USS Grayling (SS-18)

USS Grayling (SS-18)
Ilustracja
USS „Grayling” w 1909 r.
Klasa

okręt podwodny

Typ

D

Historia
Stocznia

Fore River Shipyard, Quincy

Wodowanie

16 czerwca 1909

 US Navy
Wejście do służby

23 listopada 1909

Wycofanie ze służby

18 stycznia 1922

Los okrętu

sprzedany 25 września 1922

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


288 ton
337 t

Długość

41,1 m

Szerokość

4,2 m

Zanurzenie

3,6 m

Zanurzenie testowe

60 m

Rodzaj kadłuba

jednokadłubowy

Napęd
2 silniki benzynowe o łącznej mocy 600 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 260 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


12 węzłów
9,5 w.

Zasięg

powierzchnia: 1240 Mm przy 10 w.
zanurzenie: 80 Mm przy 5 w.

Uzbrojenie
4 torpedy
Wyrzutnie torpedowe

4 x 450 mm (18")

Załoga

15

USS Grayling (SS-18) – amerykański okręt podwodny z okresu I wojny światowej, druga zamówiona jednostka typu D. Została zwodowana 16 czerwca 1909 roku w Fore River Shipyard w Quincy i przyjęta w skład US Navy 23 listopada tego roku. W listopadzie 1911 roku nazwę okrętu zmieniono na oznaczenie literowo-numeryczne D-2. Okręt wycofano ze służby 18 stycznia 1922 roku i sprzedano.

Projekt i budowa

Konstrukcja USS „Grayling” oparta była na rozwiązaniach poprzednich typów okrętów podwodnych zaprojektowanych przez Electric Boat (szczególnie na typie C[1]. Okręt, prócz zwiększonej długości i wyporności, cechował dużych rozmiarów kiosk z mostkiem oraz dwa peryskopy[1]. Po raz pierwszy w amerykańskich okrętach podwodnych zastosowano w nim podział kadłuba na przedziały rozdzielone grodziami wodoszczelnymi[1].

USS „Grayling” (Submarine Torpedo Boat No. 18) zbudowany został w Fore River Shipyard w Quincy[1][2][3]. Wodowanie miało miejsce 16 czerwca 1909 roku[1][2].

Dane taktyczno–techniczne

„Grayling” był małym okrętem podwodnym o konstrukcji jednokadłubowej. Długość całkowita jednostki wynosiła 41,1 metra, szerokość 4,2 metra i zanurzenie 3,6 metra[1][2]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 288 ton, a w zanurzeniu 337 ton[1][2][4]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki benzynowe Craig o łącznej mocy 600 koni mechanicznych (KM)[1][2][5]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Electro-Dynamic o łącznej mocy 260 KM[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 12 węzłów na powierzchni i 9,5 węzła w zanurzeniu[1][2]. Zasięg wynosił 1240 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 80 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][2][3]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 60 metrów[2].

Okręt wyposażony był w cztery dziobowe wyrzutnie torped kalibru 450 mm (18")[a], z łącznym zapasem czterech torped[2][4][b]. Załoga okrętu składała się z 15 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].

Przebieg służby

USS „Grayling” został wcielony do służby w US Navy 23 listopada 1909 roku. Pierwszym dowódcą jednostki został por. mar. Owen Hill. Okręt włączono w skład Floty Atlantyckiej jako jednostkę flagową 3. Dywizjonu Okrętów Podwodnych. Stacjonując na Wschodnim Wybrzeżu, uczestniczył w szkoleniu, ćwiczeniach torpedowych oraz próbach i eksperymentach. 17 listopada 1911 roku nazwę okrętu zmieniono na oznaczenie literowo-numeryczne D-2.

W maju 1915 roku w Nowym Jorku jednostka wzięła udział w Prezydenckim Przeglądzie Floty. Podczas I wojny światowej D-2 stacjonował w New London, gdzie służył jako jednostka szkoleniowa. Okręt trafił do rezerwy 9 września 1919 roku. 17 lipca 1920 roku okręt otrzymał numer identyfikacyjny SS-18[2].

D-2 został wycofany ze służby 18 stycznia 1922 roku w Filadelfii. Sprzedano go 25 września 1922 roku[1][2].

Uwagi

  1. ↑ Amerykańskie torpedy 18-calowe miały faktyczny kaliber 17,72 cala (450 mm)[6].
  2. ↑ Paul E. Fontenoy podaje, że okręt posiadał jedynie dwie wyrzutnie torped[1].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 158.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 127.
  3. 1 2 John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 151.
  4. 1 2 J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 584.
  5. ↑ Jim Christley, Peter Bull: US submarines, 1900-35. Oxford: 2011, s. 26.
  6. ↑ Tony DiGiulian: Torpedoes of the United States of America. www.navweaps.com. [dostęp 2016-11-28]. (ang.).

Bibliografia

  • Jim Christley, Peter Bull: US submarines, 1900-35. Oxford: Osprey Publishing, 2011. ISBN 978-1-84908-185-6.
  • Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships. Treści te są umieszczone tutaj.
  • Tony DiGiulian: Torpedoes of the United States of America. www.navweaps.com. [dostęp 2016-11-28]. (ang.).
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.