Torpedowce typu Egli

Torpedowce typu Egli

„Doris” w 1919 roku
Kraj budowy	Cesarstwo Niemieckie
Użytkownicy	Wasilikon Naftikon  Marine nationale
Stocznia	Vulcan, Szczecin
Wejście do służby	1913–1914
Wycofanie	1926–1941
Zbudowane okręty	6
Okręty w służbie	0
Dane taktyczno-techniczne[1][2]
Wyporność	normalna: 120 ton pełna: 125 ton
Długość	45 metrów
Szerokość	5 metrów
Zanurzenie	1,2 metra
Napęd	1 maszyna parowa o mocy 2400 KM 2 kotły, 1 śruba
Prędkość	24 węzły
Załoga	20
Uzbrojenie	2 działa kal. 57 mm 3 wt kal. 450 mm

Torpedowce typu Egli – greckie torpedowce z początku XX wieku. W 1912 roku w niemieckiej stoczni Vulcan w Szczecinie zbudowano sześć okrętów tego typu. Torpedowce zostały wcielone do składu greckiej marynarki wojennej w latach 1913–1914. W latach 1916–1918 okręty służyły pod banderą Marine nationale, obsadzone przez francuskie załogi. Wszystkie zostały zwrócone Grecji po zakończeniu I wojny światowej. Dwie jednostki wycofano ze służby w 1926 roku, a pozostałe służyły do inwazji Niemiec na Grecję w 1941 roku, podczas której zostały zatopione w kwietniu 1941 roku.

Sześć torpedowców typu Egli zostało zamówionych przez Królestwo Grecji w Niemczech w 1912 roku^[1]. Okręty zbudowane zostały w stoczni Vulcan w Szczecinie^[1][2] . Stępki jednostek położono w 1912 roku i w tym samym roku zostały zwodowane^[2] [a].

Okręty były torpedowcami o długości całkowitej 45 metrów, szerokości 5 metrów i zanurzeniu 1,2 metra^[1][3]. Wyporność normalna wynosiła 120 ton, a pełna 125 ton^[1][2] . Jednostki napędzane były przez pionową maszynę parową potrójnego rozprężania o mocy 2400 KM, do której parę dostarczały dwa kotły typu Marine^[1][2] . Prędkość maksymalna napędzanych jedną śrubą okrętów wynosiła 24 węzły^[1][2] [b]. Zapas węgla wynosił 25 ton^[1][2] .

Na uzbrojenie artyleryjskie jednostek składały się dwa pojedyncze działa kalibru 57 mm Mark 3.7 L/45 produkcji zakładów Bethlehem Steel^[1][2] . Broń torpedową stanowiły trzy pojedyncze wyrzutnie kalibru 450 mm^[1][2] .

Załoga pojedynczego okrętu składała się z 20 oficerów, podoficerów i marynarzy^[2] .

Jednostki typu Egli zostały wcielone w skład marynarki wojennej w latach 1912–1914^[1][2] . W grudniu 1916 roku wszystkie zostały w Salonikach zajęte przez Francuzów i wcielone do Marine nationale^[1][2] . Jednostki były używane jako okręty patrolowe na wodach Morza Egejskiego^[4]. Torpedowce powróciły pod grecką banderę w grudniu 1918 roku, po zakończeniu I wojny światowej^[1][2] . W 1926 roku ze służby zostały wycofane „Dafni” i „Tetis”^[1][5]. W tym samym roku z pozostałych okrętów zdemontowano po jednej wyrzutni torped, a w latach 1930–1931 usunięto oba działa kalibru 57 mm, instalując w zamian pojedyncze działko kalibru 37 mm SK C/30 L/83^[2] .

W momencie wybuchu II wojny światowej okręty były już przestarzałe i osiągały prędkość od 17 do 19 węzłów; używane były do szkolenia i zadań patrolowych^[2] . W kwietniu 1941 roku, w trakcie inwazji Niemiec na Grecję, „Egli”, „Alkioni”, „Aretusa” i „Doris” zostały samozatopione w Zatoce Sarońskiej, aby uniknąć przejęcia przez Niemców^[1][2] .

• Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
• Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
• Ivan Gogin: AIGLI torpedo boats (1912-1914). Navypedia. [dostęp 2025-04-09]. (ang.).
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
• Jane’s Fighting Ships 1933. Oscar Parkes (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1933. (ang.).
• Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).