinałach Dywizji Zachodniej, przegrywając tym razem z Los Angeles Stars 2–4^[13].

W związku z małym zainteresowaniem fanów grą drużyny w Dallas, w sezonie 1970–1971 zmieniono jej nazwę na Texas Chaparrals, co wiązało się z pomysłem rozgrywania niektórych meczów w mniejszych miastach stanu^[14]. Pomysł ten okazał się jednak chybiony i w kolejnym sezonie drużyna ta ponownie występowała pod nazwą Dallas Chaparrals^[14].

Sezon ten był dla teksańskiej drużyny nieudany również sportowo. Z zespołu do Kentucky Colonels odszedł Cincinnatus Powell, a w trakcie sezonu do Utah Stars wytransferowano Rona Boone’a i Glena Combsa (w ich miejsce przybyli Donnie Freeman i Wayne Hightower)^[15]. W listopadzie 1970 roku, po kilkunastu meczach, do dymisji podał się dotychczasowy trener – Williams, którego zastąpił Bill Blakeley^[14]. Ostatecznie Chaparrals wygrali tylko 30 z 84 meczów, przez co, aby wystąpić w playoffs, w meczu o ostatnie wolne miejsce musieli pokonać Denver Rockets. W potyczce dwóch najsłabszych drużyn w lidze^[16] górą byli Chaparrals, i to oni awansowali dalej^[17]. Ponownie odpadli jednak w półfinałach Dywizji Zachodniej, przegrywając z późniejszymi mistrzami – Utah Stars 4–0^[18]. Najlepszym zawodnikiem zespołu w sezonie 1970–1971 był pozyskany ze Stars Freeman, który to wystąpił w Meczu Gwiazd ABA, a następnie został także wybrany do drugiej piątki najlepszych zawodników sezonu^[16].

Jeszcze przed rozpoczęciem sezonu 1971–1972, w dniu 21 września 1971 roku rozegrany został pierwszy mecz towarzyski pomiędzy zespołami konkurujących: NBA i ABA, zwiastujący późniejszą fuzję obu tych lig^[19]. W spotkaniu tym Millwaukee Bucks z Kareemem Abdulem-Jabbarem w składzie mierzyli się właśnie z Chaparrals, których pokonali 106–103^[19].

W sezonie 1971–72 nowym trenerem zespołu został Tom Nissalke, który poprowadził zespół do 42 zwycięstw (w 84 meczach) oraz 3. miejsca w dywizji, gwarantującego udział w fazie playoffs^[20]. Za ów wynik Nissalke nagrodzony został tytułem najlepszego trenera sezonu^[21]. W playoffs Chaparrals ponownie ulegli Utah Stars 4–0^[22], i jak sezon wcześniej, najlepszym zawodnikiem zespołu znów był Donnie Freeman, wybrany do pierwszej piątki sezonu^[23].

Przed kolejnymi rozgrywkami z ławki trenerskiej odszedł Nissalke, a nowym szkoleniowcem został Babe McCarthy^[24]. Odszedł również Freeman^[25] i Chaparrals zagrali najsłabszy sezon w historii swoich występów w ABA, wygrywając tylko 28 z 84 meczów^[26]. Zajęli przy tym ostatnie miejsce w dywizji i po raz pierwszy nie awansowali do fazy playoffs^[26]. Przy bilansie 24–48 McCarthy został zwolniony, a w jego miejsce na kilka ostatnich meczów zatrudniono Dave’a Browna^[24]. Wyróżniającą się postacią w drużynie Cahpprals był, wybrany do najlepszej piątki debiutantów, James Silas, którego numer – 13 – w późniejszych latach zastrzeżono^[27].

Po katastrofalnym sezonie i z powodu regularnie spadającej frekwencji latem 1973 roku właściciele Chaparrals zdecydowali się oddać drużynę w trzyletni leasing grupie inwestorów z San Antonio, która przeniosła ją do swojego miasta i przemianowała na Spurs (pierwotnie – Gunslingers). Gdy niewielkie na początku zainteresowanie występami Ostróg zaczęło wraz ze zwycięstwami wzrastać, strony doszły do porozumienia i po kilku miesiącach dokonano całkowitego przejęcia klubu.

Pierwszym mecz pod nowym szyldem San Antonio Spurs rozegrali 10 października 1973 roku, ulegając we własnej hali prowadzonym z ławki trenerskiej przez Wilta Chamberlaina San Diego Conquistadors 106-121, a spotkanie w HemisFair Arena obejrzało 5879 widzów.

Pierwsze mistrzostwo w historii klub zdobył w 1999, kiedy to, będącego u szczytu kariery Davida Robinsona wsparł nowy nabytek – Tim Duncan. Spurs zdominowali ligę, kończąc sezon regularny z dorobkiem 37-13 (sezon był skrócony z powodu lokautu). W play-offach osiągnęli wynik 15-2, pokonując kolejno Minnesota Timberwolves 3-1, Los Angeles Lakers 4-0, Portland Trail Blazers 4-0 i w finale New York Knicks 4-1.

• Mistrzowski zespół tworzyli: Tim Duncan (MVP finału), David Robinson, Avery Johnson, Sean Elliott, Jaren Jackson, Mario Elie, Malik Rose, Jerome Kersey, Antonio Daniels, Steve Kerr, Will Perdue, Gerard King. W meczach sezonu regularnego występowali także Andrew Gaze i Brandon Williams. Trenerem był Gregg Popovich.

Cztery lata później, w sezonie 2002–2003 Spurs rozpoczęli rozgrywki w nowej hali SBS Center. W trakcie sezonu Podpora „Ostróg”, David Robinson, ogłosił, że będzie to jego ostatni sezon w lidze. Zmotywowani tym faktem Spurs osiągnęli znakomity wynik w sezonie zasadniczym 60-22. Po zaciętych pojedynkach w finałach – kolejno Phoenix Suns, mistrz w latach 2000–2002 Los Angeles Lakers, Dallas Mavericks – spotkali się w finale ligi z, prowadzonymi przez Jasona Kidda, New Jersey Nets. Po zaciętych, acz mało efektownych pojedynkach, Spurs wygrali 4-2.

• Skład drużyny mistrzowskiej: Tim Duncan (MVP finału), David Robinson, Stephen Jackson, Malik Rose, Tony Parker, Manu Ginóbili, Bruce Bowen, Steve Smith, Kevin Willis, Steve Kerr, Speedy Claxton, Danny Ferry. W sezonie regularnym grali także: Anthony Goldwire, Devin Brown, Mengke Bate’er. Trenerem zespołu był Gregg Popovich.

W 2005 zespół grał trzeci raz w finale NBA. Wcześniej w pierwszej rundzie play-off zespół pokonał Seattle SuperSonics w stosunku 4-2. W kolejnej fazie ich przeciwnikiem był zespół Phoenix Suns – rewelacja sezonu 2005. Rywalizacja była bardzo zacięta, jednak zwycięzcami okazali się zawodnicy Spurs, którzy wygrali tę serię 4-1. W finale Spurs pokonali mistrzów poprzedniego sezonu Detroit Pistons 4-3. Kolejny raz MVP finałów został lider drużyny San Antonio – Tim Duncan.

• Mistrzowska drużyna: Tim Duncan (MVP finału), Manu Ginóbili, Tony Parker, Bruce Bowen, Robert Horry, Glenn Robinson, Brent Barry, Radoslav Nesterovič, Nazr Mohammed, Beno Udrih, Devin Brown, Tony Massenburg. W sezonie reguarnym grali również Malik Rose, Mike Wilks, Sean Marks, Dion Glover i Linton Johnson. Trenerem był Gregg Popovich.

Czwarte mistrzostwo NBA zdobyli w 2007. Gładko wygrali rywalizację w finale z Cleveland Cavaliers nie ponosząc porażki. Zwyciężali kolejno: 85:76, 103:92, 75:72 i 83:82. MVP finałów tym razem został francuski rozgrywający, Tony Parker.

• Mistrzostwo wywalczyli: Tim Duncan, Manu Ginóbili, Tony Parker (MVP finału), Bruce Bowen, Robert Horry, Brent Barry, Michael Finley, Fabricio Oberto, Francisco Elson, Jacque Vaughn, Matt Bonner, Beno Udrih. W sezonie regularnym grali również: James White, Eric Williams, Jackie Butler i Melvin Ely. Trenerem był Gregg Popovich.

Spurs zdobyli kolejne mistrzostwo ligi w sezonie 2013/14, pokonując w Finale Miami Heat 4–1^[28].

• Zawodnikami mistrzowskiej drużyny byli: Tim Duncan, Manu Ginóbili, Tony Parker, Kawhi Leonard (MVP finału), Danny Green, Tiago Splitter, Boris Diaw, Patty Mills, Aron Baynes, Cory Joseph, Matt Bonner, Austin Daye, Marco Belinelli, Jeff Ayres, Damion James. Trenerem był Gregg Popovich.

Stan na 5 maja 2025^[29]

Nr	Poz.	Nar.	Nazwisko i imię	Data urodzenia	Wzrost	Masa ciała
40	3.5 !F		Barnes, Harrison	1992-05-30	203 cm	102 kg
28	4.5 !C/F		Bassey, Charles	2000-10-28	208 cm	104 kg
15	5.0 !C		Biyombo, Bismack	1992-08-28	203 cm	116 kg
22	2.5 !G/F		Branham, Malaki	2003-05-12	193 cm	82 kg
5	1.5 !G		Castle, Stephon	2004-11-01	198 cm	98 kg
30	2.5 !G/F		Champagnie, Julian	2001-06-29	201 cm	98 kg
7	1.5 !G		Duke, David	1999-10-13	193 cm	93 kg
4	1.5 !G		Fox, De’Aaron	1997-12-20	191 cm	84 kg
55	3.5 !F		Ingram, Harrison	2002-11-27	196 cm	104 kg
0	2.5 !G/F		Johnson, Keldon	1999-10-11	196 cm	100 kg
54	4.5 !C/F		Mamukelaszwili, Aleksandre	1999-05-23	206 cm	109 kg
11	1.5 !G		McLaughlin, Jordan	1996-04-09	183 cm	84 kg
27	2.5 !G/F		Minix, Riley	2000-09-22	201 cm	104 kg
3	1.5 !G		Paul, Chris	1985-05-06	183 cm	79 kg
10	3.5 !F		Sochan, Jeremy	2003-12-14	203 cm	104 kg
24	2.5 !G/F		Vassell, Devin	2000-08-23	196 cm	91 kg
1	4.5 !C/F		Wembanyama, Victor	2004-01-04	221 cm	107 kg
14	1.5 !G		Wesley, Blake	2003-03-16	191 cm	84 kg

Trener: Mitch Johnson
Asystenci: Brett Brown • Matt Nielsen • Mike Noyes

19 osób związanych ze Spurs zostało włączonych do Basketball Hall of Fame. (14 graczy i 5 trenerów)

Lp.	Trener	Lata	Sezon regularny				Play-offs				Awans do play off	Mistrz. dyw.	Mistrz. Konf.	Mistrz. NBA
			M	Z	P	%	M	Z	P	%
1	Doug Moe	1976–1980	312	177	135	0,567	22	9	13	0,409	3	2	0	0
2	Bob Bass	1980	16	8	8	0,500	3	1	2	0,333	1	0	0	0
3	Stan Albeck	1980–1983	246	153	93	0,622	27	13	14	0,481	3	3	0	0
4	Morris McHone	1983	31	11	20	0,355	–	–	–	–	0	0	0	0
–	Bob Bass	1983	51	26	25	0,510	–	–	–	–	0	0	0	0
5	Cotton Fitzsimmons	1984–1986	164	76	88	0,463	8	2	6	0,250	2	0	0	0
6	Bob Weiss	1986-1988	164	59	105	0,360	3	0	3	0,000	1	0	0	0
7	Larry Brown	1988-1992	284	153	131	0,539	14	7	7	0,500	2	2	0	0
–	Bob Bass	1992	44	26	18	0,591	3	0	3	0,000	1	0	0	0
8	Jerry Tarkanian	1992	20	9	11	0,450	–	–	–	–	0	0	0	0
9	Rex Hughes	1992	1	1	0	1,000	–	–	–	–	0	0	0	0
10	John Lucas	1992–1994	143	94	49	0,657	14	6	8	0,428	2	0	0	0
11	Bob Hill	1994–1996	182	124	58	0,681	25	14	11	0,560	2	2	0	0
12	Gregg Popovich	1996–2025	2291	1422	869	0,621	284	170	114	0,599	22	13	6	5
13	Mitch Johnson*	od 2025

• Aktualne wyniki Gregga Popovicha – stan na 3 maja 2025

MVP meczu gwiazd ABA^[31]

• John Beasley - 1969

Nominowani do meczu gwiazd ABA^[32]

• John Beasley – 1968–1970
• Cliff Hagan – 1968
• Glen Combs – 1970
• Cincinnatus Powell – 1970
• Donnie Freeman – 1971–1972
• Steve Jones – 1972
• Rich Jones – 1973–1974
• Swen Nater – 1974–1975
• James Silas – 1975–1976
• George Gervin – 1975–1976
• Larry Kenon – 1976
• Billy Paultz – 1976

Stan na 16 stycznia 2023^[53]

• Gracz tygodnia NBA (67 razy): Tim Duncan (23), David Robinson (15), Tony Parker (8), George Gervin (4), Kawhi Leonard (4), Manu Ginóbili (3), LaMarcus Aldridge (2), Alvin Robertson (2), Derek Anderson (1), Bruce Bowen (1), Ron Brewer (1), Terry Cummings (1), DeMar DeRozan (1), Sean Elliott (1), Artis Gilmore (1)
• Gracz miesiąca NBA (11 razy): Tim Duncan (4), David Robinson (4), George Gervin (1), Alvin Robertson (1), Tony Parker (1)
• Debiutant miesiąca NBA (16 razy): Tim Duncan (6), David Robinson (6), Greg Anderson (1), Willie Anderson (1), Manu Ginóbili (1), Beno Udrih (1)
• Trener miesiąca NBA (23 razy): Gregg Popovich (17), Bob Hill (3), Stan Albeck (1), Cotton Fitzsimmons (1), John Lucas (1)