USS Narwhal (SS-17)

USS Narwhal (SS-17)
Ilustracja
USS „Narwhal” między 1909-1911 r.
Klasa

okręt podwodny

Typ

D

Historia
Stocznia

Fore River Shipyard, Quincy

Wodowanie

8 kwietnia 1909

 US Navy
Wejście do służby

23 listopada 1909

Wycofanie ze służby

8 lutego 1922

Los okrętu

sprzedany 5 czerwca 1922

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


288 ton
337 t

Długość

41,1 m

Szerokość

4,2 m

Zanurzenie

3,6 m

Zanurzenie testowe

60 m

Rodzaj kadłuba

jednokadłubowy

Napęd
2 silniki benzynowe o łącznej mocy 600 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 260 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


12 węzłów
9,5 w.

Zasięg

powierzchnia: 1240 Mm przy 10 w.
zanurzenie: 80 Mm przy 5 w.

Uzbrojenie
4 torpedy
Wyrzutnie torpedowe

4 x 450 mm (18")

Załoga

15

USS Narwhal (SS-17) – amerykański okręt podwodny z okresu I wojny światowej, jednostka prototypowa typu D. Została zwodowana 8 kwietnia 1909 roku w Fore River Shipyard w Quincy i przyjęta w skład US Navy 23 listopada tego roku. W listopadzie 1911 roku nazwę okrętu zmieniono na oznaczenie literowo-numeryczne D-1. Okręt wycofano ze służby 8 lutego 1922 roku i sprzedano.

Projekt i budowa

Konstrukcja USS „Narwhal” oparta była na rozwiązaniach poprzednich typów okrętów podwodnych zaprojektowanych przez Electric Boat (szczególnie na typie C[1]. Okręt, prócz zwiększonej długości i wyporności, cechował dużych rozmiarów kiosk z mostkiem oraz dwa peryskopy[1]. Po raz pierwszy w amerykańskich okrętach podwodnych zastosowano w nim podział kadłuba na przedziały rozdzielone grodziami wodoszczelnymi[1].

Okręt zbudowany został w Fore River Shipyard w Quincy[1][2][3]. Wodowanie odbyło się 8 kwietnia 1909 roku[1][2].

Dane taktyczno–techniczne

„Narwhal” był małym okrętem podwodnym o konstrukcji jednokadłubowej. Długość całkowita jednostki wynosiła 41,1 metra, szerokość 4,2 metra i zanurzenie 3,6 metra[1][2]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 288 ton, a w zanurzeniu 337 ton[1][2][4]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki benzynowe Craig o łącznej mocy 600 koni mechanicznych (KM)[1][2][5]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Electro-Dynamic o łącznej mocy 260 KM[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 12 węzłów na powierzchni i 9,5 węzła w zanurzeniu[1][2]. Zasięg wynosił 1240 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 80 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][2][3]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 60 metrów[2].

Okręt wyposażony był w cztery dziobowe wyrzutnie torped kalibru 450 mm (18")[a], z łącznym zapasem czterech torped[2][4][b]. Załoga okrętu składała się 15 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].

Przebieg służby

USS „Narwhal” (Submarine Torpedo Boat No. 17) został wcielony do służby w US Navy 23 listopada 1909 roku. Pierwszym dowódcą jednostki został por. mar. J.C. Townsend. Okręt włączono w skład Floty Atlantyckiej. Stacjonując w Newport, uczestniczył w szkoleniu, ćwiczeniach torpedowych oraz próbach i eksperymentach. 17 listopada 1911 roku nazwę okrętu zmieniono na oznaczenie literowo-numeryczne D-1.

Od 20 stycznia do 11 kwietnia 1913 roku wraz z innymi okrętami operował na Morzu Karaibskim, a od 5 stycznia do 21 kwietnia 1914 roku pływał u wybrzeży Florydy. Podczas I wojny światowej D-1 służył jako jednostka szkoleniowa. Okręt trafił do rezerwy 9 września 1919 roku, kontynuując proces szkolenia załóg. 17 lipca 1920 roku okręt otrzymał numer identyfikacyjny SS-17[2].

D-1 został wycofany ze służby 8 lutego 1922 roku w Filadelfii. Sprzedano go 5 czerwca 1922 roku[1][2].

Uwagi

  1. ↑ Amerykańskie torpedy 18-calowe miały faktyczny kaliber 17,72 cala (450 mm)[6].
  2. ↑ Paul E. Fontenoy podaje, że okręt posiadał jedynie dwie wyrzutnie torped[1].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 158.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 127.
  3. 1 2 John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 151.
  4. 1 2 J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 584.
  5. ↑ Jim Christley, Peter Bull: US submarines, 1900-35. Oxford: 2011, s. 26.
  6. ↑ Tony DiGiulian: Torpedoes of the United States of America. www.navweaps.com. [dostęp 2016-11-28]. (ang.).

Bibliografia

  • Jim Christley, Peter Bull: US submarines, 1900-35. Oxford: Osprey Publishing, 2011. ISBN 978-1-84908-185-6.
  • Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships. Treści te są umieszczone tutaj.
  • Tony DiGiulian: Torpedoes of the United States of America. www.navweaps.com. [dostęp 2016-11-28]. (ang.).
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.