Stefan (Kalinowski)

Stefan

Arcybiskup nowogrodzki
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data urodzenia	1700
Data i miejsce śmierci	16 września 1753 Nowogród
Miejsce pochówku	Nowogród Wielki
Arcybiskup nowogrodzki
Okres sprawowania	1745–1753
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia nowogrodzka
Śluby zakonne	1727
Prezbiterat	do 1732
Chirotonia biskupia	17 stycznia 1739

Stefan, nazwisko świeckie Kalinowski (ur. 1700, zm. 5 września^?/16 września 1753) – rosyjski biskup prawosławny pochodzenia ukraińskiego^[1].

Studia teologiczne uzyskał w Akademii Mohylańskiej w Kijowie. Po ukończeniu studiów wstąpił do monasteru Objawienia Pańskiego w tym samym mieście i wykładał w akademii, której był absolwentem. Od 1732 do 1733 był jej prefektem. Następnie przeszedł na analogiczne stanowisko do Akademii Słowiańsko-Grecko-Łacińskiej^[2]. Dwa lata później otrzymał godność archimandryty i objął stanowisko rektora Akademii, które tradycyjnie łączył z godnością przełożonego Monasteru Zaikonospasskiego. W roku następnym Świątobliwy Synod Rządzący przeniósł go do Ławry Aleksandra Newskiego w Petersburgu w charakterze przełożonego^[2]. Od 1736 zasiadał w Świętym Synodzie, brał udział w pracach nad cerkiewnosłowiańskim przekładem Biblii^[2].

17 stycznia 1739 przyjął chirotonię biskupią, obejmując katedrę pskowską, faktycznie rezydował jednak nadal w Petersburgu i pozostawał przełożonym Ławry^[2]. Należał do najbardziej energicznych i zaangażowanych w pracę duszpasterską biskupów pskowskich^[1]. Szczególną uwagę poświęcał seminarium duchownemu w Pskowie. Na jego polecenie do szkoły oddawani byli wszyscy synowie duchownych w wieku od 7 do 15 lat, a najbardziej utalentowani kontynuowali naukę w szkole duchownej. Od 1740 polecił wykładać w seminarium kurs filozofii^[1].

W 1745 został przeniesiony na katedrę nowogrodzką, na której pozostawał do śmierci w 1753^[1]. Również w eparchii nowogrodzkiej biskup dbał o poziom nauczania w miejscowym seminarium, wygląd i wyposażenie cerkwi. Był jednym z najbardziej utalentowanych kaznodziejów swojej epoki. W kierowanych przez siebie administraturach zwalczał ruch staroobrzędowy^[2].