Wieciera
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet |
Tumiłowicze |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Kod pocztowy |
211726 |
Położenie na mapie obwodu witebskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 54°55′11″N 27°47′35″E/54,919722 27,793056 | |
Wieciera (biał. Вецяра; ros. Ветера) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie dokszyckim, w sielsowiecie Tumiłowicze.
Historia
W czasach zaborów w granicach Imperium Rosyjskiego.
W dwudziestoleciu międzywojennym wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie dziśnieńskim, do 11 kwietnia 1929 w gminie Dokszyce, następnie w gminie Hołubicze[2][3].
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 189 osób, 25 było wyznania rzymskokatolickiego, a 164 prawosławnego. Jednocześnie 45 mieszkańców zadeklarowali polską przynależność narodową a 144 białoruską. Były tu 34 budynki mieszkalne[4]. Wykaz miejscowości wyszczególnił wieś i folwark Wieciera. W 1931 wieś zamieszkiwały 174 osoby w 35 domach, a folwark 81 osób w 5 domach[5].
Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Dokszycach. Podlegała pod Sąd Grodzki w Dokszycach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Dokszycach[6].
Uwagi
- ↑ Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926)
Przypisy
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu witebskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ Dz.U. z 1929 r. nr 22, poz. 224
- ↑ gmina wiejska Hołubicze. Radzima. [dostęp 2019-08-13]. (pol.).
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych, t. 7, część 2, 1924, s. 21.
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 16.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1818.