Walki o Katowice
| II wojna światowa, front wschodni, Operacja sandomiersko-śląska | |||
| Czas |
27 stycznia 1945 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Przyczyna | |||
| Wynik |
zwycięstwo żołnierzy Armii Czerwonej | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Polski w latach 1945–1951 _location_map.png) | |||
 50°15′51″N 19°01′25″E/50,264167 19,023611 | |||
.svg.png){kind=small}
.svg.png){kind=small}
.svg.png){kind=icon}
Walki o Katowice – starcie zbrojne mające miejsce 27 stycznia 1945 między oddziałami Armii Czerwonej a wojskami niemieckimi, skutkujące zdobyciem Katowic i zakończeniem władzy reżimu III Rzeszy.
Przebieg działań bojowych
Z końcem 1944 roku reżim III Rzeszy był już świadomy tego, że będzie musiał opuścić Śląsk. W związku z tym przygotowano dwa plany, pierwszy oznaczony literą R przewidywał grabież majątku i jego wywóz do Niemiec, drugi oznaczony literą L demontaż i zniszczenie. Na Śląsk Armia Czerwona dotarła w wyniku operacji wiślańsko-odrzańskiej która ruszyła 12 stycznia 1945 roku z linii rzeki Wisły. Natomiast w czasie operacji sandomiersko-śląskiej Armii Czerwonej, odbiła region z rąk Niemców. Po walkach Katowice zostały zdobyte 27 stycznia 1945 roku przez żołnierzy z 59 Armii dowodzonej przez gen. płk. Iwana Korownikowa i 4 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego dowodzonego przez gen. por. Pawła Połubojarowa[1]. Pierwsze do miasta wdarły się pododdziały dowodzone przez st.lejtnanta Iwana Pietrowa i st. lejtnanta Sergiusza Chramcowa. Za swój czyn obej otrzymali tytuły Bohatera Związku Radzieckiego. W czasie walk poległo 300 czerwonoarmistów, natomiast Niemcy stracili 1270 żołnierzy a 324 dostało się do niewoli[2].
Po zakończeniu wojny władze Katowic nadały marsz. Iwanowi Koniewowi tytuł honorowego obywatela miasta, natomiast gen. Leonidowi Breżniewowi tytuł honorowego obywatela województwa katowickiego. Gen. Breżniew został też odznaczony przez Radę Państwa PRL Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski[3].
Upamiętnienie
Po zakończeniu wojny na Placu Wolności w Katowicach wzniesiono Pomnik Wdzięczności Armii Radzieckiej tj. walczącym i poległym żołnierzon Armii Czerwonej w walkach o Katowice[4].
Przypisy
- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 197,198.
- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 198.
- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 198,199.
- ↑ Czubryt-Borkowski 1988 ↓, s. 276.
Bibliografia
- Czesław Czubryt-Borkowski: Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939-1945. Warszawa: 1988. ISBN 83-217-2709-3.
- Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
- Bolesław Dolata: Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa: 1971.