Władysław Mosiewicz

Władysław Mosiewicz
Ilustracja
tytularny pułkownik kawalerii tytularny pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

27 maja 1880
maj. Kiengi

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

7 Brygada Jazdy
9 Brygada Jazdy

Stanowiska

dowódca brygady

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Władysław Mosiewicz (ur. 27 maja 1880[a] w maj. Kiengi, zm. po 1939) – tytularny pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 27 maja 1880 w majątku Kiengi, w ówczesnej w guberni kowieńskiej, w rodzinie Feliksa, adwokata i Stefanii z domu Szyłejko[2][3][4][5][6]. Był starszm bratem Witolda (ur. 1888), rotmistrza rezerwy Wojska Polskiego, kwalera Orderu Virtuti Militari[6]. Dzieciństwo spędził na wsi[2]. Mając lat 10 wstąpił do Jarosławskiego Korpusu Kadetów w Jarosławiu[1]. Na stopień podoficera został mianowany ze starszeństwem z 7 sierpnia 1898[b]. Później został przyjęty do Jelizawietgradzkiej Szkoły Junkrów Kawalerii[1]. 23 marca 1903, po ukończeniu szkoły, został mianowany kornetem ze starszeństwem z 5 września 1902 i wcielony do 5 kurlandzkiego pułku dragonów Lejbgwardii, który w 1907 został przemianowany na 2 kurlandzki pułk ułanów Lejbgwardii[1][7]. 9 czerwca 1904 został przemianowany na chorążego[1]. 2 listopada tego roku został mianowany setnikiem, a 5 lutego 1906 przemianowany na porucznika[1]. W latach 1904–1905 walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej[1]. 27 lutego 1911 został awansowany na sztabsrotmistrza ze starszeństwem z 2 listopada 1909[1]. 5 grudnia 1913 objął dowództwo 5 szwadronu[1]. 18 sierpnia 1914 został awansowany na rotmistrza ze starszeństwem z 2 listopada 1913[8]. W szeregach pułku walczył podczas I wojny światowej[7]. 4 maja 1916 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z 25 grudnia 1915, a 12 października 1917 awansowany na pułkownika ze starszeństwem z 25 kwietnia 1917[7].

W 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji[2]. 20 listopada z rozkazu generała Józefa Dowbor-Muśnickiego wyjechał z Mińska z zadaniem werbowania do służby Polaków – żołnierzy rosyjskiego Korpusu Kawalerii Gwardii[9]. W grudniu 1917 w majątku Antoniny kierował organizacją 2 pułku ułanów, pełniąc czasowo obowiązki dowódcy pułku[10]. W styczniu 1918, po przybyciu pułkownika Stefana Suszyńskiego, objął obowiązki zastępcy dowódcy pułku[10]. Wyróżnił się w końcu lutego 1918 dowodząc oddziałem kawalerii w walce o Starokonstantynów[11]. 7 września 1921 były dowódca 2 pułku ułanów, generał podporucznik Stefan Suszyński sporządził „wniosek na odznaczenie orderem «Virtuti Militari»”, w którym napisał:

otrzymawszy od dowódcy pułku w lutym 1918 rozkaz uderzenia na zbierające się od strony Starokonstantynowa bliżej nieokreślone sił bolszewickie, celem udaremnienia koncentracji i zabezpieczenia od ciągłych napaści rejonu garnizonu Antonin, pułkownik Mosiewicz w brawurowej akcji kawaleryjskiej przeprowadził błyskawiczne uderzenie na nieprzyjaciela, osobistą odwagą i własnym przykładem przyczyniając się do rozbicia znacznych oddziałów piechoty. Pędząc przed sobą zdemoralizowanego wroga i mając wiadomości o zbliżaniu się i zamierzonym ataku na Starokonstantynów oddziałów III Korpusu Polskiego, znakomicie wykorzystał okazję, ogarniając i z minimalnymi stratami, zajmując na czele 3 szwadronu 2 pułku ułanów olbrzymi garnizon nieprzyjacielski Starokonstantynów. Rezultatem akcji było zdobycie niedających się nawet w przybliżeniu obliczyć zapasów intendenckich, broni i amunicji, które w olbrzymi sposób przyczyniły się do wyekwipowania i uzbrojenia znajdującego się w stadium organizacji pułku[2].

20 marca 1919 objął dowództwo 3 pułku ułanów wielkopolskich, późniejszego 17 pułku ułanów i sprawował je do 12 marca 1920[12][13]. 23 maja 1919 Komisariat Naczelnej Rady Ludowej przyjął go do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim z byłego I Korpusu Polskiego i mianował pułkownikiem w kawalerii ze starszeństwem z 1 maja 1914, a głównodowodzący przydzielił do dowództwa 3 pułku ułanów wielkopolskich licząc mu służbę od 8 lutego 1919[14][15]. 30 października 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z tymczasowym zatwierdzeniem stopnia pułkownika nadanego przez Naczelną Radę Ludową w Poznaniu[16]. 5 marca 1920 dowódca Frontu Wielkopolskiego wyznaczył go czasowo do zatwierdzenia dowódcą Brygady Jazdy Wielkopolskiej[17]. 7 kwietnia 1920 Naczelny Wódz mianował go dowódcą 7 Brygady Jazdy[18]. 20 maja 1920 został zwolniony ze stanowiska dowódcy brygady i oddany do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wojskowych[19][20]. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[21]. 21 czerwca tego roku minister spraw wojskowych zezwolił mu „korzystać tytularnie ze stopnia pułkownika”[22][23][24]. 8 lipca 1920 został mianowany sztabowym oficerem inspekcyjnym jazdy przy Dowództwie Okręgu Generalnego Grodno[25]. 14 października 1920 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 9 Brygady Jazdy[26].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w Komendzie Uzupełnień Koni w Kowlu na stanowisku komendanta, a jego oddziałem macierzystym był 17 pułk ułanów[27]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 10. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[28]. W tym samym roku został przydzielony do Komendy Uzupełnień Koni Nr 11 w Częstochowie na stanowisko komendanta[29][30][31]. W czerwcu 1926 został przydzielony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV z pozostawieniem w garnizonie Częstochowa[32]. Z dniem 30 listopada 1926 został przeniesiony w stan spoczynku[33][34]. W 1928 przeprowadził się z Krotoszyna do Poznania[3]. Od 12 maja 1932 zamieszkiwał przy ul. Dolna Wilda 71 m. 2[3]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[35].

Był żonaty z Zenoną (Zinaidą) Kasatkiną primo voto Sandecką (ur. 5 kwietnia 1891)[3]. W czasie okupacji niemieckiej oboje zostali wysiedleni z Kraju Warty[36]. Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B12, rząd 1, grób 21) znajduje się grób Wacława (?) Mosiewicza (ur. 27 maja 1880, zm. 21 lipca 1944)[37].

Ordery i odznaczenia

rosyjskie

Uwagi

  1. ↑ Według źródła rosyjskiego urodził się 27 września?/9 października 1879[1].
  2. ↑ Wszystkie daty dotyczace przebiegu służby w armii rosyjskiej są datami „starego stylu” z kalendarza juliańskiego[1].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Список по старшинству 2-го лейб-уланского Курляндского полка. 1914-01-01. [dostęp 2025-05-16]. (ros.).
  2. 1 2 3 4 Mosiewicz, Władysław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.41-3112 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-05-16].
  3. 1 2 3 4 Kartoteka ewidencji ludności 1870–1931. Archiwum Państwowe w Poznaniu. [dostęp 2025-05-16]., tu podano, że urodził się 1 maja 1880 w Kownie.
  4. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-05-16]., tu urodzony 28 maja 1880 w Kownie
  5. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 335, 992, tu urodzony 28 maja 1880.
  6. 1 2 Mosiewicz Witold. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.51-4195 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-05-15].
  7. 1 2 3 Мосевич Владислав Феликсович. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2025-05-16]. (ros.).
  8. ↑ Списки по старшинству офицерам 2-й кавалерийской дивизии к 1-му ноября и 1-му мая 1915 г.. [dostęp 2025-05-17]. (ros.).
  9. ↑ Herkner 1929 ↓, s. 5.
  10. 1 2 Herkner 1929 ↓, s. 6.
  11. ↑ Herkner 1929 ↓, s. 9–10.
  12. ↑ Wasiutyński 1929 ↓, s. 4, 5.
  13. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 228.
  14. ↑ Dekret Nr 56. „Tygodnik Urzędowy”. 16, s. 73, 1919-06-04. Poznań.
  15. ↑ Dowództwo Sił Zbrojnych w byłym zaborze pruskim. Rozkaz dzienny nr 145 z 29 maja 1919, §8.
  16. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 96 z 9 grudnia 1919, poz. 3866.
  17. ↑ Rozkaz Dowództwa Frontu Wielkopolskiego nr 23 z 5 marca 1920, §14, do czasu zatwierdzenia i przybycia płk. Mosiewicza obowiązki dowódcy brygady pełnić miał płk Roman Pasławski.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 17 kwietnia 1920, s. 266.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 9 czerwca 1920, s. 402, nowym dowódcą 7 Brygady Jazdy został mianowany płk Stefan Suszyński.
  20. ↑ Kolekcja ↓, s. 38–44, 51, 62–63, 65–66.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 30 czerwca 1920, s. 519.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 30 czerwca 1920, s. 525.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 675.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 598.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920, s. 596.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 50 z 29 grudnia 1920, s. 1441.
  27. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 260, tu podano, że urodził się 10 listopada 1880.
  28. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 154, tu urodzony 28 maja 1880.
  29. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 173.
  30. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 633.
  31. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 572.
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 18 czerwca 1926, s. 183.
  33. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 47 z 28 października 1926, s. 384.
  34. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 889, tu podano, że mieszkał w Gdyni.
  35. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 335, 992.
  36. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2025-05-16]., jako Władysław Mosiewicz ur. 1879 i Zenona Mosiewicz-Kasatkin ur. 1891, wysiedleni do m. Puszczkowo (ewentualnie z Puszczykowa)
  37. ↑ Wacław Mosiewicz. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Warszawie. [dostęp 2025-05-16].
  38. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 22 czerwca 1922, s. 457.
  39. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-05-16].
  40. ↑ Herkner 1929 ↓, s. 40.
  41. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 416.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.