Wzór sumacyjny Eulera

Wzór sumacyjny Eulera (ang. Euler’s summation formula)[1][2][3][4] – tożsamość stosowana w analitycznej teorii liczb. Podobnie jak wzór sumacyjny Abela, pozwala on wyrazić dyskretną sumę wartości danej funkcji różniczkowalnej przez całkę. Wzór ten został przedstawiony przez Leonharda Eulera w 1736 r.[3], a następnie uogólniony[4]. Jest to szczególny przypadek wzoru sumacyjnego Eulera-Maclaurina[1].

Treść twierdzenia

Niech dane będą liczby oraz funkcja różniczkowalna na przedziale Wówczas

gdzie suma po lewej stronie jest po wszystkich liczbach całkowitych a oznacza część ułamkową liczby

Dowód. Oznaczając sumę po prawej możemy wyrazić jako całkę Riemanna-Stieltjesa

Drugą z nich możemy wyrazić całkując przez części,

Stąd wynika wzór Eulera[5].

Przykłady

Szereg harmoniczny

Niech

Udowodnimy, że

gdzie to logarytm naturalny, a to stała Eulera-Mascheroniego. Dla zachodzi

gdzie:

Zauważmy, że przy całka jest zbieżna. Dlatego możemy zapisać

gdzie To dowodzi, że

gdzie stała jest z definicji równa

To dowodzi podanej zależności[6].

Wzór Stirlinga

Wykażemy prawdziwość wzoru Stirlinga w postaci

dla pewnej stałcej gdzie oznacza podłogę z liczby [7]. Skorzystamy z postaci silni jako sumy częściowej logarytmów naturalnych,

Ze wzoru sumacyjnego Eulera zachodzi

Pierwsza całka wynosi

W przypadku drugiej całki zdefiniujemy funkcję pomocniczą

Widzimy, że

W przypadku skorzystamy z całkowania przez części.

gdzie:

oraz

Ponieważ funkcja jest okresowa, z okresem 1, i to Dlatego

Dodatkowo, wynika stąd, że całka jest ograniczona z góry,

Powyższe nierówności są prawdziwe, ponieważ całka po jest zbieżna.

Łącząc uzyskane zależności, otrzymamy

Biorąc obu stron, uzyskamy wzór.

Funkcja zeta Riemanna

Udowodnimy, że funkcja zeta zdefiniowana za pomocą szeregu

dla wszystkich liczb zespolonych o części rzeczywistej spełnia zależność[8]

Biorąc otrzymamy

Aby z lewej strony równania otrzymać funkcję Riemanna, chcemy aby Widzimy, że

Stąd

dla

Przypisy

  1. 1 2 Tom M. Apostol, An Elementary View of Euler’s Summation Formula, „The American Mathematical Monthly”, 106 (5), 1999, s. 409–418, DOI: 10.1080/00029890.1999.12005063, ISSN 0002-9890.
  2. E. Hairer, G. Wanner, Analysis by Its History, „Undergraduate Texts in Mathematics”, 2008, s. 159–161, DOI: 10.1007/978-0-387-77036-9, ISSN 0172-6056 (ang.).
  3. 1 2 Leonhard Euler, Methodus universalis serierum convergentium summas quam proxime invenien, „Commentarii academie scientiarum Petropolitana”, 8, 1736, s. 3–9.
  4. 1 2 Leonhard Euler, Methodus universalis series summandi ulterius promot, „Commentarii academie scientiarum Petropolitana”, 1736, s. 147–158.
  5. Hildebrandt 2005 ↓, s. 50–51.
  6. Hildebrandt 2005 ↓, s. 51–52.
  7. Hildebrandt 2005 ↓, s. 52–54.
  8. Hildebrandt 2005 ↓, s. 55–56.

Bibliografia