Tadeusz Foryś

Tadeusz Foryś

Pełne imię i nazwisko	Tadeusz Antoni Foryś
Data i miejsce urodzenia	31 października 1910 Kraków
Data i miejsce śmierci	6 marca 1987 Warszawa
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1938 Polska (asystent) 1948 Polonia Warszawa (asystent) 1948 Polska (asystent) 1948–1949 Polonia Warszawa 1950–1951 Kolejarz-Polonia Warszawa 1950 Polska (asystent) 1951 Polska (asystent) 1951 Gwardia Warszawa 1952 Polska 1953 Polska (asystent) 1954–1957 Budowlani-Lechia Gdańsk 1956 Arka Gdynia 1956 Polska (asystent) 1956 Polska (trener) 1957 Polska (trener) 1958–1959 Polska (trener) 1958–1960 Gwardia Warszawa 1959 Polska (asystent) 1962 Polska (asystent) 1962 Polska (trener) 1963–1964 Polska 1964–1965 ŁKS Łódź 1966–1967 Odra Opole 1968–1969 GKS Katowice 1969–1971 Ruch Chorzów 1971–1972 Bałtyk Gdynia 1973 Odra Opole 1973–1975 GKS Katowice

Tadeusz Antoni Foryś (ur. 31 października 1910 w Krakowie, zm. 6 marca 1987 w Warszawie) – polski trener i działacz piłkarski, selekcjoner reprezentacji Polski.

Syn Walentego, działacza sportowego, i Heleny z Kazimierskich, brat Czesława. Był piłkarzem Warszawianki^[1]. Już przed wojną pracował w PZPN, podczas MŚ 38 znajdował się w sztabie Józefa Kałuży.

Walczył w powstaniu warszawskim, w stopniu podporucznika AK, ps. Tadeusz. Trafił do niewoli niemieckiej (nr jeniecki 102662)^[2].

Po zakończeniu wojny znalazł się ponownie we władzach PZPN, m.in. kilkukrotnie pełniąc funkcję szefa Rady Trenerów. Równolegle pracował z zespołami reprezentacyjnymi. Był członkiem szeregu kapitanatów na przestrzeni kilkunastu lat (1950–1964), często w roli trenera, zdarzało mu się jednak prowadzić kadrę samodzielnie (w roku 1952 oraz w latach 1963–1964).

Pracował również z zespołami ligowymi. Był trenerem m.in. Lechii Gdańsk, Polonii i Gwardii Warszawa, Ruchu Chorzów, ŁKS, GKS Katowice (w końcówce rundy jesiennej sezonu 1967/1968, w rundzie wiosennej sezonu 1968/1969 i w rundzie jesiennej sezonu 1969/1970, a następnie w sezonach 1973/1974 i 1974/1975.

W 1983 został członkiem honorowym PZPN^[3].

Zmarł w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera K-7-59)^[4].

Był mężem Ireny z d. Butka (1926–2017)^[4].

• Andrzej Gowarzewski Biało-czerwoni. Dzieje reprezentacji Polski, część II, Wydawnictwo GiA, Katowice 1995 (14. część cyklu Encyklopedia piłkarska Fuji), s. 162.