Willa Włodzimierza Kulczyckiego w Radomiu

Willa Włodzimierza Kulczyckiego w Radomiu
Zabytek: nr rej. 232/A/84 z 05.01.1984

537/A/93 z 25.11.1993 (ogród i ogrodzenie)

Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

 Radom

Adres

ul. Piłsudskiego 12

Styl architektoniczny

neorenesans

Kondygnacje

2

Ukończenie budowy

1892

Ważniejsze przebudowy

1898

Położenie na mapie Radomia
Mapa konturowa Radomia, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Willa Włodzimierza Kulczyckiego w Radomiu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Willa Włodzimierza Kulczyckiego w Radomiu”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Willa Włodzimierza Kulczyckiego w Radomiu”
Ziemia51°23′56,9″N 21°09′12,0″E/51,399139 21,153333

Willa Włodzimierza Kulczyckiego w Radomiu – zabytkowy budynek znajdujący się w Radomiu, przy ulicy Piłsudskiego 12. Obiekt jest częścią szlaku turystycznego Zabytki Radomia[1].

Historia

Neorenesansa willa została wzniesiona w roku 1892 dla rejenta Włodzimierza Kulczyckiego z przeznaczeniem na jego siedzibę własną. W 1896 roku budynek nabył Bank Handlowy w Łodzi, który po dobudowaniu do istniejącego budynku piętrowego skrzydła od strony południowej, w 1898 otworzył w nim swoją radomską filię. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w gmachu mieściła się Kasa Chorych, szkoła Polskiej Macierzy Szkolnej oraz redakcja dziennika Ziemia Radomska. W czasie II wojny światowej w budynku mieściła się centrala telefoniczna – wówczas parterową część gmachu nadbudowano o piętro. W 1945 roku budynek znacjonalizowano i przeznaczono na siedzibę Muzeum Miejskiego. Z tego okresu pochodzi część magazynowa, dobudowana od strony wschodniej. Od 1992 roku budynek jest siedzibą kolejno Wojewódzkiej (do 1999) i Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Józefa i Andrzeja Załuskich[2][3].

Architektura

Budynek główny

Oddalony od linii zabudowy ulicy, dziewięcioosiowy budynek willi z 1892 nawiązuje do włoskiej architektury podmiejskiej epoki renesansu oraz polskiej architektury dworkowej. Niewielki piętrowy budynek ozdobiony jest czterokolumnowym portykiem korynckim z tralkowanymi balustradami po bokach. Fasadę zdobi także wykonany w stiuku fryz girlandowy oraz dekoracje okien. Nad oryginalnymi, rzeźbionymi drzwiami znajduje się nadświetle ozdobione kutą kratą z monogramem pierwszego właściciela budynku (WK) oraz rokiem budowy. W głównym holu budynku znajduje się ozdobione dekoracją florystyczną okno witrażowe z 1949 roku (aut. Eugeniusz Smidowicz), herby Radomia i województwa sandomierskiego oraz portrety Józefa i Andrzeja Załuskich[2].

Budynek południowy

Dostawiony w latach 1896–1898 pięcioosiowy budynek posiada taki sam wystrój elewacji jak willa. Fasada ozdobiona jest ponadto dwoma szczytami oraz ażurowym, secesyjnym balkonem. Wewnątrz budynku zachowała się oryginalna klatka schodowa z bogato zdobioną żeliwną balustradą oraz wyprodukowana w sosnowieckich Zakładach Mechanicznych Kruszyńskiego i Szultza terakotowa posadzka ozdobiona geometrycznym wzorem[2].

Otoczenie

W 2006 roku w ogrodzie zajmującym front działki ustawiono przeniesiony z Parku im. Kościuszki zabytkowy zegar słoneczny z XIX wieku[4].

Przypisy

  1. ↑ Szlak Turystyczny Zabytki Radomia. Centrum Informacji Turystycznej w Radomiu.
  2. 1 2 3 MBP im. J. i A. Załuskich w Radomiu: budynek. mpbradom.pl.
  3. ↑ Red. J. Sekulski, Encyklopedia Radomia, Radom 2009, s. 49.
  4. ↑ Czas na remont zegara słonecznego. echodnia.eu.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.