World Rugby Women’s Sevens Series (2021/2022)

World Rugby Women’s Sevens Series 2021/2022

2020/2021 2022/2023
Szczegóły turnieju
Termin	26 listopada 2021 - 22 maja 2022
Liczba drużyn	19 (z 6 konfederacji)
Stadiony	6 5 (w 6 5 miastach)
I miejsce	Australia (3. tytuł)
II miejsce	Francja
III miejsce	Fidżi
Statystyki turnieju
Najwięcej punktów	Jade Ulutule (226)
Najwięcej przyłożeń	Amee-Leigh Murphy Crowe (36)
Strona internetowa

World Rugby Women’s Sevens Series (2021/2022) (od nazwy sponsora, HSBC – HSBC Women’s World Rugby Sevens Series) – dziewiąta edycja World Rugby Women’s Sevens Series, organizowanej przez World Rugby corocznej serii turniejów dla żeńskich reprezentacji narodowych w rugby 7.

Na początku września 2021 roku World Rugby ogłosił, że australijskie^[1] i nowozelandzkie^[2] zawody ponownie się nie odbędą, sezon rozpoczną dwa turnieje w Dubaju, reszta zaś miała być potwierdzona jeszcze w tym samym miesiącu^[3]. Opublikowany w połowie października 2021 roku oficjalny harmonogram zawierał siedem imprez – prócz dwóch w Dubaju, także dwa w Hiszpanii oraz po jednym w Hongkongu, Kanadzie i Francji – z czego tylko kanadyjskie miały nie być rozegrane wraz z rywalizacją mężczyzn. Zamiast turniejów w Australazji w kalendarzu pojawiły się zatem debiutujące w cyklu Spain Women’s Sevens zorganizowane w Maladze i Sewilli, a Francuzi postanowili rozegrać własne zawody w nowej lokalizacji, Tuluzie^[4][5][6]. Jeszcze przed rozpoczęciem pierwszego turnieju w Dubaju WR ogłosił, że zawody w Hongkongu zostaną przesunięte na listopad stanowiąc otwarcie sezonu 2022/2023^[7][8].

W przeciwieństwie do poprzednich sezonów obsada core teams nie była stabilna. W turniejach rozegranych w roku 2021, zgodnie z wcześniejszą umową, Anglię zastąpiła Wielka Brytania^[7]; w związku z Pandemia COVID-19 Fidżyjki opuściły obydwa hiszpańskie zawody^[9][10], a Nowozelandki zagrały tylko w ostatnich dwóch turniejach^[11], choć miały także uczestniczyć także w iberyjskim segmencie cyklu^[12]. Dodatkowo ze względu na rosyjską inwazję na Ukrainę reprezentacja Rosji została wykluczona ze wszystkich rozgrywek i nie wzięła udziału w ostatnich dwóch turniejach^[13][14], a następnie niedopusczona do kolejnego sezonu^[15].

Sezon zdominowały reprezentantki Australii, które wygrały cztery z sześciu zawodów. W obu turniejach w Dubaju pokonywały w finałach reprezentacje Fidżi^{[16][17][18][19]}, w Maladze zaś zaliczyły najsłabszy występ przegrywając z Rosjankami w półfinale; zajęły wówczas trzecią lokatę, wygrały zaś Amerykanki^[20][21]. Australijki powróciły do wysokiej dyspozycji w Sewilli, w decydującym pojedynku rozprawiły się z Irlandkami, dla których był to pierwszy finał w historii ich startów w WSS^[22][23]. Do triumfu w całym sezonie wystarczało im zatem zwycięstwo w pófinałowym meczu zawodów w Kanadzie^[24]. Zadanie to wykonały z nawiązką pokonując w finale powracające do WSS Nowozelandki^[25][26]. Te dwa zespoły zmierzyły się również w finale francuskiego turnieju, gdzie od zwyciężczyń klasyfikacji generalnej tym razem lepsze okazały się Nowozelandki, rewanżując się za porażkę w poprzedniej rundzie^[27][28].

Najwięcej punktów w sezonie zdobyła reprezentantka Fidżi Jade Ulutule, zaś w klasyfikacji przyłożeń zwyciężyła Irlandka Amee-Leigh Murphy Crowe^[29]. Australijka Charlotte Caslick otrzymała natomiast wyróżnienie Impact Player Series Award dla zawodniczki, która uzyskała największą w sezonie liczbę punktów za szarże w obronie, przełamania linii obronnej przeciwnika, ponadtrzymetrowe ataki z piłką w ręku oraz jej oddania "na kontakcie"^[30]. Irlandka i Australijka zostały także wybrane do najlepszej siódemki sezonu, znalazły się tam również Madison Ashby, Faith Nathan, Reapi Ulunisau, Maddison Levi i Séraphine Okemba^[31].

Podobnie jak w przypadku męskich rozgrywek zwycięzcą cyklu zostanie zespół, który podczas całego sezonu zdobędzie najwięcej punktów przyznawanych za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym turnieju. Każde z zawodów gromadzą dwanaście reprezentacji, z których jedenaście jest stałymi uczestnikami cyklu (core teams), a ostatni uczestnik będzie ogłaszany przed poszczególnymi turniejami. Z uwagi na odwołanie sezonu 2020/2021 status core teams utrzymała najlepsza dziesiątka sezonu 2019/2020 (Anglia, Australia, Fidżi, Francja, Hiszpania, Irlandia, Kanada, Nowa Zelandia, Rosja i USA), a jedno miejsce zarezerwowane dla triumfatora turnieju kwalifikacyjnego, który nie został jednak rozegrany, otrzymała ponownie Brazylia^[4]. W turniejach rozegranych w roku 2021, zgodnie z wcześniejszą umową, Anglię zastąpiła Wielka Brytania, w nich też wystartować miało jedynie dziesięć drużyn^[4][7].

core teams	Brak spadku
WSS 2019/2020
Anglia	Brazylia
Australia
Fidżi
Francja
Hiszpania
Irlandia
Kanada
Nowa Zelandia
Rosja
Stany Zjednoczone

Przystępujące do turnieju reprezentacje mogą liczyć maksymalnie dwanaście zawodniczek. W fazie grupowej spotkania toczone są bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługuje odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Po jej zakończeniu ustalany jest ranking – pierwsze osiem zespołów awansuje do ćwierćfinałów, pozostała czwórka walczy zaś o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty są ustalane kolejno na podstawie^[32]:

1. wyniku meczów pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
2. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
3. lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
4. większej liczby zdobytych punktów;
5. większej liczby zdobytych przyłożeń;
6. rzutu monetą.

W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana jest dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Wszystkie mecze składają się z dwóch siedmiominutowych części przedzielonych dwuminutową przerwą^[32].

Za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym z turniejów przyznawane są punkty liczone do klasyfikacji generalnej^[32]:

W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn są ustalane kolejno na podstawie^[32]:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej liczby zdobytych przyłożeń;
3. drużyny są klasyfikowane ex aequo.

W związku z udziałem Wielkiej Brytanii zamiast Anglii w pierwszych dwóch turniejach oraz pandemią COVID-19, która mogła spowodować nieobecności drużyn na niektórych zawodach, wprowadzono zastrzeżenie, że do końcowej klasyfikacji będą brane cztery najlepsze wyniki każdego z zespołów^[7].

• Oficjalna strona (ang.)