Wojciech Trzciński
 Wojciech Trzciński (2017) | |
| Imię i nazwisko |
Wojciech Stanisław[a] Trzciński |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
22 lipca 1949 |
| Data śmierci |
1 lutego 2025 |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
1969–2025 |
| Odznaczenia | |
   | |
Wojciech Stanisław[a] Trzciński (ur. 22 lipca 1949 w Warszawie, zm. 1 lutego 2025[1]) – polski kompozytor muzyki rozrywkowej, filmowej i teatralnej, aranżer, pianista i gitarzysta, dyrygent oraz producent muzyczny.
Życiorys
Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Batorego w Warszawie (matura 1967)[2]. Absolwent Wydziału Geografii i Studiów Regionalnych Uniwersytetu Warszawskiego. Kompozytor piosenek dla wielu polskich wykonawców, a także autor muzyki do filmów, programów telewizyjnych, widowisk teatralnych. Dyrektor artystyczny festiwali w Opolu i Sopocie. Prezes zarządu i dyrektor generalny Hanna-Barbera Poland (1987–1993), założyciel i redaktor naczelny miesięcznika Video Świat Hanna-Barbera (1990–1992)[3][4]. Jeden z pomysłodawców nagrody Polskiego Przemysłu Fonograficznego Fryderyki. Założyciel prywatnego, niezależnego ośrodka sztuki Fabryka Trzciny, za którego utworzenie otrzymał Paszport Polityki i Nagrodę Kisiela[5].
Pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera G, rząd-tuje, grób-54)[6][7].
Podczas uroczystości pogrzebowych 17 lutego 2025 w Warszawie, zmarłego pożegnali przemówieniami minister kultury i dziedzictwa narodowego Hanna Wróblewska, minister spraw wewnętrznych i administracji Tomasz Siemoniak, zastępca prezydenta m. st. Warszawy Aldona Machnowska-Góra, prezes zarządu Stowarzyszenia Autorów ZAiKS Miłosz Bembinow i Stanisław Trzciński, zostały odczytane listy marszałka Senatu RP Małgorzaty Kidawy-Błońskiej i prezydenta m.st. Warszawy Rafała Trzaskowskiego, zaśpiewali Magda Umer, Kasia Cerekwicka, Dionizy Wincenty Płaczkowski i Chór Akademicki Uniwersytetu Warszawskiego pod dyr. Iriny Bogdanovich, zagrali Włodek Pawlik, Marek Biliński, Adam Sztaba, Filip Siejka, Wojciech Borkowski, Emanuel Bączkowski, Bogdan Kierejsza i Kamila Grott-Tomaszek, [8][9].
27 lutego 2025 podczas konferencji ramówkowej dyrektor TVP Tomasz Sygut zapowiedział, że w ramach 62. Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki Opole 2025 odbędzie się koncert monograficzny poświęcony twórczości zmarłego Wojciecha Trzcińskiego, a za prace nad tym wydarzeniem odpowiada syn kompozytora - Stanisław[10].
5 kwietnia 2025 w Krakowie, podczas gali wręczenia nagród muzycznych Fryderyk 2025, wnuki Zofia i Jan odebrały nagrodę Złoty Fryderyk przyznaną pośmiertnie za całokształt osiągnięć artystycznych [11], a Krystyna Prońko oddała hołd zmarłemu i wykonała z chórem kompozycję Psalm stojących w kolejce[12].
Kariera muzyczna
Zadebiutował w roku 1969 na Kiermaszu Piosenki Studenckiej w warszawskim klubie Medyk jako piosenkarz i kompozytor. Współzałożyciel i kierownik muzyczny teatrzyku piosenki Piwnica u Hohonia[13][14]. Początkowo komponował piosenki dla wykonawców studenckich, m.in. Nataszy Czermińskiej, Piotra Fronczewskiego, Andrzeja Nardellego i Magdy Umer. Później zaczął pisać dla Radiowego Studia Piosenki i Telewizyjnej Giełdy Piosenki oraz m.in. dla takich artystów, jak: Halina Frąckowiak, Edyta Geppert, Anna Jantar, Irena Jarocka, Krzysztof Krawczyk, Krystyna Prońko, Urszula Sipińska, Zdzisława Sośnicka, Izabela Trojanowska i Andrzej Rybiński oraz m.in. dla takich zespołów, jak: Alibabki i Wanda i Banda. Współpracował z takimi autorami tekstów, jak: Agnieszka Osiecka, Wojciech Młynarski, Bogdan Olewicz, Andrzej Mogielnicki, Jonasz Kofta, Marek Dutkiewicz, Jacek Cygan, Jerzy Kleyny, Andrzej Kuryło i Marek Skolarski. Był kompozytorem oratorium Kolęda-Nocka, musicalu Azyl, czy baśni muzycznej Królowa śniegu. Wraz z Ryszardem Poznakowskim współtworzył musical dla dzieci Smurfowisko. Komponował muzykę do spektakli teatralnych i filmów fabularnych. Dokonał licznych nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia i zachodnioniemieckiej firmy Polydor[13]. Współpracował jako aranżer i dyrygent z duetem Marek i Wacek.
Jest laureatem nagród i wyróżnień na festiwalach zagranicznych Bratysławska Lira 1974, Yamaha Pop Song Festival 1976 w Tokio, Złoty Orfeusz 1977 w Warnie i Pop Song Festival w 1985 w La Valletta [13]. Sprawował opiekę artystyczną nad festiwalami piosenki w Opolu (1985 i 1997–1998), Sopocie (1986–1987 i 1999-2000) oraz w Witebsku (1988).
W latach 1993–1995 był Dyrektorem Artystycznym Teatru Muzycznego w Gdyni. W latach 1994–1996 pełnił funkcję Dyrektora Muzycznego I Programu Polskiego Radia. Natomiast w latach 1996–1998 był zastępcą Dyrektora TVP1 ds. Artystycznych. Był jednym z pomysłodawców Fryderyków, nagrody polskiego przemysłu muzycznego[15]. W 1997 roku został producentem – wyreżyserowanego przez Magdę Umer – opolskiego koncertu Zielono mi, poświęconego twórczości Agnieszki Osieckiej. Zaś rok później sprawował pieczę nad koncertem O! Polskie piosenki, zorganizowanym z okazji 35-lecia Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. W 1999 roku został twórcą nowej formuły Sopot Festiwal.
W 2003 roku założył na warszawskiej Pradze prywatne Centrum Artystyczne Fabryka Trzciny – istniejące do 2016 roku i jego filię działającą pod nazwą Skwer. Filia Centrum Artystycznego Fabryka Trzciny – istniejącą od 2009 do 2015 roku.
Życie prywatne
W 1972 ożenił się z Ewą Szperl-Trzcińską, z którą miał syna Stanisława (ur. 1972) i córkę Alicję Eję (ur. 1978)[16], a także wnuki: Jana Trzcińskiego (ur. 2010) i Zofię Stypułkowską (ur. 2018)[11]. Po rozwodzie w 1985 ożenił się z Aleksandrą Kisielewską-Trzcińską[9].
Nagrody i wyróżnienia
- 1969 – laureat IX Ogólnopolskiego Kiermaszu Piosenki Studenckiej w warszawskim klubie Medyk za piosenkę Co za radość żyć [13][17]
- 1970 – I nagroda podczas VIII Studenckiego Festiwalu Piosenki w Krakowie wraz z Nataszą Czarmińską[18][19]
- 1972 – I nagroda w radiowym konkursie za piosenkę O niebieskim, pachnącym groszku
- 1975 – II nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie za piosenkę Staruszek świat
- 1976 – tytuł Kompozytora Roku w plebiscycie czytelników „Panoramy”
- 1976 – wyróżnienie na Yamaha Pop Song Festival w Tokio za piosenkę Le petit cafe de Paris (Odpływają kawiarenki w wersji francuskiej)
- 1978 – III nagroda na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu za piosenkę Jak minął dzień?
- 1979 – I nagroda na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu za piosenkę Żegnaj lato na rok
- 1980 – Kompozytor Roku i Aranżer Roku w plebiscycie radiowego Studio Gama
- 1981 – nagroda Ministerstwa Kultury i Sztuki II stopnia za twórczość dla teatrów muzycznych
- 1981 – Nagroda Teatralna Wojewody Gdańskiego za muzykę do Kolęda-Nocka
- 1987 – I nagroda na KFPP w Opolu w koncercie Piosenki w teatrze za piosenkę Drogi ledwie pół
- 1987 – III nagroda na KFPP w Opolu w plebiscycie Od Opola do Opola za piosenkę Dancing Queen[20]
- 2004 – Paszport Polityki w kategorii „Kreator kultury” za stworzenie Centrum Artystycznego Fabryka Trzciny [21][13]
- 2006 – Nagroda Kisiela w kategorii „Przedsiębiorca” za to, że biznes brzmi w Trzcinie [22][13]
- 2006 – Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[23][24]
- 2013 – Ikona Festiwalu w Opolu - nagroda prezesa zarządu TVP S.A.[25]
- 2019 – Nagroda 100-lecia Stowarzyszenia Autorów ZAiKS[26]
- 2019 – Nagroda im. Zbigniewa Wodeckiego "Nagroda W"[27]
- 2024 – Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[28]
- 2025 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie) „za wybitne zasługi w pracy artystycznej i twórczej”[29][6]
- 2025 – Złoty Fryderyk (pośmiertnie) "za całokształt osiągnięć artystycznych"[30]
Najważniejsze kompozycje
Spektakle teatralne i musicale
- 1978 – musical. Azyl (reż.: A. Marczewski; libretto: Bogdan Chorążuk)
- 1980 – oratorium, Kolęda Nocka (reż.: Krzysztof Bukowski; libretto: Ernest Bryll)
- 1982 – spektakl, Brat naszego Boga (reż.: A. Marczewski)
- 1983 – spektakl, Szewcy (reż: W. Bielicki)
- 1983 – spektakl, Papierowy kochanek (reż. J. Kuszewski)[31]
- 1983 – spektakl, Fedra (reż. J.M. Pradier)[32]
- 1984 – spektakl, Królowa śniegu (reż. E. Umińska)[33]
Filmografia
- 1978 – Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy (reż. Janusz Rzeszewski, Mieczysław Jahoda) – muzyka do piosenek Co robić w taką noc oraz Dintojra[34]
- 1979 – Kobieta i kobieta (Ryszard Bugajski, Janusz Dymek)
- 1982 – Krzyk (reż. Barbara Sass)
- 1982 – Odlot (serial telewizyjny; reż. Janusz Dymek)
- 1984 – Kalevala (miniserial telewizyjny; reż. S. Lenartowicz)[35]
- 1984 – Gwiazda (film animowany; reż. W Giersz) [36]
Wybrane piosenki z muzyką Wojciecha Trzcińskiego
|
Uwagi
Przypisy
- ↑ Zmarł kompozytor Wojciech Trzciński. dzieje.pl, 2025-02-01. [dostęp 2025-02-01]. (pol.).
- ↑ Edmund Kujawski (red.), Witold Grabski (red.): „Pochodem idziemy...” Dzieje i legenda Szkoły im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie, 2003, s. II 134. ISBN 83-06-02325-0.
- ↑ Wojciech Trzciński. kulturalna.warszawa.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-26)]., kulturalna.warszawa.pl.
- ↑ Trzciński Wojciech. portalwiedzy.onet.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-26)]., portalwiedzy.onet.pl.
- ↑ Wojciech Tymowski. Nie żyje Wojciech Trzciński. „Gazeta Wyborcza”, s. 2, 3 lutego 2025.
- 1 2 Pośmiertne odznaczenie od prezydenta. Słynny artysta spoczął na Powązkach [online], tvp.info [dostęp 2025-02-18].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2025-02-18].
- ↑ Jego piosenki śpiewała cała Polska. Kto przyszedł na pogrzeb Wojciecha Trzcińskiego? [online], muzyka.interia.pl, 17 lutego 2025 [dostęp 2025-04-10] (pol.).
- 1 2 Żona wzruszająco pożegnała Wojciecha Trzcińskiego. "Byłeś dla mnie wszystkim" [online], Fakt, 17 lutego 2025 [dostęp 2025-04-10].
- ↑ Festivalove Opole, Opole 2025, czyli co przed nami? [online], Facebook.com, 28 lutego 2025 [dostęp 2025-05-04].
- 1 2 Wnuki Wojciecha Trzcińskiego odebrały Złotego Fryderyka pośmiertnie przyznanego kompozytorowi | Viva.pl [online], viva.pl [dostęp 2025-04-09].
- ↑ Paweł Gzyl, Fryderyki w Krakowie! Kto wygrał? Kto pojawił się na wielkiej muzycznej gali w Tauron Arenie? Lista laureatów [online], Dziennik Polski, 6 kwietnia 2025 [dostęp 2025-04-10].
- 1 2 3 4 5 6 Trzciński, Wojciech - Osoby - Cyfrowa Biblioteka Polskiej Piosenki [online], bibliotekapiosenki.pl [dostęp 2025-04-09].
- ↑ Kompozytor Wojciech Trzciński nie żyje [online], tvn24.pl, 1 lutego 2025 [dostęp 2025-04-10].
- ↑ Bartek Chaciński, Zmarł Wojciech Trzciński: kreator i organizator. Trudno nie znać jego piosenek [online], www.polityka.pl, 2025 [dostęp 2025-02-20].
- ↑ Papaya New Directors: Eja Trzcińska, Marta Frączek i Magda Ignatowicz z nowymi obowiązkami [online], Press.pl [dostęp 2025-04-10].
- ↑ Zmarł Wojciech Trzciński, kompozytor przebojów i legendarnej „Kolędy nocki” [online], Rzeczpospolita [dostęp 2025-04-09].
- ↑ Instytut Sztuki [online], web.archive.org, 5 stycznia 2012 [dostęp 2025-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-05].
- ↑ Trzeba marzyć - 29.04.2019. [dostęp 2025-04-09].
- ↑ Centrum Promocji Kultury - Archiwum [online], archiwum.cpk.art.pl [dostęp 2025-04-09].
- ↑ Laureaci Paszportów Polityki w 2004 roku. polityka.pl. [dostęp 2013-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-20)]. (pol.).
- ↑ Safjan, Młodkowski i Trzciński - laureatami nagród Kisiela [online], wirtualnemedia.pl [dostęp 2023-02-03] (pol.).
- ↑ pap: Wiktor Zin i Skaldowie wśród odznaczonych medalem Gloria Artis. wp.pl. [dostęp 2013-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-26)]. (pol.).
- ↑ Lista laureatów medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. gov.pl. [dostęp 2017-01-21].
- ↑ Telewizja Polska S.A, Ikona Polskiej Piosenki [online], festiwalopole.tvp.pl [dostęp 2025-04-09].
- ↑ Wojciech Trzciński [online], zaiks.org.pl [dostęp 2025-02-18].
- ↑ 2. edycja Wodecki Twist Festiwal za nami! [online], Kultura Onet, 10 czerwca 2019 [dostęp 2025-04-09].
- ↑ Kompozytor Wojciech Trzciński odznaczony Złotym Medalem Gloria Artis [online], dzieje.pl [dostęp 2024-12-19].
- ↑ M.P. z 2025 r. poz. 333
- ↑ Poznaliśmy pierwszych laureatów Fryderyków. Codzienna Gazeta Muzyczna, 2025-03-11. [dostęp 2025-03-11].
- ↑ Papierowy kochanek, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2025-04-10].
- ↑ Fedra, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2025-04-10].
- ↑ Królowa Śniegu, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2025-04-09].
- ↑ Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy. FilmPolski.pl. [dostęp 2013-01-18]. (pol.).
- ↑ Kalewala | Serial | 1983. [dostęp 2025-04-09].
- ↑ FilmPolski.pl [online], FilmPolski [dostęp 2025-04-10].
Bibliografia
- Ryszard Wolański, Leksykon Polskiej Muzyki Rozrywkowej, Warszawa 1995, Agencja Wydawnicza MOREX, ISBN 83-86848-05-7, tu hasło Trzciński Wojciech, s. 227.
- Wojciech Trzciński w portalwiedzy.onet.pl. portalwiedzy.onet.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-26)].