World Rugby Women’s Sevens Series (2019/2020)

World Rugby Women’s Sevens Series 2019/2020

2018/2019 2020/2021
Szczegóły turnieju
Termin	5 października 2019 - 2 lutego 2020
Liczba drużyn	14 (z 6 konfederacji)
Stadiony	8 5 (w 8 5 miastach)
I miejsce	Nowa Zelandia
II miejsce	Australia
III miejsce	Kanada
Statystyki turnieju
Najwięcej punktów	Alev Kelter (171)
Najwięcej przyłożeń	Stacey Fluhler (31)
Strona internetowa

World Rugby Women’s Sevens Series (2019/2020) (od nazwy sponsora, HSBC – HSBC Women’s World Rugby Sevens Series) – ósma edycja World Rugby Women’s Sevens Series, organizowanej przez World Rugby corocznej serii turniejów dla żeńskich reprezentacji narodowych w rugby 7.

W marcu 2019 roku World Rugby ogłosił, że sezon zostanie rozszerzony i będzie się składać z ośmiu turniejów – w Glendale, Dubaju, Kapsztadzie, Hamilton, Sydney, Hongkongu, Langford i Paryżu – rozegranych w okresie od października 2019 do maja 2020 roku. Sześć z nich odbyło się łącznie z turniejami męskimi, jedynie północnoamerykańskie stanowiły odrębne zawody, a w porównaniu do poprzedniego sezonu z harmonogramu wypadł z uwagi na LIO 2020 turniej w Japonii, pojawiły się natomiast łączone zawody w RPA, Nowej Zelandii i Hongkongu^[1]. Szczegółowy harmonogram opublikowano na początku sierpnia 2019 roku^[2]. Liczbę drużyn w każdym z turniejów ustalono na dwanaście, z których jedenaście brało udział we wszystkich zawodach sezonu, dwunasty uczestnik był zaś ogłaszany przez każdymi zawodami^[3].

Kontynuując dobrą passę z końca poprzedniej edycji najlepiej w sezon weszły reprezentantki Stanów Zjednoczonych zwyciężając w Glendale i – jako trzeci zespół w historii cyklu – dwa turnieje z rzędu^[4][5]. Dalsza część sezonu należała jednak do broniących tytułu Nowozelandek, które zwyciężyły w kolejnych czterech zawodach pokonując w finałach trzykrotnie Kanadę (w Dubaju^[6][7], Hamilton^[8][9] i Sydney^[10][11]) i raz Australię (w Kapsztadzie^[12][13]). W związku z szerzeniem się zakażeń wirusem SARS-CoV-2 World Rugby przeniosła z kwietnia na październik tego roku męskie i żeńskie turnieje w Hongkongu, jak również singapurskie męskie zawody^[14]. Pod koniec czerwca 2020 roku ogłoszono, że pozostające do rozegrania trzy rundy zostaną jednak odwołane, a klasyfikacja po pięciu turniejach zostanie uznana za ostateczną, co oznaczało przyznanie tytułu dominującym w sezonie Nowozelandkom. Kolejne dwie reprezentacje – Australia i Kanada – zakończyły rywalizację z taką samą liczbą punktów, na drugiej lokacie uplasowały się Australijki, pomimo mniejszej liczby miejsc na podium i słabszego bilansu bezpośrednich spotkań z północnoamerykańską drużyną, miały jednak lepszy bilans punktów zdobytych i straconych w trakcie całego sezonu. Czwartą pozycję w klasyfikacji generalnej zajęły prezentujące równą formę Francuzki, zaś piątą Amerykanki, które po świetnym początku sezonu w każdym kolejnym turnieju zajmowały coraz niższe pozycje. Czołowa piątka odstawała jednak poziomem od pozostałych dziewięciu uczestniczących zespołów, których żaden nie awansował do półfinałów któregokolwiek z zawodów. Ze względu na fakt, iż zaplanowane na koniec marca 2020 roku w Stellenbosch kwalifikacje do kolejnego sezonu ostatecznie się nie odbyły, miejsce w gronie elity zachowała Brazylia^[15][16][17].

Najwięcej punktów w sezonie zdobyła reprezentantka USA Alev Kelter, zaś w klasyfikacji przyłożeń zwyciężyła Nowozelandka Stacey Fluhler^[18][19]. Ta druga otrzymała także Impact Player Series Award dla zawodniczki, która uzyskała największą w sezonie liczbę punktów za szarże w obronie, przełamania linii obronnej przeciwnika, ponadtrzymetrowe ataki z piłką w ręku oraz jej oddania "na kontakcie"^[20]. Została także wybrana do najlepszej siódemki sezonu, znalazły się tam również Brittany Benn, Sharni Williams, Ruby Tui, Ghislaine Landry, Tyla Nathan-Wong i Kristi Kirshe^[21].

Panel sędziowski, podobnie jak w poprzednich pięciu sezonach, składał się z kobiet uzupełnionych o dwóch mężczyzn^[22][23], dołączyła do nich następnie była reprezentantka Nowej Zelandii Selica Winiata^[24][25]. Podpisawszy nową, czteroletnią umowę, sponsorem tytularnym cyklu, tak jak w przypadku zawodów męskich, był HSBC^[26].

Podobnie jak w przypadku męskich rozgrywek zwycięzcą cyklu zostanie zespół, który podczas całego sezonu zdobędzie najwięcej punktów przyznawanych za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym turnieju. Każde z zawodów gromadzą dwanaście reprezentacji, z których jedenaście jest stałymi uczestnikami cyklu (core teams), a ostatni uczestnik będzie ogłaszany przed poszczególnymi turniejami. Status core teams otrzymała najlepsza dziesiątka poprzedniego sezonu (Anglia, Australia, Fidżi, Francja, Hiszpania, Irlandia, Kanada, Nowa Zelandia, Rosja i USA), jedno miejsce zarezerwowano dla triumfatora turnieju kwalifikacyjnego^[27], a wywalczyła je Brazylia^[28][3].

core teams		Zaproszone zespoły
WSS 2018/2019	eliminacje
Anglia	Brazylia	USA:  Japonia[29]
Australia		DUB:  Japonia[30]
Fidżi		ZAF:  Południowa Afryka[31]
Francja		NZL:  Chiny[32]
Hiszpania		AUS:  Japonia[33]
Irlandia
Kanada
Nowa Zelandia
Rosja
Stany Zjednoczone

Przystępujące do turnieju reprezentacje mogą liczyć maksymalnie dwanaście zawodniczek. W fazie grupowej spotkania toczone są bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługuje odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Po jej zakończeniu ustalany jest ranking – pierwsze osiem zespołów awansuje do ćwierćfinałów, pozostała czwórka walczy zaś o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty są ustalane kolejno na podstawie^[34]:

1. wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
2. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
3. lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
4. większej liczby zdobytych punktów;
5. większej liczby zdobytych przyłożeń;
6. rzutu monetą.

W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana jest dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecz finałowy składa się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmuje siedem minut^[34].

Za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym z turniejów przyznawane są punkty liczone do klasyfikacji generalnej^[34]:

W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn są ustalane kolejno na podstawie^[34]:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej liczby zdobytych przyłożeń;
3. drużyny są klasyfikowane ex aequo.

• Oficjalna strona (ang.)