Trichophyton verrucosum
 Chlamydospory | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Trichophyton verrucosum |
| Nazwa systematyczna | |
| Trichophyton verrucosum E. Bodin Les Champignons parasites de l’homme et des animaux domestiques: 121 (1902) | |
Trichophyton verrucosum E. Bodin – gatunek grzybów należący do klasy Eurotiomycetes[1]. Grzyb mikroskopijny, dermatofit będący jednym z patogenów powodujących grzybice skóry u zwierząt i ludzi.
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Trichophyton, Arthrodermataceae, Onygenales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1902 r. E. Bodin i nadana przez niego nazwa naukowa jest aktualna[1]. Ma ponad 20 synonimów. M.in. są nimi wszystkie odmiany, oraz[2]:
- Achorion album (Sabour.) Guiart & Grigoraki 1928
- Achorion ochraceum (Sabour.) Guiart & Grigoraki 1928
- Favotrichophyton album (Sabour.) Neveu-Lem. 1921
Morfologia
- Hodowla
Kolonie na SGA rosną bardzo powoli, są wypiętrzone lub przypominające guziki, ze strzępiastym brzegiem. Początkowo są gładkie, później lekko aksamitne, barwy kremowej lub szarawobiałej, czasem z odcieniem łososiowym do żółtego; rewers w kolorze jasnokremowym lub łososiowym. Zarodnikowania brak, lub bardzo słabe[3]
- Cechy mikroskopowe
Makrokonidia jeśli są obecne, są 4-7-komórkowe, gładkie i cienkościenne, w kształcie fasoli szparagowej. Mikrokonidia, jeśli są obecne, są jajowate do gruszkowatych. Chlamydospory powszechne w świeżych izolatach, często ułożone w łańcuchy, czasami zakończone rozgałęzieniami strzępek przypominającymi poroże, bez napęczniałych końcówek. W świeżych izolatach końcówki strzępków są często napęczniałe[3]. Nie tworzy teleomorfy[4].
- Identyfikacja
Jest to jedyny dermatofit, który rośnie lepiej w temperaturze 37 °C lepiej, niż w 24 °C. Chlamydospory powstają zazwyczaj w temperaturze 37 °C[3]. T. verrucosum jest auksotroficzny w stosunku do inozytolu i tiaminy i to pomaga go odróżnić od innych dermatofitów. Silnie rośnie na agarze Trichophyton 3 (pożywka bogata w tiaminę i inozytol), słabo natomiast lub wcale na agarach Trichophyton 1 i 2 (z niedoborem tych składników odżywczych)[5]. Rośnie również na agarze Sabourauda, ale tylko z dodatkiem ekstraktu drożdżowego (który dostarcza potrzebnego inozytolu i tiaminy)[6]. Na agarze z fioletem bromokrezolowym z cząstkami stałymi mleka i glukozą, czyli na podłożu stosowanym do odróżniania dermatofitów od bakterii i innych organizmów poprzez ocenę wytwarzania amonu podczas proteolizy, T. verrucosum daje słabo zasadowy wynik (słabo fioletowy) i klaruje suchą masę mleka o charakterystycznej aureoli na obrzeżach. Negatywne wyniki uzyskuje się w przypadku testu ureazowego, testu perforacji włosów i agaru z kwasami kazamino-erytrytolowymi i albuminą. W połączeniu z badaniami fizjologicznymi jako kryterium należy przyjąć także kontakt z bydłem ze względu na zoofilny i zawodowy charakter choroby[4].
Chorobotwórczość
Trichophyton verrucosum występuje na całym świecie, najczęściej jednak w Europie Południowej i na Bliskim Wschodzie[7]. Występuje głównie u bydła, ale jest także częstą przyczyną grzybicy u osłów, psów, kóz, owiec i koni[6].
Zakażenie ludzi ma w dużej mierze charakter odzwierzęcy i może być przenoszone przez bezpośredni kontakt lub ukąszenia, ale odnotowano również przypadki zakażenia nabytego w laboratorium i ukłucia igłą podczas szczepienia[8]. Kontakt z kocami dla koni i stanowiskami dla bydła może również powodować infekcję, a T. verrucosum został również wyizolowany z much, chociaż nie wiadomo, czy muchy mogą służyć jako wektory przenoszenia. Większość infekcji ma charakter zawodowy i dotyczy to pracowników rolnych, lekarzy weterynarii, pracowników hodowli bydła i osób zajmujących się zbożem (zakażenie może być również przenoszone z człowieka na człowieka, w związku z czym zagrożeni są także członkowie rodziny tych pracowników)[9].
U ludzi T. verrucosummoże powodować grzybicę skóry głowy (z możliwością powstawania nieodwracalnych blizn i łysienia), a także grzybicę ciała, grzybicę rąk, grzybicę brody i grzybicę głęboką[8]. Gatunek ten jest najczęstszą przyczyną grzybicy brody u mężczyzn. Istnieje szczepionka zarówno dla bydła, jak i ludzi, co w połączeniu z praktykami higienicznymi doprowadziło do spadku liczby przypadków choroby wywołanej przez tego patogena[10].
Leczenie
Leczenie może obejmować doustne podawanie terbinafiny, flukonazolu lub gryzeofulwiny; możliwe jest również leczenie miejscowe, jednak wymaga ono więcej czasu i może charakteryzować się niższym wskaźnikiem przestrzegania zaleceń, co okazuje się mniej skuteczne[11].
Przypisy
- 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2024-09-10].
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2024-09-10].
- 1 2 3 G.S. Hoog, Atlas of clinical fungi [online], 2000, s. 1–1126 [dostęp 2024-09-10].
- 1 2 Julius Kane, Laboratory handbook of dermatophytes: a clinical guide and laboratory handbook of dermatophytes and other filamentous fungi from skin, hair, and nails, Belmont, CA: Star Pub, 1997, ISBN 978-0898631579.
- ↑ Fungi, University of Alberta Microfungus Collection & Herbarium.
- 1 2 E. Beneke, A. (1996). A.Rogers, Medical Mycology and Human Mycoses, California: Star, 1996, s. 85–90, ISBN 0-89863-175-0.
- ↑ Claus Seebacher, Jean-Philippe Bouchara, Bernard Mignon, Updates on the Epidemiology of Dermatophyte Infections, „Mycopathologia”, 166 (5–6), s. 335–352, DOI: 10.1007/s11046-008-9100-9, PMID: 18478365.
- 1 2 Sayfarth i inni, Trichophyton verrucosum infection after needlestick injury with an attenuated live vaccine against cattle ringworm, „Mycoses”, 54 (6), 2011, s. 870–876, DOI: 10.1111/j.1439-0507.2011.02015.x, PMID: 21615536.
- ↑ John Willard Rippon, IMedical mycology. The pathogenic fungi and the pathogenic actinomycetes, wyd. 2, Filadelfia: Saunders, 1982, ISBN 0-7216-7586-7.
- ↑ Papini i inni, High Infection Rate of Trichophyton verrucosum in Calves from Central Italy, „Zoonoses and Public Health”, 56 (2), 2009, s. 59–64, DOI: 10.1111/j.1863-2378.2008.01157.x, PMID: 18705659.
- ↑ SL Noble, RC Forbes, Stamm, Diagnosis and management of common tinea infections, „American Family Physician”, 58 (1), 1998, s. 163–74, 177–8, PMID: 96724.