World Rugby Women’s Sevens Series 2016/2017
|
|
| Szczegóły turnieju
|
| Termin |
1 grudnia 2016 - 25 czerwca 2017 |
| Liczba drużyn |
12 (z 6 konfederacji) |
| Stadiony |
7 (w 6 miastach) |
 I miejsce |
 Nowa Zelandia
|
 II miejsce |
 Australia
|
 III miejsce |
.svg.png) Kanada
|
| Statystyki turnieju
|
| Najwięcej punktów |
Ghislaine Landry (269) |
| Najwięcej przyłożeń |
Michaela Blyde (40) |
| Strona internetowa |
World Rugby Women’s Sevens Series (2016/2017) (od nazwy sponsora, HSBC – HSBC Women’s World Rugby Sevens Series) – piąta edycja World Rugby Women’s Sevens Series, organizowanej przez World Rugby corocznej serii turniejów dla żeńskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Była jednocześnie jedną z kwalifikacji do Pucharu Świata 2018.
W sierpniu 2016 roku World Rugby ogłosiła, że sezon będzie się składać z sześciu turniejów – w Dubaju, Sydney, Kitakyūshū, Langford, Clermont-Ferrand i jeszcze jednej lokalizacji, która miała zostać podana w późniejszym terminie – rozegranych w okresie od grudnia 2016 do czerwca 2017 roku[1][2]. Jeszcze przed rozpoczęciem sezonu ujawniono, że do grona organizatorów zawodów dołączy Las Vegas[3][4]. Połowa z nich odbyła się łącznie z turniejami męskimi, pozostałe zaś stanowiły odrębne zawody. Liczbę drużyn w każdym z turniejów ustalono na dwanaście, z których jedenaście brało udział we wszystkich zawodach sezonu, dwunasty uczestnik był zaś ogłaszany przez każdymi zawodami[2].
Sezon zdominowały reprezentantki Nowej Zelandii, które pomimo wprowadzenia wielu debiutantek przegrały zaledwie jedno spotkanie z trzydziestu sześciu, z Amerykankami w Australii. Turniej w Sydney wygrały wówczas Kanadyjki, które zajęły w klasyfikacji generalnej ostatecznie trzecią lokatę ze stratą dwóch punktów do Australijek, z którymi pięciokrotnie spotykały się w półfinałach. Pozostałe reprezentacje skupiły się w trzech grupach – cztery kolejne dzieliło między sobą zaledwie sześć punktów, dwie następne łatwo odskoczyły od strefy spadkowej, natomiast zakończoną niepowodzeniem walkę z Hiszpankami o utrzymanie w gronie elity stoczyły Brazylijki[5][6][7][8][9][10][11]. Najwięcej punktów w sezonie zdobyła Kanadyjka Ghislaine Landry, zaś w klasyfikacji przyłożeń zwyciężyła Nowozelandka Michaela Blyde[12], ta druga otrzymała też Impact Player Series Award dla zawodniczki, która uzyskała największą w sezonie liczbę punktów za szarże w obronie, przełamania linii obronnej przeciwnika, ponadtrzymetrowe ataki z piłką w ręku oraz jej oddania "na kontakcie"[13]. Prócz tych dwóch zawodniczek do najlepszej siódemki sezonu wybrano także Brittany Benn, Ruby Tui, Sharni Williams, Alev Kelter i Portia Woodman, zaś najlepszą debiutantką uznano Raijieli Daveua[14]. Awans na Puchar Świata 2018 uzyskały Australia, Fidżi, Francja i Rosja[15].
Panel sędziowski, podobnie jak w poprzednich dwóch sezonach, składał się z kobiet uzupełnionych o dwóch mężczyzn[16][17]. Sponsorem tytularnym cyklu, tak jak w przypadku zawodów męskich, był HSBC[18].
Zawody były transmitowane w telewizji w ponad stu państwach i terytoriach (m.in. w Sky Sports, Fox Sports, NBC, SuperSport, OSN Sports czy CNN), na pozostałym obszarze globu dostępne były w postaci strumieniowej w Internecie[19][20]. Zarówno w zawodach żeńskich, jak i męskich została wprowadzona technologia Hawk-Eye, która wspomóc miała ona w podejmowaniu decyzji meczowych komisarzy odpowiedzialnych za karanie zawodników grających sprzecznie z fair play oraz personel medyczny monitorujący urazy głowy[21].
System rozgrywek
Podobnie jak w przypadku męskich rozgrywek zwycięzcą cyklu zostanie zespół, który podczas całego sezonu zdobędzie najwięcej punktów przyznawanych za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym turnieju. Każde z zawodów gromadzą dwanaście reprezentacji, z których jedenaście jest stałymi uczestnikami cyklu (core teams), a ostatni uczestnik będzie ogłaszany przed poszczególnymi turniejami. Status core teams otrzymała najlepsza dziewiątka poprzedniego sezonu (Anglia, Australia, Fidżi, Francja, Hiszpania, Kanada, Nowa Zelandia, Rosja i USA), kolejne dwa miejsca zarezerwowano dla najlepszego zespołu – spośród tych, które nie były stałymi uczestnikami cyklu – światowego turnieju kwalifikacyjnego do IO 2016 oraz samego turnieju olimpijskiego. Wywalczyły je odpowiednio zawodniczki z Irlandii i Brazylii[22][23][24][25].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogą liczyć maksymalnie dwanaście zawodniczek. W fazie grupowej spotkania toczone są bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługuje odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Po jej zakończeniu ustalany jest ranking – pierwsze osiem zespołów awansuje do ćwierćfinałów, pozostała czwórka walczy zaś o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty są ustalane kolejno na podstawie[32][33]:
- wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych punktów;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana jest dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecz finałowy składa się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmuje siedem minut[32].
Za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym z turniejów przyznawane są punkty liczone do klasyfikacji generalnej[32]:
| Miejsce |
Punktacja |
|---|
| 1 |
20 |
| 2 |
18 |
| 3 |
16 |
| 4 |
14 |
| 5 |
12 |
| 6 |
10 |
| 7 |
8 |
| 8 |
6 |
| 9 |
4 |
| 10 |
3 |
| 11 |
2 |
| 12 |
1 |
W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn są ustalane kolejno na podstawie[32]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- drużyny są klasyfikowane ex aequo.
Zawody stanowiły także jedną z kwalifikacji na Puchar Świata 2018. Status core teams w tymże sezonie WSS posiadało jedenaście reprezentacji, z których cztery miały już zapewniony awans do turnieju finałowego (półfinalistki poprzedniej edycji). Cztery kolejne miejsca były przeznaczone dla najwyżej sklasyfikowanych w punktacji generalnej sezonu zespołów spośród pozostałych siedmiu[34][35].
Klasyfikacja generalna[36]
Linki zewnętrzne
| Turnieje |
|
|---|
| Stadiony |
|
|---|
| Stali uczestnicy |
|
|---|
| Pozostali uczestnicy |
|
|---|
Zjednoczone Emiraty Arabskie
Stany Zjednoczone
Japonia
Francja
Fidżi
Rosja
Anglia
Irlandia
Hiszpania
Brazylia
Południowa Afryka
Papua-Nowa Gwinea
Holandia
Argentyna